Куды пайсці вучыцца? - пытанне зусім не бяздзейны. Зразумела, што мы з'ехалі ў Тайланд за морам, сонцам і смачнай ежай. Але дачцэ-то трэба атрымаць нармальную адукацыю. Дык вось, на самай справе гэты сур'ёзны пытанне вырашаецца лёгка - галоўнае, былі б грошы. Таму што на Пхукет - велічэзная колькасць школ. Ёсць выключна тайскія (нават для замежнікаў каштуюць капейкі), ёсць двухмоўныя (навучанне на англійскай, але тайская абавязковы), міжнародныя (брытанскія або амерыканскія, вучыцца тут - нятаннае задавальненне) і нават рускія (таксама каштуюць будзь здаровы).
Асабіста мы школу для дачкі выбралі яшчэ задоўга да пераезду ў Тайланд. Абсалютна непатрыятычна спыніліся на той, пасля заканчэння якой выдаецца Кембрыджскі міжнародны сертыфікат аб сярэдняй адукацыі (Cambridge International General Certificate of Secondary Education - IGCSE). З гэтым атэстатам можна паступіць практычна ва ўсе універсітэты Вялікабрытаніі, а таксама ў шматлікія вышэйшыя навучальныя ўстановы ў ЗША, Канадзе і Аўстраліі. Кошт навучання - парадку 12 тысяч даляраў у год. Ня капейкі, вядома, але ў параўнанні з падобнымі школамі ў Маскве ўсё роўна танна.
У вольны ад вучобы час сумаваць таксама не прыходзіцца. На фота: паход на каяках, наша дачка - на пярэднім плане.
Аднак калі мы прыбылі на Пхукет, то вырашылі даць дачкі час адаптавацца да новых умоў і падцягнуць англійская (дзякуй моўных школам і асабіста Полу Озбарн з Аўстраліі!) Таму цэлы год яна знаходзілася на хатнім навучанні, а ў траўні лётала ў Маскву, каб прайсці атэстацыю . Не хачу крыўдзіць настаўнікаў нашай роднай маскоўскай школы (яны адказна паставіліся да вучаніцы, якая цэлы год грызла граніт навукі ў адзіноце), але ацэнкі ў расійскім атэстаце тут, у брытанскай школе, нікому не былі цікавыя. Перад тым, як быць прынятай у Cambridge International School, дачка здавала іх уласныя уступныя экзамены. І вось выключна на іх вынікі і абапіраюцца мясцовыя выкладчыкі, калі прымаюць ці не прымаюць вучняў у школу. Дакладней, прымаюць сюды практычна ўсіх, але вось у які клас вызначаюць новенькіх - вялікае пытанне. Таму цяпер разам з дачкой у яе дзесятым класе вучацца і пятнаццацігадовая канадка, і сямнаццацігадовы францужанка. Усё залежыць перш за ўсё ад ўзроўню ангельскай.
Пазакласнае падрыхтоўка і паглынанне бліноў падчас мясцовай масьленіцы.
Асабіста я лічыла, што вучыцца на англійскай - тая яшчэ праблема. Тут і на рускай-то не ўсе прадметы зразумелыя, а ўжо на іншаземных. Аднак дачка, правучыўшыся ўсяго пару тыдняў, вельмі здзівіла нас сваім прызнаннем ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.