Pamiętam te kilka godzin, prawdopodobnie reszta mojego życia. Z nieba, Lilo z wiadra. Ze względu na dużą prędkość, na której rzuciliśmy się przez Mekonga, krople deszczu wydają się być posiniaczone na całym ciele. Aby chronić twarz, ukryłem głowę gdzieś na poziomie kolanowym, starając się nie myśleć, jak w takich warunkach kontroluje naszą dzielną łódź kierownicy. I stał na rufie i wydawało się, że nie zauważył kropelek uderzających o oczy, bardziej jak stopnie.
Zwykle łodzie przenoszą się przyzwoitą prędkością kilometrów w osiemdziesiąt.
Zatrzymaliśmy się w ciągu tych sześciu godzin tylko dwa razy. Raz - do tankowania. Ale po raz drugi powód był bardziej smutny: Natychmiast na jednej z skrętów, prawie pchaliśmy łódź tocząca się. I jej kierownicy, a jedynym pasażerem żył. Dopiero teraz ten ostatni wyglądał absolutnie niefortunne, wlewając wodę z jej laptopa i powoduje coś na niezrozumiałej reklamie. Dowiesz się, że nasza pomoc nie jest tutaj potrzebna, znowu zszedliśmy. Prawda, przed tym, że złamałem osobiste suche prawo i natychmiast mała szklankę lokalnej Romów. Dlatego reszta ścieżki pamiętała niejasno. Co więcej, by być na granicy z Tajlandią. Dokręcenie tutaj reżimu wizowego nie słyszało, więc tęsknili za nas bez żadnych pytań, życząc przyjemnego pobytu w Tajlandii.
Mekong wydaje się, że rzeka cicha i niespieszna, ale okresowo doświadczająca podróżnych, wysyłając przeszkody w postaci kamiennych błędów.
Ale wiele pytań prosiliśmy lokalnych mieszkańców, którzy spotkali nas już po stronie tajskiej. WHO! Gdzie? Gdzie trzymasz drogę? Po dowiedzieliśmy się, że jesteśmy od Moskwy, jedna z Warek nagle chwyciła moją rękę i z krzykami: "Kostya, Kostya" wciągnęła gdzieś od cywilizacji. Co się dzieje?
Nieprzerwany ..
Przeczytaj tutaj poprzednią historię Olgi i gdzie wszystko się zaczyna - tutaj.