- ماریا، به من بگویید چگونه می توانید بدانید که کودک تمایل دارد؟ آیا شما هر گونه ترفندها یا فلسفه خود را در این زمینه دارید؟
- والدین نیازی به درک ندارند که چرا کودک تمایل دارد. به دلایلی، اعتقاد بر این است که کودک نوعی از والدین "کاربرد" است. این می تواند "دانلود" برنامه شما نیاز به "حذف" غیر ضروری است. اگر دیروز او می خواست موسیقی را بازی کند، امروز - نقاشی و فردا - برای مطالعه ساختار سلول، این طبیعی است. آیا ما بزرگسالان هستیم، نه یکسان؟ چرا اگر یک بزرگسال حق دارد برای اولین بار یک صلیب را جاسازی کند، و سپس این شغل را پرتاب می کند، پس باید یک کودک را مجبور کنید؟ من بچه هایم را فرصتی می دهم تا سعی کنم ذهن شما را تغییر دهم. پسر که در مورد زیست شناسی و شیمی پرشور بود، نمی ترسد به من بگوید که چه می خواهد فیزیک را انجام دهد. اگر او گفت که دوست دارد به یک بازیگر تبدیل شود، من نیز ضعیف نیستم. تنها چیزی که من در بخش های ورزشی اصرار دارم. و هر کسی اما ورزش باید لزوما باشد. آیا می خواهید تنیس را پرتاب کنید؟ خوب، جایگزینی چیست؟ شنا کردن عالی. به جای آن چه می کنید؟
- نحوه انتخاب دانشگاه مناسب و آیا شما نیاز به دخالت در این روند دارید؟
- والدین باید به طور قطعی دخالت در روند انتخاب یک دانشگاه را ممنوع کنند. پسر من این سال را در دانشگاه ایالتی مسکو، دانشکده معتبر علمی طبیعی و بودجه ثبت نام کرد. دو سال گذشته من در مورد یک دانشگاه خاص، دیگری که او در مورد آن خواب بود شنیدم. و به معنای واقعی کلمه در آخرین لحظه پسر ذهن خود را تغییر داد. من به طور طبیعی در اطراف سقف راه می رفتم، باعث شد و دست ها را صعود کرد. پیشنهاد می شود برای یک بخش پرداخت شده بروید، اگر این "رویاهای دانشگاه" باشد. خوب است که پسر دارای شخصیت، واقعی، مرد است. او تصمیم گرفت. و تنها او مسئول این تصمیم است. و او افتخار می کند که راه خود را انتخاب کند و در بخش بودجه یاد بگیرد. او یک عبارت فوق العاده گفت: "دانشگاه فرصت ها را می دهد، اما تنها به من بستگی دارد، زیرا از آنها استفاده می کنم."
- آیا شما نیاز به یک آموزگار کودک دارید یا بهتر است که به خودتان کمک کنید تا موضوع خود را انجام دهید؟
- در دبیرستان، در آماده سازی برای EEG، معلمان حیاتی هستند. مانند دوره های اضافی، خروج از مدارس. قبل از کلاس پنجم، از نظر من، کودک به اندازه کافی کمک به مادر یا پدر است. باز هم، از درجه پنجم، پسر یک معلم در زبان های انگلیسی و آلمانی داشت، که یک برنامه درسی مدرسه را نداشت، بلکه دانش بود.
- هنگامی که یک کودک در حال حاضر یک دانش آموز است، آیا شما باید به او اجازه دهید زندگی مستقل را داشته باشد؟
- اجازه دهید شما خیلی زودتر نیاز دارید. سخت است، اما نیاز دارد. من پسر خود را به سفرهای مستقل با دوستان به شهرهای دیگر دادم - آنها آپارتمان ها را گرفتند، بلیط ها را خریداری کردند، آنها در مورد آنچه که می توانستند مراقبت کنند. من خودم خود را از شانزده ساله و از همان سن کار می کنم. بسیاری از دوستان من در یک خوابگاه زندگی می کردند. پسر، به طرز عجیب و غریب به نظر می رسد، همچنین از خوابگاه خوابید. من فکر می کنم که به محض اینکه او شروع به کسب درآمد، بلافاصله آپارتمان را با دوستان و حرکت می کند. و خانه یک بار در هفته برای خوردن کوله یا سوپ مادر من می آید. مهمترین نکته این است که مسئولیت فرزند خود را به دست آورید. به عنوان مثال، پسر، می داند که اگر من حتی او را صدا بزنم، هر کجا که او بوده است، مردم در ساعت خود در آستانه، دوستان آشنا ما یا آشنایان، که ما اضطراب را افزایش خواهیم داد، مردم خواهند داشت. و بعد از سه ساعت، من در آستانه ایستاده ام، و پس از آن او کوتاه نخواهد بود. پسر می داند که اگر شما نیاز به تماس با من یا پدر دارید. ما برای اولین بار هر گونه مشکل را حل می کنیم، اما تنها پس از آن ما سر من را پاره می کنیم. آن را حس نمی کند. حالا من به او در شهرهای روسیه نگاه می کنم، اما به محض این که هجده ساله خواهد بود، Hitchhiker را به اروپا ترک خواهد کرد، و من او را برای برخی از خوابگاه ها جستجو خواهم کرد. و این طبیعی است. بدتر، زمانی که من می بینم که پسران، با آنها که در حال حاضر بیست ساله است، تعطیلات را با مادران در هتل ها صرف کنید.
- به طور کلی، به عنوان شما فکر می کنید، در چه زمانی که کودک می تواند "اجازه رفتن" - اول از همه از زیر خود (جایی) مراقبت بیش از حد؟
- صادقانه، من آماده نیستم که با یک سن خاص تماس بگیرم. بله، من اجازه دادم پسرم از خودم به زودی، اما نه زمانی که او کوچک بود. به این معنا، من یک مادر دیوانه هستم یا به عنوان روانشناسان می گویند، "هشدار دهنده". من با پسرم برای هزینه رفتم، یک انیماتور، دستیار آشپز را استخدام کردم. حالا من با دخترم رانندگی می کنم من همیشه نزدیک هستم در نزدیکی، اما در فاصله یک دست بلند. احتمالا ابتدا لازم است که همه چیز به من، نه فرزندان. اما در خانواده ما یک جمله وجود دارد. اگر از انگلیسی ترجمه می کنید، به نظر می رسد این به نظر می رسد: "اگر مادر من خوشحال نیست، هیچ کس خوشحال نیست."
- بسیاری از روانشناسان اطمینان می دهند که دیگران به فرزندش غیرممکن است. با این عقیده موافقی؟ چرا؟ چه چیزی در مورد آن بد است؟
- شما باید دوستی و پانبراسیون را تقسیم کنید. شما باید با فرزندتان دوست باشید. این سرگرم کننده و لذت بخش است که عمدتا برای والدین است. این یک راه برای مذاکره سریع تر، شوخی، گوشه های صاف صاف است. اما من نمی توانم از Panibrates رنج ببرم. کودک باید لبه را بداند، "جعبه های جعبه" که شما نمی توانید بیرون بروید. من دوست دختر نیستم، من مادر هستم و آنچه که با یک دوست دختر مجاز است - از واژگان به اقدامات، معلولیت با مادرش. من می گویم که والدین دوستان زیادی نیستند که رفقا قدیمی تر هستند که برای اولین بار باید احترام بگذارند.