Аднойчы Аркадзь Інін знайшоў у сваёй паштовай скрыні некалькі выразак з газет. Многія ведалі пра хобі сцэнарыста - збіраць займальныя газетныя нататкі - і пры выпадку адпраўлялі іх па пошце. У тых выразках Аркадзь Якаўлевіч выявіў два падобныя аб'явы пра тое, што адзінокая жанчына 40 гадоў хоча пазнаёміцца з мужчынам без шкодных звычак да 50 гадоў. У пачатку 80-х такая аб'ява ўспрымалася як бомба: як савецкая жанчына можа прапаноўваць сябе? Але неўзабаве драматург выявіў яшчэ некалькі падобных аб'яў, потым яшчэ. Ідэя напісаць сцэнар нарадзілася сама сабой, але спачатку з'явілася назва: «Самотным падаецца інтэрнат» - такая прыпіска заўсёды стаяла ў аб'явах аб пошуку спецыяліста. І Аркадзь Якаўлевіч адправіўся ў інтэрнат маскоўскага станкабудаўнічага завода імя Арджанікідзэ. Ён пазнаёміўся з камендантам і працаўніцамі, выслухаў іх асабістыя гісторыі. І да пачатку лета 1982 года быў гатовы сцэнар, а неўзабаве Інін патэлефанаваў рэжысёр Самсон Самсонаў.
На галоўную ролю Веры Голубевай - перадавой ткачыхі і па сумяшчальніцтве свацця - спрабавалася Алена Драпеко. Але потым высветлілася, што Інін пісаў ролю пад Гундаревой, якая ўжо гуляла ў фільме па яго сцэнары «Аднойчы дваццаць гадоў праз". Наталля Георгіеўна прайшла пробы. І стала ясна, што роля проста створана для яе. А для Драпеко выбралі камедыйны вобраз бландынкі Ніначка, якая рыхтуе раніцай, днём і ўвечары яечню, а ноччу - амлет. Інін параіў Самсонаву і Аляксандра Міхайлава, працу якога калісьці ўбачыў у карціне «Рызыка - высакародная справа». Рэжысёр пагутарыў з акцёрам і без спроб зацвердзіў яго на галоўную мужчынскую ролю каменданта інтэрната. Даволі нечакана Самсон Іосіфавіч запрасіў на ролю зайздроснай і малапрыемнай выхавальніцы Тамару Сёмін, якая пасля кінаэпапеі «Вечны кліч» ўспрымалася выключна як станоўчая гераіня. Актрыса з задавальненнем пагадзілася прымерыць на сябе зусім іншы вобраз, з якім справілася бліскуча. Ёй удалося так адпавядаць характару Ларысы Яўгенаўны, што некаторыя сцэны з сцэнара прыйшлося прыбраць, каб не перагружаць ролю.
Сцэнарыст «Самотным падаецца інтэрнат» Аркадзь Інін ролю ткачыхі і свацця Веры Голубевай пісаў адмыслова для Наталлі Гундаревой. Фота: Fotodom.ru.
На ролю «ўсходняга мужчыны з пышнымі вусамі» ужо Самсон Самсонаў пераконваў Аркадзя Інін запрасіць горача каханага Фрунзика Мкртчан, хоць па сцэнары герой быў грузінам. Фрунзик з вялікім энтузіязмам узяўся за гэтую ролю, пастаянна прыдумляў новыя сцэны і рэплікі, ды так удала, што вобраз Вартана стаў адным з асноўных у карціне. Кажуць, што менавіта Мкртчан прыдумаў фразу: «Раніцай яечня, днём яечня, вечарам яечня, а ноччу - амлет! Хутка я буду кудахтаць, як кураня! » - і сцэну, калі на навагодні стол яго герой прынёс кавун.
Непасрэдна да здымак прыступілі вясной 1983 года. Асноўныя дэкарацыі - калідор інтэрната, пакоі, кухню і кабінет - ўзвялі на «Масфільме». Некаторыя сцэны знялі на будоўлі корпуса Маскоўскага інстытута хімічнай фізікі, сцэну на пошце - у адным з паштовых аддзяленняў у цэнтры Масквы, фабрыку - у Іванава.
У 1984 году фільм заваяваў некалькі прызоў, а Гундаревой назвалі лепшай актрысай года. Аднак не ўсе ўспрынялі фільм станоўча. У газетах сталі з'яўляцца лісты разгневаных ткачых, якія ніколі не бачылі падобнага ў сваіх інтэрнатах і лічылі, што карціна прыніжае і абражае жанчын. Але час расставіла ўсё па сваіх месцах, а пышная гульня Міхайлава і Гундаревой дагэтуль прабівае да слёз.