- Наталля, вы на днях вярнуліся з падарожжа па Венгрыі. Чаму вы вырашылі адправіцца менавіта ў гэтую краіну?
- Калі мне было два годзікі, мае бацькі разбегліся, не сышліся характарам. Дзядуля мой у той час працаваў у Дзяржплане СССР і па размеркаванні быў накіраваны ў Будапешт. І да пяці гадоў я жыла там з бабуляй і дзядулем і нават лічыла, што яны мае мама і тата. Вядома ж, у мяне засталіся фотаздымкі таго часу, але ўспамінамі пахваліцца не магу. Таму ў мяне заўсёды была мара паехаць калі-небудзь у Будапешт. Сябры і мой дырэктар Ліён Куашев ведалі пра гэта. І на мой 50-гадовы юбілей яны зрабілі мне такі падарунак. А я старанна папрацавалі і знайшла людзей, якія змаглі б зняць пра мяне фільм.
- І як прайшлі здымкі фільма?
- Выдатна! Мы сумясцілі іх з шпацырамі. Хадзілі па розных славутасцях, паглядзелі ўсе масты, былі на венгерскіх базарах, дзе столькі прыгажосці ручной працы - абрусы, пакрывалы і гэтак далей. Мне вар'яцка спадабаўся Парламент. Ён зроблены паводле падабенства лонданскага, а так як побач рака, атрымліваецца, што будынак практычна на плаву. Адзінае, пра што я шкадавала, дык гэта пра тое, што не пабывала ў заапарку. У мяне вельмі шмат дзіцячых фатаграфій менавіта адтуль. Бабуля распавядала, што калі я была маленькай, то па некалькі гадзінаў прастойвала ў вальера з вадаплаўнымі. Але ў зімовы перыяд там мала жывёл, таму мы не пайшлі. А ўлетку мы абавязкова вернемся, ужо з дзецьмі. У цэлым, уражанняў маса, спадзяюся, што фільм атрымаўся цудоўны. Дарэчы, гэтым я не абмежавалася. Калі мы прыляцелі, я сказала аператарам: «Хлопцы, фільм фільмам, але мы будзем яшчэ і кліп здымаць».
У Будапешце Наталля Гулькіна зняла не толькі фільм пра сябе, але і новы кліп. Фота: асабісты архіў спявачкі.
- Гэта значыць, ужо і песня новая была?
- Яна называецца «У гомане горада» і яшчэ нідзе не гучала. Я адпраўляла яе на «Еўрабачанне», але адтуль не прыйшло ні адказу, ні прывітання. І раз такая справа, я вырашыла, што магу выкарыстоўваць гэтую кампазіцыю і зняць на яе кліп. І вось мы плавалі па Дунаі на параходзік з празрыстай дахам. А наверсе быў такі балкон, куды залазіць ня дазвалялася, але мы ўсё роўна выскачылі разам з аператарам, і фінал атрымаўся цудоўны. На адной з экскурсій мы ўбачылі рускую кампанію. Хтосьці з іх мяне пазнаў. І пачалося: папрасілі сфатаграфавацца, зладзілі фотасесію, аператар стаў гэта ўсё здымаць. І тут у мяне ўзнікла ідэя, каб гэтыя сімпатычныя хлопчыкі і дзяўчынкі нам падыгралі ў кліпе. Мы папрасілі, хлопцы тут жа пагадзіліся. Я ўпэўнена, што атрымаецца прыгожы кліп.
- Час на куплю сувеніраў засталося?
- Так, у нас заставаўся адзін адзіны дзень на падарункі сябрам, танцорам, сваякам. Я прыехала з двума чамаданамі, а з'ехала з шасцю. Набрала і венгерскіх шакаладных зайцоў, і торбаў, і рамянёў, і ўсякіх бранзалетаў дзяўчынкам. Усім маім сябрам па праграме «Жывы гук» - па брелка. Не магла спыніцца: выдаткавала і гатоўку і ўсё, што было на картцы. Дзякуй богу, за перавагу заплаціла, грошай хапіла.
- Ваш юбілей ужо прайшоў, але уражанняў, напэўна, хопіць надоўга ...
- Я не стала рабіць нешта грандыёзнае. Да таго ж, я люблю са сваімі адзначаць, а іх не так шмат у шоў-бізнэсе. Гэта музыкі, аранжыроўшчыкі, журналісты, фатографы, вакалісты. Тым не менш, у рэстаране, які я зняла, усё роўна сабралася каля сарака чалавек. Прычым, гасцям было так добра, што ніхто не хацеў разыходзіцца. А мне ў полшестого раніцы трэба быць у аэрапорце. Прыйшлося выносіць торт, дакладней пяць абсалютна розных тартоў, якія мне зрабілі сябры.
Наталля Гулькіна даўно марыла наведаць Венгрыю. Фота: асабісты архіў спявачкі.
- Што яшчэ падарылі, акрамя тартоў?
- Многія мае сябры падарылі мне грошыкі для таго, каб я магла правесці сольны канцэрт у Маскве. Сяброўкі падарылі залаты пярсцёнак, ўпрыгажэнні, духі, дарагія элітныя крэму. А яшчэ былі карціны і нават каньяк 50-гадовай вытрымкі! Ну і, вядома, мора кветак. Вялізныя кошык ружаў. Мая бедная мама была ў шоку, бо ўсе гэтыя кветкі перавандравалі ў яе кватэру. Я загадзя купіла дзесяць вёдраў.
- Вам, напэўна, ужо неаднаразова казалі, што вы выглядаеце значна маладзей свайго ўзросту. Як у вас гэта атрымліваецца?
- Я зусім не адчуваю сябе на 50 гадоў. І гэта, напэўна, галоўны сакрэт маёй маладосці. Па ўнутраных адчуваннях мне не больш за 35-ці. Я фору многім маладым дам. Усе дзівяцца маёй энергетыцы, прыходзячы на канцэрты. Пасля майго сыходу з «Міраж» ужо прайшло тры гады, але да гэтага часу цікавасць да мяне, як да артыстцы, не знікае. Мяне запрашаюць здымацца і ў кіно, і ў мюзіклы. Атрымліваецца, я - артыстка шырокага плана, якая хоча ахапіць неабсяжнае. І зрабіць гэта прыгожа, каб мае сябры абавязкова сказалі: «Наташка, якая ж ты малайчына!» Вось гэтых слоў мне дастаткова, каб заўсёды заставацца малады.