Маргарыта Суханкина: «14 лютага ў мяне яшчэ са дэтэктыўная гісторыя»

Да Дня святога Валянціна яшчэ некалькі дзён, але я ўжо сустракаю незадаволеныя і злыя асобы, паўтаралыя адну простую і дакучлівую фразу: «14 лютага прыдумалі прадаўцы кветак, каб павялічыць прыбытак». Сябры, гэта поўнае глупства. Па-першае, ну не хочаце вы святкаваць - ніхто вас не звяжа і не прымусіць. Па-другое, чым не падстава лішні раз правесці разам вечар, парадаваць адзін аднаго мілымі сюрпрызамі. Людзі з пенай у рота крычаць, што нагода не патрэбен, нібыта любіць адзін аднаго трэба кожны дзень, але спыніцеся і паглядзіце самі - хто з вас задавальняе Дзень святога Валянціна штодня? Ды ніхто. І не было б свята, быў бы чарговы будні дзень, такі ж як учора, сёння і заўтра. Памятаю, некалькі гадоў таму прыхільнік пасля канцэрту падарыў мне на Дзень святога Валянціна пасля канцэрту ключы ад машыны. Не сам, а перадаў праз ахову. Напэўна, на маім месцы мараць апынуцца мільёны дзяўчат, але я такія дарагія падарункі браць не магу. Лічу, што павінна сама зарабіць, на крайні выпадак, для такіх падарункаў ёсць любімыя мужчыны. Ведалі б вы, колькі сіл мне прыйшлося выдаткаваць, колькі людзей падняць, каб вярнуць ключы ад машыны прыхільніку. Ён быццам скрозь зямлю праваліўся. Аказалася, што пасля канцэрту адразу ж паляцеў адпачываць за мяжу, адключыў тэлефон, практычна цэлы месяц правёў у адпачынку. Я знайшла ўсіх яго сяброў, калег, нават на сям'ю выйшла. Было вельмі весела. Вывучыла амаль усю біяграфію шчодрага прыхільніка. Адчуванні нейкага нерэальнага дэтэктыва. Калі мы сустрэліся, мне здавалася ўжо, што я яго бачу наскрозь. Чаго толькі ў нашым жыцці не бывае. Але не спяшайцеся асуджаць яго ці мяне - гэта наша жыццё і рашэнні таксама нашы. Таму, дарагія, дарыце адзін аднаму каханне, пяшчота, добры настрой. Пачынайце раніцу з каву ў ложак, сканчайце дзень разам пад цёплым пледам за праглядам фільмаў. Будзьце шчаслівыя ў гэты дзень, любіце і будзьце каханыя!