Калі ў жыцьці нешта бурыцца, першае, што можна зрабіць важнага для сябе, - гэта прызнаць, што жыццё змянілася. І колькі б вы ні рабілі выгляд, што гэта не так, што яшчэ можна нешта вярнуць назад або паспрабаваць проста не заўважаць, і тады яно пройдзе само, - усё ўжо здарылася. Яно ўжо адбываецца ў вашым жыцці.
Часта пасля гэтага прыходзяць злосць і крыўда - на сябе, на свет, на навакольных людзей, на абставіны. Таму што калі б не яны - усё было б добра. Гэта нармальная, натуральная рэакцыя, але ў ёй крыецца пастка. Няма вінаватых, ёсць проста жыццё, у якой пастаянна нешта мяняецца і адбываецца. І каб вы рухаліся разам з ёй, трэба перайсці ад пошуку вінаватых да пошуку рашэнняў - што менавіта цяпер, менавіта ў гэтых абставінах вы можаце зрабіць, каб палепшыць сітуацыю.
Тут вас чакае наступная пастка розуму - здаецца, што калі пастарацца, каб палепшыць сітуацыю, ёсць шанец, што ўсё вернецца і стане як было. Але важна разумець: што б вы ні рабілі, як бы ні стараліся - у дакладнасці як раней ужо не будзе. І гэта зусім не значыць, што стане горш. Проста будзе неяк па-іншаму. І высокая верагоднасць, што гэта другая ў выніку вам спадабаецца нават больш.
Нэлі Задорожная
Калі вы нарэшце асвоіцеся з думкай, што перамены непазбежныя, - вам можа стаць вельмі сумна. Многія з цяжкасцю пераносяць гэта пачуццё. Бо ў наш час пазітыўнага мыслення сумаваць не прынята. Трэба быць вясёлай і радаснай. Заўсёды. І многія слепа вынікаюць гэтаму правілу. На жаль. Таму што сум, смутак - гэта менавіта тыя пачуцці, якія дапамагаюць нам адпусьціць не спраўдзіліся мары, надзеі, отгоревать і аплакаць тыя варыянты будучага, якія з-за якія склаліся акалічнасцяў, хутчэй за ўсё, ніколі не здарацца. Бо каб пабудаваць сваё новае будучыню - трэба спачатку развітацца са старым.
І тады з'яўляецца магчымасць зменаў. Магчымасць пабудаваць на вызваленым месцы менавіта такое жыццё, пра якую вы даўно марылі, але ўсё не вырашаліся пачаць. Нарэшце-то разабрацца ў сабе, сваіх каштоўнасцях, сваіх - а не кімсьці навязаных - патрэбах.
Пры гэтым прайсці ўсе гэта не так проста. У момант крызісу звыклы свет бурыцца, здаецца, што абаперціся няма на што, а ўнутраных рэсурсаў часцяком не хапае. Крызіс - гэта сапраўды крах усяго, усіх надзей і памкненняў, усіх планаў і мэтаў. Але ў той жа час гэта крах, які дапамагае вызваліцца ад чаго-то аджылага, для таго каб з'явілася магчымасць больш шчаслівага і асэнсаванага будучыні.