Denboraldiaren azken ikuskizuna oso emozionala izan zen. Badirudi denak harritzeko prest zegoela, baina ondorioz sorpresa horiek guztiz desatsegina zirudien. Mickella Abramovaren garaipenak, Alsu abeslariaren alaba eta Yana Abramova bankariaren alaba, bederatzigarren landare osoa sortu zuen. Haserre nazionalaren eskema ezaguna da dagoeneko - benetako talentuak estalita daude, eta lehenengo lekuak anai-arreba aberatsak eta ospetsuak erosten dituzte.
Litekeena da pentsatzeko logika bat batzuetan justifikatzea, baina proiektuaren aurreko denboraldien finalak gogoratzen badituzu, injustizia eta boto berariazko seinaleak aurki daitezke horietako bakoitzean. Baina, ia denak isilik egon ziren, baina orain ez dute isilik egon nahi. Justiziaren egarria delako? Beharrean, klaseko gorrotoa dela eta.
Gorrotoa aberatsa eta ospetsua - gogo txiki baten seinale, oso scanty fantasia eta konplexu asko. Beste modu batera, zaila da lokatz-fluxuak azaltzea, eta horrek, jakina, jende gutxik ezagutzen ditu. Kontsumitzen den gorrotoa, neurri batean, errusiar pobrezia lotsagabeak azaltzen du, eta horietatik biztanleriaren ia erdia ezin da garbitu. Baina horrek ere ez du haserrea ematen xarma. Agian, haurren "ahotsaren" eta egia da, haserrea izateko arrazoi objektiboak daude?
Nola gertatu zen lehiakideen atzeko planoaren aurkako baldintzarik gabeko garaikide guztiei begiratu ez zitzaion parte-hartzaileak, proiektuaren historiako marjinarik handienarekin? Bigarren mailako oinarrizko bertsioak.
Lehenik eta behin, komunikabideak. Amari ospetsuak bere lagun ospetsuei galdetu die milioika harpidedun deitzeko sare sozialetan Miquel botoa emateko. Eta funtzionatu zuen.
Bigarrena, Villainena. Iruzur teknologiko eta administratibo mota batzuen arabera, parte-hartzaileentzako boto masa bat eragin zuen. Jasotako botoetan izugarrizko aldea azaltzeko bakarrik.
Ikerketaren emaitzak hilean behin publikoak egiteko agintzen du, baina dagoeneko nahiko nabaria da proiektuak ospe izugarria izan duela. Iruzurrik gabeko iruzurrak baieztatzen ez badira ere (kasu honetan, abeslari gaztearentzat barkatu, ez da kapitulu atseginena, kapitulu atseginena izango da), gero hurrengo urtaroak hautatzean haurren "botoak" logikoa izango litzateke aurpegi kontrol mota bat aurkeztea eta posible bada izar haurren lehiaketa.
Bestalde, nola ez eraman. Gure ikusleek maite dute hezurra izen ospetsuen jabeei ikustea eta mugitzea, horrela proiektuaren balorazio ederrak ekarriz. Pena da, hezurrak jertsearekin dena amaitzea. Zintzotasunez onartu dezagun, gutako gutxik ostiraleko finaletan telefonoa hartu eta azkenean garaipena lortu ez zuena bozkatu genuen. Hau da arazo nagusia. Sukaldeko borrokan onak gara, eta ez hautagailuetan, ez zaigu bozkatzea gustatzen eta horregatik galtzen da askotan.