У Тайландзе, вядома, цяпло і сонечна. Аднак ад вірусаў, нажаль, ніхто не застрахаваны. Мы з мужам прывезлі банальную ВРВІ з Куала-Лумпур, куды лёталі выветрыцца на выходныя (пра нашы падарожжа я таксама яшчэ абавязкова распавяду). Дык вось, у гасцінічным нумары цалкам сабе ўтульнага гатэля кандыцыянер быў уладкаваны такім хітрым чынам, што на наступную раніцу мы ўдваіх прачнуліся, чхаючы, кашляючы і праклінаючы мясцовых гора-дызайнераў.
Карацей, як я ні спрабавала не дыхаць на Стэфана, нічога ў мяне не атрымалася. Папяровую маску на твар (можна браць у шпіталі ў любых колькасцях) ён банальна зрываў. І вось вынік: праз пару дзён пасля нашага вяртання на Пхукет сын, як і мы, пачаў чхаць і кашляць.
Першая рэакцыя: імчацца ў шпіталь. Але на двары, як на злосць, субота, працуе толькі дзяжурны доктар, якому, прызнацца, не асоба давяраю. І вось тут на падмогу прыйшлі народныя сродкі.
Ўпотай-суседка расказала аб мясцовым цуда-сродак.
Гэтыя дзіўныя кругляша здольныя паставіць на ногі за тры дні.
Называецца матум і, як высветлілася, менавіта яго заварваюць перш за ўсё тайцы пры любых хворасцях (мабыць, тое ж самае, што ў нас - чарка гарэлкі). Прынамсі, дапамагае ён:
- пры прастудзе;
- для зняцця кашлю;
- пры рініта, сінусітах, танзіліту (што такое - не ведаю, але матум гэта таксама лечыць);
- пры страўнікава-кішачных захворваннях - як звязальнае і антысептычнае сродак;
- для ўмацавання імунітэту.
Гэты цуд-сродак вядома паўсюль у Азіі, праўда, пад рознымі імёнамі. Калі тайцы ведаюць яго як «матум», лаосцы называюць «Мактум», а індыйцы - як «баиль». Яшчэ яго называюць каменным або мармуровым яблыкам, хоць у звычайным, ня сушаную, гэты фрукт падобны на лімон і зусім не адрозніваецца асаблівай крэпасцю.
Выкарыстоўвалі яго ў медыцынскіх мэтах яшчэ ў даўнія часы, нават у нейкіх страшна старадаўніх навуковых трактатах, кажуць, ёсць згадка пра «мармуровым яблыку». У Індыі яго вырошчваюць пры храмах - лічыцца, што калі-то пад баэлем-баилем адпачываў сам Шыва. Таму манахі дрыгатліва ставяцца да кожнага дрэўца (хоць мы з мужам, праехаўшы нямала кіламетраў па Індыі, пра гэта дрэва ні разу не чулі).
Заварваюць матум, як каму захочацца. Хто кідае адну дзельку і ўжо праз дзесяць хвілін ўжывае ў справу. Хто для пачатку астуджае. Ёсць арыгіналы, якія дадаюць малако ці нават згушчонку. Ну не ведаю…
Тайландзе мы стараемся абыходзіцца без лекаў. Калі матум здымае кашаль, то марская вада маментальна забівае любы насмарк. Таму паездкі на мора ў нашай сям'і - абавязкова!
Па гусце матум нагадвае травяной чай - не магу сказаць, што асабліва экзатычны, цалкам сабе прыемны. Прынамсі, калі я дадала мёд, то чай і зусім пайшоў на ўра.
Што цікава, кошт матума ў звычайным супермаркеце апынулася роўна ў дзесяць разоў (!) Менш, чым у турыстычнай яго крамай. Я скупіла увесь існуючы запас сушеного матума па 14 бат за стограммовую ўпакоўку (у рублях атрымліваецца столькі ж). А на гандлёвай вулачцы, дзе ўсе гандляры ўжо спакойна размаўляюць па-руску, за такую ж ўпакоўку (праўда, з анатацыяй на «вялікім і магутным») прасілі ўжо 140 бат. Аднак!
... А кашаль прайшоў на трэці дзень. Як абяцала суседка-ўпотай. Пазней я параіла гэты ж чай маёй прыяцельцы, якая гасцявала тут у нас на Пхукет. Мне падалося, што ўпакоўкі з дзіўнымі круглякамі яна брала ў супермаркеце, каб не пакрыўдзіць мяне. Аднак ужо праз тыдзень даслала мне паведамленне з паметкай "тэрмінова": «Калі ёсць магчымасць перадаць у Маскву матум, зрабі гэта, калі ласка. Праверыла сродак на сыне: не паверыш - ён ачуняў праз тры дні ».
Ну чаму ж, вельмі нават паверу. Што ж, пайшла пакаваць пасылку. Балазе, да нас на Пхукет зноў едуць госці, з якімі можна будзе адправіць чай назад у Маскву. Але пакуль нам трэба будзе самім атрымліваць шматлікія падарункі. Што ж вязуць нам на Пхукет ў якасці прэзентаў? Пра што сумуе душа руская на чужыне? Паспрабуйце адгадаць, калі гэта не гарэлка, ня грэчка і ня чорны хлеб ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.