Космас у дзяцінстве - гэта думкі аб бясконцасці Сусвету. Лежачы ў тмной пакоі перад сном я спрабавала ў думках рассунуць межы космасу і ўсвядоміць, што такое, калі няма канца. І так, пакуль не пачынала кружыцца галава. Яшчэ была цвёрдая ўпэўненасць, што зусім хутка злётаць на іншую планету будзе прасцей-простага. Стала думаць, куды б я купіла квіток у першую чаргу, і адразу вызначылася - палячу на Месяц. Як быццам паляцець на іншую планету - значыць, паляцець яе захопліваць, а на спадарожнік - як на экскурсію. Ну, дзіцячыя фантазіі.
Потым я вырасла і аказалася, што самы даступны космас для мяне - гэта творчасць, а для нашай краіны космас - гэта гонар нацыі, гэтая МАРА, гэта гераізм. Што з намі робяць відэа палёту Юрыя Гагарына і як яго сустракалі людзі ?! Нешта немым. Хоць пры гэтым лінія жыцця не менш або, асмелюся сказаць, яшчэ больш вялікага Каралёва малявалася нейкімі іншымі фарбамі. Але ўсё ж, калі адным словам - гэта МЕЧТА. Мара пакалення, планеты, людзей. Але так бывае - ёсць мара, потым нешта пайшло не так, і няма мары. Хоць нават у самім слове закладзена рух наперад, імкненне. Вось пра гэта мы і пісалі песню «Прабач нас, Юра».
Дарэчы, першапачаткова мы хацелі скласці тэкст выключна з цытат - шукалі простую мову касманаўтаў, касмічных інжынераў і людзей, якія пісалі пра космас. Шмат цікавых, глыбокіх думак, такіх, што чытаеш, адчуваеш, але як з космасам - усвядоміць да канца не можаш, што яны там, наверсе бачылі, што ўсвядомілі. Але ў выніку ў песні засталася толькі адно музычнае правядзенне з цытатамі:
Дыхаў на мяне сярэбраны космас (Віктар Тафинцев)
Мы чэрці, якія штурмуюць нябёсы (Вернер фон Браўн)
Бачу зямлю, адрозніваю зморшчыны мясцовасці
Снег, лес, назіраю аблокі, прыгожа, прыгажосць (Юрый Гагарын)
Самую вялікую дыскусію ў інтэрнэце выклікала цытата амерыканскага канструктара нямецкага паходжання Вернера фон Браўна - хтосьці быў незадаволены такім суседствам з «ворагам», хтосьці не гатовы ўспрымаць слова «чэрці» ў адносінах да людзей. Хоць я адчуваю вялікую сілу ў гэтай фразе. Людзі сапраўды часта лезуць туды, куды, магчыма, і не варта. Не дадзена чалавеку спазнаць гэты свет да канца. Затое ніхто не перашкаджае марыць!