پلاسمایی یک روش تزریق است که طی آن متخصص زیبایی وارد بیمار به پلاسمای خود می شود. این بلافاصله، در محل، در کابین یا کلینیک، توسط سانتریفیوژ خون در یک دستگاه خاص قابل دسترسی است. به این معناست که مشتری خون وریدی خود را می گیرد، لوله آزمایش را در سانتریفیوژ قرار می دهد و به عنوان یک نتیجه از سانتریفیوژ، یک پلاسما حاوی غلظت بالایی از پلاکت ها است که در آن عوامل رشد وجود دارد. اما آیا روش محبوب است؟
فهرست شهادت به پلاسمولیسم بسیار گسترده است:
- جوان سازی؛
- پیشگیری از پیری؛
- توانبخشی پس از روشهای آشپزی تهاجمی (پوست، سنگ زنی لیزر)؛
- آکنه؛
- زخم های بسته؛
- stria؛
- Hyperpigmentation؛
- چرم خشک شده.
اساسا، این روش به کلینیک ها و سالن ها ادامه می دهد: هزینه کم است و روش بسیار ارزان تر است. یعنی آماده سازی های پزشکی که بسیار گران هستند، نیازی به خرید ندارند. به اندازه کافی برای داشتن یک سانتریفیوژ، لوله های تست ویژه - و این است! اگر چه هزینه روش پلاسمایی هرگز به روش های بیورتیا و بیورویتالیزاسیون نرسیده است. بیماران بیشتر به روش پلاسمولینگ مراجعه می کنند، زیرا آنها استدلال می کنند که آنها توسط پلاسما خود معرفی می شوند. و چه چیزی می تواند از خون خود امن تر باشد؟ با این حال، همه چیز خیلی مثبت نیست ...
در سال 2017، مقاله ای از دانشمندان ایرانی بر روی بررسی اثر غلظت های مختلف پلاکت های پلاسما در فیبروبلاست و به طور کلی بر بازسازی بافت منتشر شد. معلوم شد که برخی از غلظت ها فعالیت فیبروبلاست را افزایش می دهند، در حالی که دیگران - فیبروبلاست مهار و ترمز را مهار می کنند. و چه کسی از پزشکان زیبایی شناسان، تعداد پلاکتها را قبل از معرفی بیمار به صورت، در نظر می گیرد؟ به احتمال زیاد، هیچ کس، از آنجایی که در شرایط سالن زیبایی یا کلینیک غیرممکن است، آزمایشگاه خود را ندارد. آنها البته، کورکورانه و در عین حال آنها استدلال می کنند که این روش موثر و ایمن است. بنابراین چه نوع فاکتورهای رشد از پلاکت ها در فرآیند پلاسمایی متمایز می شود؟
عامل اول - فاکتور رشد ترومبوری یا PDGF یک عامل قدرتمند است که ترمیم بافت ها مرتبط است. البته، به لطف این عامل، زخم ها بسیار سریعتر بهبود می یابند، تحریک فیبروبلاست ها و جوانهزنی عروق جدید است. محتوای طبیعی PDGF منجر به بازسازی بافت ها می شود و بازسازی فاکتور رشد ترومبوسیت منجر به آترواسکلروز، بیماری های خودایمنی و تشکیلات بدخیم می شود.
عامل دوم - تبدیل فاکتور رشد یا TGF B1، که واقعا تقسیم فیبروبلاست ها را تسریع می کند، فیبروبلاست را تحریک می کند، بازسازی بافت ها را تسریع می کند، اما در عین حال نقش مهمی در شکل گیری تومورها دارد.
عامل سوم - فاکتور رشد انسولین مانند IGF 1، که در ساختار آن شبیه به انسولین است. بله، البته، او به بهبود سریع کمک می کند و حتی از ورزشکاران به عنوان دوپینگ استفاده می شود، اما معلوم شد که چنین فاکتور دوپینگ عوارض را می دهد. مانند افزایش کبد، طحال، و همچنین نئوپلاسم های بدخیم.
عامل چهارم - این عامل رشد VEGF Endhelium است. این عامل رشد واقعا به جوانه زني عروق جدید کمک می کند، اما نه تنها در بافت آسیب دیده، بلکه، متأسفانه، در تومورهای بدخیم. و این عوامل در واقع مقدار زیادی هستند.
"پس چی؟ - بسیاری می گویند - این عوامل رشد هنوز در موجودات ما وجود دارد. " بله، اما در شرایط طبیعی، این عوامل رشد در ترومبوسیت بسته بندی می شوند، و تا زمانی که پلاکتی تخریب شود، همانطور که در مورد پلاسمایی، این عوامل رشد هیچ خطر برای بدن را تشکیل نمی دهند. با توجه به پلاسمایی، ما یک غلظت بالایی از عوامل رشد فعال را در یک منطقه کوچک ایجاد می کنیم که می تواند به انکولوژی منجر شود! این چگونگی ایمن است، در نگاه اول، این روش می تواند منجر به پیامدهای غیرقابل برگشت شود. مراقب خودتان باشید و مطمئن شوید که عواقب احتمالی هر روش را مطالعه کنید، زیرا هیچکس از سلامت شما مراقبت نخواهد کرد به جز شما.