- Наталля, вы нарадзіліся 9 сакавіка - можна сказаць, падарунак маме да Міжнароднага жаночага дня?
- Дакладней, я вырашыла зладзіць свята на наступны дзень ужо для ўсёй сям'і! (Усміхаецца.)
- Вы былі «залатым дзіцем" альбо "не падарункам»?
- «Залатым дзіцем» я была гадоў да 10-12, а потым раптам стала "не падарункам»! Будучы маленькай, я ніколі не капрызіла, не патрабавала купляць усё запар упадабаныя цацкі, не крычала, не аралы. Увогуле, нікому не замінала. «Хачу», «дай» - гэта было не пра мяне! А потым здарыўся пераходны ўзрост. І як гэта звычайна бывае з усімі падлеткамі, з'явіўся юнацкі максімалізм, імкненне ўсё зрабіць наадварот, а часам і на злосць дарослым. Мне здавалася, што ўсе вакол ворагі. (Усміхаецца.) Не падабаўся кантроль бацькоў - бо так у 14 гадоў хацелася адчуваць сябе вольнай! Адсюль і канфлікты нараджаліся. Ну і, вядома, усякія моладзевыя нефармальныя плыні не абышлі мяне бокам. Памятаю, тады модна было хадзіць у рэйверскія вопратцы кіслотнага колеру. (Смяецца.)
- Ёсць ўчынкі, за якія сорамна да гэтага часу?
- Вядома, ёсць, калі пакапацца. У кожнага чалавека знойдзецца свой «шкілецік ў шафе»! Але я вам не раскажу. (Смяецца.)
- Вашы бацькі жывуць у Падмаскоўі. Часта наведваеце іх?
- Імкнуся часцей наведваць. На шчасце, жывуць яны не ў далёкім Падмаскоўі, а вельмі блізка. Таму па святах і выхадных альбо я да іх заязджаюць, альбо яны - да мяне. Часам на дачы ўсе разам сустракаемся.
- З вашым мужам ў іх добрыя адносіны?
- Выдатныя! Кожны раз бацькі прывозяць яму падарункі з адпачынку, віншуюць абавязкова з усімі святамі. Саша ў даўгу не застаецца і таксама прыдумляе розныя сюрпрызы.
- Вы ўжо паўтара года замужам за кавээннікаў Аляксандрам Коптелем. Кажуць, першы год самы складаны. Вы з гэтым згодны?
- На самай справе мы разам значна даўжэй, чым у шлюбе. Першы год пасля знаёмства быў дастаткова цяжкім. Калі скончыўся конфетно-букетный перыяд, мы непазбежна сутыкнуліся з бытавымі цяжкасцямі, з нейкімі звычайнымі рэчамі, якія не маюць нічога агульнага з рамантыкай. Потым трэба было прывыкаць бачыць сваю палоўку не толькі ў прыпаднятым настроі, але і ў гневе, і ў раздражнёным стане, і ў стомленасці. Таму першы год - ён такі эксперыментальны, па сутнасці. Адразу становіцца зразумела, зможаце ці не зможаце жыць разам.
За два месяцы 2014 году Натальля паспела з'ездзіць у Ізраіль, Індыю і Амерыку. Актрыса любіць падарожнічаць, але нярэдка трапляе ў разнастайныя калатнечы. .
- На сцэне і экране вы часцяком адлюстроўваеце шалапутную жанчыну. А ў жыцці вы таксама з вар'яцінка?
- Так, я з вар'яцінка, але памяркоўнай, лёгкай і добрай. (Смяецца.) Паспяваць песні, трохі пацешыць кагосьці, патанчыць на вуліцы - гэта калі ласка! Але скакаць па капоце дарагіх машын і разукрашивать вітрыны крам графіці я не буду. У маім асяроддзі, дарэчы, шмат людзей, якія значна больш бязвежавыя, чым я!
- Можаце ўзгадаць сітуацыю, калі вы самі зразумелі, што перабралі?
- Бывае, што пажартаваў няўдала або недарэчна. Але гэта вельмі рэдка. Усё роўна адчуваеш ўжо грань нейкую.
- Муж трывае вашы капрызы?
- Не заўсёды.
- Мяркуючы па вашых інтэрв'ю, вы часцяком трапляеце ў нестандартныя сітуацыі: то беляшом кагосьці зьбілі, то на Новы год ледзь не згарэлі. А ў гэтым годзе ўжо здаралася што-небудзь незвычайнае?
- Год толькі пачаўся, а я ўжо пабывала ў Ізраілі, у Індыі і ў Амерыцы. І, што самае цікавае, абышлося без эксцэсаў! Хоць звычайна мне гэта неўласціва, і я вечна трапляю ў паездках у нейкія калатнечы. То самалёт прасплю, то багаж пераблытаю. А тут усё гладка! Вось гэта для мяне вельмі незвычайна. (Смяецца.)
- Кажуць, што менавіта мама адгаварыць вас паступаць у тэатральны інстытут, і вы скончылі гандлёва-эканамічны. Яна не шкадуе, што калісьці націснула на вас?
- Яна не націснула. Я б сказала: яна не настаяла, каб я паступала ў тэатральны інстытут. Мы нават і не думалі, шчыра кажучы, аб тэатральным. Адкрылі даведнік для тых, хто паступае ў ВНУ, паглядзелі, што там трэба пісаць сачыненне на ўступных іспытах, і адразу перагарнуў старонку. (Смяецца.) У творах я была не вельмі. На вольную тэму магла пісаць колькі заўгодна, але як толькі з'яўляліся рамкі, наступаў ступар. Моцная я была ў матэматыцы, таму і падала дакументы ў гандлёва-эканамічны. І нічыёй віны тут дакладна няма. Рашэнне было ўзаемнае.
- А вы не шкадуеце, што не паступілі ў тэатральную ВНУ?
- Не шкадую. Проста цікава, што было б, калі б паступіла, куды б мяне занесла?
- Вы гуляеце ў некалькіх спектаклях, з'яўляецеся зоркай Comedy Woman. Бацькі з'яўляюцца прыхільнікамі вашай творчасці?
- Ну не сказала б. Ім больш падабаюцца іншыя перадачы. «Уральскія пяльмені», напрыклад. А Comedy Woman могуць і прапусціць і потым паглядзець запіс дзе-небудзь у Інтэрнэце. Затое сумленна. (Смяецца.)
- Бацькі да гэтага часу маюць на вас моцны ўплыў?
- Я наогул дзяўчына наравістая і не магу пахваліцца тым, што слова бацькоў для мяне закон, як гэта бывае, напрыклад, у многіх ўсходніх краінах. Хлусіць не буду, усе рашэнні я прымаю сама. Мама часта крытыкуе, але ведае, што спрачацца бескарысна. Раюся я толькі з мужам. А з бацькамі як-то не завялося. З дзяцінства ўсе сама-сама-сама.
- Бацькі падарылі вам вельмі гучнае прозвішча. У вас ніколі не цікавіліся: сваячка вы ці не нашага прэм'ера? Ніколі не карысталіся тым, што вы з'яўляецеся цёзкі?
- Ніколі не карысталася. Хоць часамі трэба мной паджартоўваюць на гэтую тэму. Асабліва шмат подколы было, калі Дзмітрый Анатольевіч быў прэзідэнтам. Пастаянна пыталіся: а ці не дачка вы выпадкова? На што я адказвала: ды калі я была б дачкой прэзідэнта, то тут цяпер не праходзіла. (Смяецца.)