Батышта жашы жете элек өспүрүмдүн адилеттүүлүгү жөнүндө мыйзамы катуу тиленүүдө көпкө чейин иштеп келе жатат. Демек, балдардын "биз" жана "алар" жана "алар" деп белгилешкендер: ата мекендик апалар өзүлөрүнүн ширеси болуп саналат, ал эми балдар аянтчаларында өзүлөрүнүн тукумдарына чаап кетишет, ал эми Батыш үй-бүлөлөрү купуялуу жана кылдаттык менен Ырахат аганы менен, алсыздарда ымыркайлар менен. Мен көп жылдар бою мындай айырмачылыктын чыныгы себебин түшүнө алган жокмун. Маданияттардын, менталитеттин айырмасы барбы? Азыр ал ачык эле болуп калды: европалыктар жөн эле коркушат. Алар балаңызды калыптанып калуудан коркушат, алар үндү көбөйтүүдөн коркушат: алар ар дайым «боорукер» адамдар болорун үйрөтүшөт. Жана "сынган" ата-энелер сыналгыда айыптоолорду үзгүлтүксүз көрсөтүп турушат.
Жашы жете элек өспүрүмүздүн ички принциптери биринчи жолу 1995-жылы Россия Федерациясынын Президенти Б. Н.С. Ельциндин жарлыгы менен "балдардын кызыкчылыктарына улуттук план үчүн" Жашы жете электеринин акыйкаттык тутумун түзүүнү караштырган "Балдардын кызыкчылыктарынын улуттук планын" жарлыгы менен бекиткен. Башында, идея кылмыш сотторунун жашы жете электер үчүн пайда болушу жана жагымсыз үй-бүлөлөр бул өспүрүм кызматынын ишмердүүлүгүнүн жаатына жыгылган деп болжолдонгон.
Бирок, түшүнгөндөн кийин, ата-эненин жамааты Россия Россияда багууга даярданып, социалдык кызматтар менен толук жабыркаган үй-бүлөгө тийгенге чейин сокку ура алары түшүнүктүү болгонун түшүнгөн. Бул окуялардын финалы алдын-ала күтүлбөгөн нерсе: Жашы жетпеген сот адилеттигинин кызматкерлери өтө көп болот. Мыйзамдын оппоненттери үй-бүлө институтунун кыйратылышына, мамлекеттин орус руханиялыгына жана салттуу маданиятка карата анын ченемдеринин карама-каршылыгы жөнүндө токтололу жөнүндө сүйлөшөт. Мектеп отургучунда сексуалдык сабаттуулукту киргизүүгө каршы чиркөө болуп саналат. Ата-энелердин жана балдардын укуктары боюнча теңдештирүү, социалдык мамилелердин бүт системасы, батыш стандарттарынын бүткүл дүйнөсү, айрыкча, өз мекенинде дагы мындай талаш-тартыштарды (айрыкча мындай талаш-тартыштар) толугу менен болуп чыкпай калат негизсиз.
Мыйзам чыгаруу демилгеси көптөгөн маселелерди жаратат: мисалы, үй-бүлөдөн баланы алып салууга укугу бар социалдык кызматчыларга ким кире алат? Алардын ишин кантип көзөмөлдөп турат? Алардын иш-аракеттери балдарда оңдоп-түзөөдөн улам, балдарга жаңы үй-бүлөлүк трагедиялыктарга алып келбеген кепилдик кайда? Айрыкча, аялуу чоң үй-бүлөлөргө айланат.
Дагы бир мисал: "Баланы кооптуу деп эсептөө" деп айыптоо (азыр бул мыйзамдуу түшүнүк) дүкөнгө барып, баланын жарым саатына чейин, бир жарым сааттан кийин, бир-биринин жарым сааттай кетиши мүмкүн. Бала мектептен келип чыксачы, апам дагы деле жумушта болобу? Жаңы мыйзамга ылайык, сиз аны үй-бүлөдөн чыгарып салууга туура келет, ал жерде көзөмөл жүргүзбөсө, ал жерде аны көзөмөлдөп турасыз!
Ушул жарыкта, ата-энелердин даъваты мамлекетке логикалуу: жаш жарандарынын коопсуздугун, алардын психологиялык жана физикалык жайлуулугун камсыз кылуу үчүн эмне кылат? Эгерде өлтүрүү жана зордук-зомбулук көрсөткөндөр сыналгы учурунда баланын пайдасы үй-бүлөлөрдүн чыныгы муктаждыктарын канааттандырбаса, анда баланын жанында эне жумушка орношуу үчүн, ата-энелердин көптөрдү "адаштыруучу" адаштырган "адаштырган" адаштырган "адаштыруучу" адашкан "туура эмес иш-аракеттерди" деп айыптоо үчүн жумуш алуу кыйынга турат?
Бир нерсе айдан ачык: Бийликтер кабыл алынган мыйзамдын ар бир пунктун текшерип, ал эми коомчулуктун бардык суу астындагы таштарды эске алуу менен, мындай чечимдер менен мамиле кылуу керек. Кандай гана идеалдуу болбосун, эч ким эч ким жок, биринчи көз карашта болбой калгандай сезилген эмес, өмүрдүн бардык жагдайлары жана адамдык мамилелерин жазууга болбойт, андан кийин сиз бир аймакта расмий адамдык сезимдер үчүн гана үмүт кылышыңыз керек. Тилекке каршы, ал мыйзамда катталбайт.