Ня хвальбы дзеля, а справаздачы для: за гады падарожжаў мы з дачкой наведалі, напэўна, амаль усе самыя вядомыя паркі забавак у свеце - ад парыжскага Disneyland да амерыканскіх Universal Studio (не лічачы менш вядомых, але часам нават больш захапляльных). Толькі вось да Сінгапура не паспелі дабрацца. Хоць менавіта тут, як запэўніваюць шматлікія даведнікі, знаходзіцца «найбуйнейшы ў Паўднёва-Усходняй Азіі парк атракцыёнаў» з «самымі высокімі ў свеце парнымі амерыканскімі горкамі».
Парк знаходзіцца на асобным востраве, дабрацца да якога можна на фунікулёры.
Менавіта таму адзін з дзён нашага знаходжання ў Сінгапуры мы вырашылі цалкам прысвяціць горкам, арэляў, каруселі ...
Першы сюрпрыз чакаў яшчэ да таго, як мы апынуліся, уласна, у парку. Абараніўшы вялікую чаргу ў білетную касу і выклаўшы па 72 сінгапурскіх даляра за чалавека (каля дзвюх тысяч рублёў на кожнага), мы разам з «праходцы» атрымалі каштоўную інфармацыю: амерыканскія горкі не працуюць. Чаму, калі адчыняцца - ніякіх іншых падрабязнасцяў даведацца так і не атрымалася. Пазней дзе-то на прасторах Інтэрнэту я прачытала, што накшталт як у нейкі з дзён нешта там недзе адвалілася прама ў палёце. Але гэта - нікім не пацверджаны факт. У любым выпадку, сюрпрыз быў не з прыемных. Прынамсі, мая дачка рыхтавалася маральна да паездкі на гэтых цуд-горках яшчэ на Пхукет.
Дзецям малодшага школьнага ўзросту тут - сапраўдная раскоша!
Мабыць, мясцовае кіраўніцтва прыкладна меркавала, што інфармацыя аб іх часовым закрыцці можа рэзка знізіць людская плынь. Інакш чаму гэтую навіну паведамляюць толькі ПАСЛЯ куплі квіткоў? Дарэчы, яшчэ адна недарэчнасць мясцовага парку: пакуль ты не заплаціш грошы за ўваход, табе не належыць і карта самога парку. Гэта значыць, інфармацыя аб тым, што там, у рэшце рэшт, знаходзіцца, з-за чаго-то строга засакрэчана.
Другі сюрпрыз чакаў ужо ўнутры. Камеры захоўвання, дзе можна пакінуць рэчы (калі раптам ты вырашыш, напрыклад, паплысці па рацэ ў «згубіліся свеце») - платныя. Дакладней, першыя 30-40 хвілін ты можаш карыстацца ячэйкай без грошай, але калі чаргу будзе доўгая (а часам чаканне расцягваецца і на гадзіну, і на паўтара), то трэба будзе плаціць. А яшчэ, калі ты прыязджаеш, прамоклы наскрозь, то табе прадастаўляюць сушку - таксама за грошы (пяць сінгапурскіх даляраў). Ну, я ж казала: Сінгапур - дарагі горад!
Сярод наведвальнікаў парка мы ўбачылі не толькі дзяцей, але і цалкам сабе сур'ёзных паненак.
Сам парк вельмі падобны на той Universal Studio, які ў Лос-Анджэлесе. Прыкладна такое ж шоў «Водны свет», нават некаторыя атракцыёны аднолькавыя. Але па памерах, вядома, амерыканскі будзе пабольш. Ды і цікавей. Напэўна, толькі атракцыён «Трансформеры» - гэта тое, дзеля чаго і варта было ехаць у сінгапурскі парк: можна катацца на ім бясконца. Шкада толькі, што і іншым гэта трохмернае шоу таксама падабаецца, таму тут - самыя доўгія чэргі.
А вось чаго ў парку шмат, дык гэта забаў для дзяцей малодшага школьнага ўзросту. Напрыклад, «Мадагаскар» - марудлівыя пакатушкі сярод вядомых мультяшных герояў. Або катанне на машынках па Старажытнаму Егіпту. Не кажучы ўжо пра шматлікія шоў.
Некаторыя вулачкі Нью-Ёрка ўзноўлены ў драбнюткіх падрабязнасцях.
Але мы-то прыехалі за атракцыёнамі, ад якіх замярзае кроў! Карацей, пахадзіўшы пару гадзін па парку, я зразумела, што гэты час асабіста я хачу патраціць на мясцовыя СПА-салоны (вось ужо не пашкадавала!) А дачка вырашыла затрымацца да закрыцця. І выснова зрабіла такі: «Калі б мне было сем-восем, я засталася б у поўным захапленні!"
Так што паставім сінгапурскі Universal Studio ў ліст чакання: прыедзем сюды, мабыць, гады праз тры-чатыры, калі Стэфан трохі падрасце. Будзе яму забава!
Як і ў амерыканскім Universal Studio, у сінгапурскім паўсюль пануе атмасфера Галівуду.
Ну, а нам пара развітвацца з Сінгапурам. Праўда, я да апошняга моманту моцна сумнявалася, што нас выпусцяць з краіны ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.