પુખ્ત બાળકોના માતાપિતાને ઘણીવાર મને સંબોધવામાં આવે છે: જો તેમના બાળકો મોટા થાય તો પોતાને કેવી રીતે લેવું, અલગથી જીવો, તે સરસ છે. તેઓ તેમને મદદ કરવા માંગે છે - અને વારસદારોએ મદદ કરવા અને વાતચીત કરવાનું બંધ કરવાનો ઇનકાર કર્યો છે.
મોમ નારાજ થયા, પપ્પા અસ્વસ્થ છે, માતાપિતા પહેલાના બાળકોના જીવનમાં ભાગ લેવા માંગે છે - અને તેમને મંજૂરી નથી. પસંદ નથી? જરૂરી નથી? શુ કરવુ?
અને ખરેખર - શું કરવું? અમે કિન્ડરગાર્ટન, સ્કૂલ, વેકેશન, વર્તુળો, કોટેજ સાથે બાળકોના બાળકોના ચાર્ટમાં ખૂબ જ ચુસ્તપણે જોડાયેલા છીએ, જ્યારે બાળકો મોટા થાય છે, જેમ કે આપણા જીવનથી આપણે સંપૂર્ણ મોટો ટુકડો લઈએ છીએ, અને આત્માથી બહાર નીકળીએ છીએ.
તે આનંદથી ખુશ થવાનું લાગે છે: સ્વતંત્ર સ્ટીલ, ઉગાડવામાં આવે છે, પોતાને સાથે કરી શકાય છે - તે જ્યાં જરૂરી છે તે જવાની જરૂર નથી, અને જ્યાં હું સામાન્ય રીતે હરાવવા માંગું છું તે હું ક્યાં વાંચું છું. અને હું ગમે ત્યાં જવા માંગતો નથી, અને તે વાંચી શકાતું નથી, અને તે નિષ્ક્રિય કરવા માટે કામ કરતું નથી. જીવન, આવા પરિચિત, પરિચિત, સ્થાપિત, ટુકડાઓમાં છૂટાછવાયા, અને એવું લાગે છે કે તેમને ગુંદર કરવું અશક્ય છે.
અને તે સ્પષ્ટ નથી કે તેના પતિ સાથેનો સંબંધ હવે બાંધવામાં આવશે ... પછી તે સ્પષ્ટ હતું - મોમ \ પિતા, અને હવે કેવી રીતે? ઠીક છે, તે સ્પષ્ટ છે: ઘર, સંબંધીઓ, મિલકત, તે \ તે પોતાના, સંબંધીઓ ... અને પછી શું છે? બાળકોની જેમ, અને હવે કોના માટે રહેતા હતા? અને દરેક જણ તેમની રુચિ શોધવાનું શરૂ કરે છે - અને ઘણીવાર પરિવારમાં નહીં.
એલેના પ્રોકોફીવ
અને સૌથી અગત્યનું: પોતાને કેવી રીતે સારી રીતે ધ્યાનમાં લેવું તે સ્પષ્ટ નથી? અગાઉ, બાળક પાસેથી નિરાશ કરવું શક્ય હતું - તેના સ્વાસ્થ્ય, રેટિંગ્સ, તેની સંભાળ રાખવી. ત્યાં ઓછામાં ઓછા કેટલાક માપદંડ હતા: "ગુડ મધર", "ગુડ ડેડ". ફક્ત હવે આ મૂલ્યાંકન પ્રણાલી કામ કરવાનું બંધ કરે છે - "સંદર્ભનો મુદ્દો" ખૂટે છે.
તમને "ખાલી માળો સિન્ડ્રોમ" કહેવામાં આવે છે. સૌ પ્રથમ, તે અલબત્ત, તે સ્ત્રીઓને અસર કરે છે - બધા પછી, માતાને મુખ્ય સ્ત્રીની ભૂમિકા માનવામાં આવે છે, ભલે મમ્મીનું કામ કરે છે કે નહીં તે ધ્યાનમાં લીધા વગર અથવા ફક્ત ઘર દ્વારા જ જોડાયેલું છે. પરંતુ આ સમયગાળા દરમિયાન ડૅડ્સ પણ મુશ્કેલ હોઈ શકે છે - ખાસ કરીને જો તેઓ પરિવારના જીવનમાં સખત રીતે સમાવવામાં આવ્યા હતા અને સક્રિય રીતે ઉછેરમાં ભાગ લીધો હતો.
પરિવારના જીવનમાં આ મુશ્કેલ અવધિ સામાન્ય રીતે પસાર થઈ શકે છે - વિષય કેટલીક સરળ ભલામણો.
તેથી, પ્રથમ. તમારા માર્ગ માટે જુઓ, તમારા સપના, ઇચ્છાઓ, ઇરાદા, ઇરાદાને યાદ રાખો - અને જીવનમાં તેમને જોડાવાનું શરૂ કરો! તમારી ઇચ્છાઓની સૂચિ લખો. હવે તમારી પાસે મિત્રો સાથે વાત કરવાનો સમય છે, યાદ રાખો કે તમે શું કરવાનું પસંદ કર્યું છે, પરંતુ ત્યાં પૂરતો સમય નથી. અથવા કદાચ તમે શિક્ષણ તાજું કરવાનું નક્કી કરશો? અને નવી વ્યાવસાયિક પ્રવૃત્તિઓ શરૂ કરો?
બીજું . જો તમે (જેમ તમે વિચારો છો) માત્ર બાળકો એકીકૃત હતા, તો હવે ફરીથી મળવાનો સમય છે! એકબીજાને શીખવા માટે એક સમય આપો - અને આ વખતે તમારા બંને માટે ખૂબ આકર્ષક હોઈ શકે છે. અને તમારો સંબંધ અથવા તમે એક દંપતિ તરીકે "બીજા શ્વાસ" અથવા તમે પ્રાપ્ત કરશો, અમે વિભાજીત થઈશું, કારણ કે તેઓ એકબીજાને અજાણ્યા બની ગયા છે. ઠીક છે, અને તે થાય છે, પરંતુ તમને શાંતિથી અને એક સાથે રહેતા સમય માટે પરસ્પર આદર અને કૃતજ્ઞતાની લાગણી સાથે તમને તક મળે છે.
તમારા બાળકો મોટા થયા, તેઓ પોતાને માતાપિતા બની શકે છે - અને આ સામાન્ય છે
ફોટો: pexels.com.
તૃતીયાંશ અને સંભવતઃ સૌથી મુશ્કેલ વસ્તુ - સાંભળવાનું શીખો. ફક્ત તમારા સાથી અથવા તમારા પુખ્ત બાળકને તમને કહેવાનું સાંભળીને - અને તે મુજબ પરિસ્થિતિ કરો. આની જેમ? ભાગીદાર અથવા બાળકો ખાલી શેર કરી રહ્યાં હોય તો આરામ કરવા, સહાય અથવા સલાહ આપશો નહીં. સ્વાનામિત, પૂછો કે તે મદદ કરવા માટે જરૂરી છે - અને જો તે જરૂરી નથી (તે છે, મદદ પૂછવામાં આવતી નથી), તો પછી સહાય કરશો નહીં.
ચોથી . જો તમે જીવનની ઇવેન્ટ્સ પર ખૂબ જ ભાવનાત્મક રીતે પ્રતિક્રિયા આપતા હો અને વધુ તરફ ધ્યાન આપવાની કોશિશ કરો, તો તે બરાબર વિપરીત થઈ જાય છે. જો તમને આવા જોખમી રીતે ધ્યાન આપવાની જરૂર હોય તો વિચારો?
પાંચમી . બાળક અથવા ભાગીદાર તમારા ભાવનાત્મક અસ્વસ્થતા માટે જવાબદાર નથી (અને ન જોઈએ). આ સાથે - એક નિષ્ણાત માટે. જીવનમાં ફક્ત એક જ મહત્વનો તબક્કો પસાર કરે છે: તમે બાળકથી અલગ છો, અને તે તમારાથી છે.
જ્યારે ભાગ લેવાનું સંપૂર્ણપણે સામાન્ય હોય ત્યારે ઉદાસી અને ઉદાસી લાગે છે. સંપૂર્ણપણે તમારી પાસે આવે છે, તમારે દોઢ કે બે વર્ષની જરૂર પડી શકે છે. પોતાને તરી દો, આ ફેરફારો લો - અને સામાન્ય જીવનમાં પાછા આવો.