Дзмітрый Харатьян, стаўшы старэй і больш сур'ёзна, шмат у чым застаўся верны сабе, асабліва ў максімалісцкая дачыненні да любімай прафесіі. Дый рамантызм ў ім з гадамі не знік, хоць з'явіліся натуральныя для яго ўзросту рацыяналізм і мудрасць. Шукаць шчырасць у адносінах, ставіць сям'ю вышэй кар'еры, быць больш памяркоўным і шанаваць сапраўднае сяброўства - вось галоўныя ўрокі, якім навучыла яго жыццё.
1. Пра час
Я нарадзіўся ў сям'і шасцідзесятнікаў - рамантыкаў і ідэалістаў. Я добра памятаю, што настольнай кнігай маёй мамы была «Брацкая ГЭС" Яўгена Еўтушэнка. І імя знакамітага паэта, яго паэзія ўвайшлі ў мяне яшчэ ў тыя гады. Дата майго нараджэння - 21 студзеня 1960 года. Таму сябе я таксама прылічаю да шасцідзесятнікаў: я падобна ім па духу, рамантызм.
З часу майго дзяцінства і маладосці я б узяў у сённяшні дзень цеплыню і бескарыслівасць чалавечых адносін. Людзі былі больш чыстымі і адкрытымі, а адносіны - давернымі.
Пакуль чалавек здаровы і бадзёры і ў яго ёсць жаданні, лічбы не занадта хвалюе яго. Мне здаецца, усё залежыць ад унутранага стану. Я пакуль ніякага старэння, астуджэння да жыцця не адчуваю.
Я навучыўся атрымліваць радасць ад таго, што маю, - гэта важнае дасягненне да майго ўзросту. Я не параўноўваю сябе ні з кім, мая мера адліку тычыцца ўнутранага самаадчування, унутранай гармоніі, уменні дамаўляцца з самім сабой.
2. Пра сябе
Я давяраю лёсе. Вопыт навучыў мяне, што як толькі я пачынаю нешта актыўна ініцыяваць, нічога не здараецца. А вось тое, пра што я нават не меркаваў, можа быць, толькі падспудна памарыць, праз нейкі час само прыходзіць.
Я па натуры актыўны чалавек і ў любы перыяд часу чымсьці напаўняю сваё жыццё. Калі не творчасцю і працай, то спортам, кіно, кнігамі. Ёсць людзі, якія могуць суткамі валяцца на канапе і пляваць у столь, але я сабе такога ўжо не магу дазволіць.
Сёння я ўжо не іду на кампрамісы, на якія калісьці ішоў насуперак сваім жаданням. Зараз мае «хочацца» і «трэба» ў асноўным супадаюць. Я магу сабе дазволіць не рабіць тое, чаго не хачу.
Цяпер для мяне значна важней сямейныя каштоўнасці, чым прафесійныя амбіцыі. Я не стаўлю перад сабой нейкія высокія мэты, напрыклад, згуляць Гамлета або Суворава, пра якія, у прынцыпе, думаю. Але я не захапіўся гэтай ідэяй настолькі, каб усё сваё жыццё падпарадкоўваць ёй.
3. Аб рабоце
Я, нягледзячы на ўзрост, усё роўна застаюся чалавекам парывістым і многае ўспрымаю вельмі эмацыйна, у тым ліку несправядлівасць.
У мяне дастаткова няпросты характар. Са мной складана ўжыцца, таму што я вельмі патрабавальны і з гадамі ў мяне выпрацавалася пэўнае стаўленне да прафесіі і да ўсяго, што звязана з тэатрам і кіно. Калі я бачу, што людзі манкируют сваімі абавязкамі, мяне гэта не проста раздражняе, а абурае.
Прыніжаная самаацэнка выратавала мяне ад зорнай хваробы пасля выхаду «Розыгрыш» і дапамагла мне не сысці з розуму ад той папулярнасці, што на мяне абрынулася.
Калі мне прысвоілі званне народнага артыста, я ўзрадаваўся, перш за ўсё таму, што разумеў: маіх бацькоў усё гэта дае ўпэўненасць у тым, што яны не дарма пражылі сваё жыццё. Што можа быць для іх даражэй, чым поспех і росквіт ўласнага дзіцяці?
4. Пра настаўніках
Вялікае шчасце, калі акцёр знаходзіць свайго рэжысёра ці рэжысёр - свайго акцёра. У мяне такіх рэжысёраў некалькі. Гэта і Уладзімір Меньшов, і Анатоль Васільеў, і Аляксандр Паўлоўскі з яго «Зялёным фургонам», і Святлана Дружыніна з «Гардэмарыны», і Леанід Гайдай, і Юра Мароз з «Чорным квадратам» і нашай сяброўствам.
З Гайдай у нас былі асаблівыя адносіны. Калі яго не стала, я зразумеў, што з майго жыцця пайшло нешта такое, што нельга будзе ніколі папоўніць. У нас была сувязь на ўзроўні энергетыкі, існавалі нават свае звычкі.
Я цэлы год правёў з Хуциевым - ён спрабаваў мяне на ролю Пушкіна ў сваім фільме. Я не верыў у тое, што магу гэта сыграць, а ён верыў. І гэта мяне акрыляе - я адкрываў у сабе такія патаемныя магчымасці, пра якія нават не падазраваў!
А ўсіх сваіх школьных настаўнікаў я віншую з Днём настаўніка. Я для іх не проста былы вучань, а народная зорка. Яны ганарацца мной, лічаць - у тым, што я чагосьці значнага, вялікага дамогся ў жыцці, ёсць частка і іх заслугі.