У сакавіку на тэлеканале Discovery Channel выйшаў серыял «Кландайк». Зняты па бэстсэлеры Шарлоты Грэй, ён прысвечаны адной з самых знакамітых залатых ліхаманак у гісторыі. У цэнтры сюжэту - гісторыя шасцярых золаташукальнікаў, якія спаткаліся ў даліне ракі Юкон. Ім трэба будзе выжыць у суровых паўночных краях, куды адпраўляюцца толькі адчайныя авантурысты. Галоўныя ролі згулялі такія знакамітасці, як Рычард Мэдді, Сэм Шэпард, Цім Рот і Эбі Корніш. WomanHit пагаварыў з акцёрамі.
Рычард Мэдді (персанаж - Біл Хаскелл): «Мой акцэнт у фільме стаў маёй другой натурай»
- Зміцер, Вы здымаліся ў «Гульні тронаў», жылі ў яго чароўным свеце. Што прымусіла вас пагадзіцца на такую ролю, як Біл Хаскелл?
- У нейкім сэнсе гэта роля стала лагічным працягам таго, што я рабіў у «Гульні тронаў». Там было ўсё па-буйному: і жыццё, і смерць ва ўсёй паўнаце. А ў «Кландайку» быў выбар з двух простых альтэрнатыў - жыццё або смерць. Калі не знайшоў золата - не змог купіць ежы, а значыць памёр з голаду або замёрз да смерці. Тое ж самае вывучэнне чалавечай натуры, толькі ў іншых умовах. Мяне вельмі зацікавіла, як можа змяняцца характар людзей у складаных абставінах. Я не раз чакаў, што героі ператворацца ў жывёл, лютых і эгаістычных, а «Кландайк» і Біл Хаскелл дапамаглі мне ўбачыць, што дабрыня альбо ўласцівая чалавеку, альбо няма, і яна можа праявіцца ў любых сітуацыях. У гэтай гісторыі шмат гвалту і прагнасці, злосці, і я думаю, што менавіта гэта і добра. Мы знаёмімся з рознымі персанажамі, і па ўчынках ў крытычнай сітуацыі можна рабіць выснову, наколькі моцныя гэта асобы.
- Якую рысу характару Біла Хаскелла вы б хацелі запазычыць для сябе?
- Яго маральнасць. Калі я чытаў сцэнар, то шмат разоў, калі паварот сюжэту быў няўдалым для Біла, я думаў, што вось зараз ён зламаецца і ператворыцца ў звера, але кожны раз яго чалавечы бок атрымлівала верх, гэта мяне прымусіла яго паважаць. Калі б ў мяне было хаця б дзесяць адсоткаў той жа ўнутранай перакананасці, я быў бы шчаслівым чалавекам.
- Скажыце, што лепш - быць на здымачнай пляцоўцы ў Канадзе або ў цяпле дома?
- Людзі думаюць, што акцёры - слабакі, але на самой справе мы дужыя хлопцы. І ўсё ж адны вельмі мужна пераносілі ўсе нягоды, а вось іншыя, чые імёны я не буду называць, апраналі на здымкі шкарпэткі з электрападагрэвам. У фільме гаворка ідзе галоўным чынам аб рэальных людзях. Для тых, хто па-сапраўднаму быў у гэтай сітуацыі, на самай справе ўсё было ў дзесяць разоў цяжэй, чым для нас. Але і нам было вельмі няпроста. І гэта ўсіх і падшпіляла - тое, што мы расказваем гісторыю пра рэальны перыядзе часу, то, што нашы героі - людзі, якія прайшлі праз нягоды і пазбаўленні. Так што нам не на што скардзіцца, хоць працаваць прыходзілася ў складаных умовах.
- У герояў Эбі і Рычарда вельмі цікавыя ўзаемаадносіны, і згуляць іх, вядома, было няпроста. Як вам удалося акунуцца ў іх, бо раней вы з Эбі нават не былі знаёмыя адзін з адным. Як у вас атрымалася ўсё згуляць вось так - з карабля на баль?
- Калі ўдаецца здымаць сцэны паслядоўна, гэта вельмі вялікі поспех. Сцэны з Эбі мне даліся трохі прасцей, таму што быў час спрацавацца адзін з адным, і мы ўжо ўжыліся ў вобразы. Складаней даліся сцэны з Цімам, вось там сапраўды было з карабля на баль, мы толькі-толькі сустрэліся, і адразу на пляцоўку, мы нават яшчэ не прывыклі да ўласных персанажам. Але калі ёсць такі моцны сцэнар, рэжысёр з выразным разуменнем канцэпцыі і акцёры, якія вельмі добра адзін аднаго адчуваюць, то ўсё дакладна ведаюць свае задачы і проста апускаюцца ў іх з галавой. Гэта адна з тых выдатных асаблівасцяў працы акцёра - калі ты прымаеш правільнае рашэнне, і ў выніку ўсё атрымліваецца. І гэта на самай справе дар, як мне здаецца.
- Вы працавалі з выкладчыкамі сцэнічнай мовы, каб дамагчыся неабходнага акцэнту?
- Не, выкладчыкаў у нас не было. Я вырашыў размаўляць з патрэбным акцэнтам падчас здымак з самага пачатку, для мяне гэта - як прапампаваць яшчэ адну цягліцу. Трэба заставацца ў тонусе, каб, напрыклад, залазіць у горы ці працаваць на знос ўвесь дзень. Таму акцэнт я разглядаў як цягліцу, якую трэба натрэніраваць і якую я яшчэ толкам не выкарыстаў. Я шмат працаваў, слухаў шмат запісаў прамовы з акцэнтам, практыкаваўся, вывучаў гісторыю, побыт таго часу часу. Я пастараўся ўлічваць усе, што дапамагло б зрабіць карціну рэалістычнай. І мы працавалі над гэтым усё разам, увесь акцёрскі склад, дапамагалі адзін аднаму. Мы хацелі, каб нішто не перашкодзіла гледачам адчуць рэальнасць таго, што адбываецца. Таму мы стараліся гаварыць з акцэнтам не толькі перад камерай, але і ўсё астатняе час. І гэта правільна, на мой погляд. Твой персанаж павінен стаць тваёй другой натурай - такая асаблівасць нашай прафесіі. Я спецыяльна ездзіў на сабаках, каб па-сапраўднаму навучыцца гэтаму і не думаць потым падчас здымак, як гэта робіцца і за какой повод пацягнуць. Тое ж самае з верхавой яздой, тое ж самае з акцэнтам - ён проста стаў маёй другой натурай.
- Якая сцэна з удзелам вашага персанажа стала для вас незабыўнай?
- Такіх сцэн вельмі шмат. Распавяду пра адну з іх - гэта быў самы першы дзень здымак, я ляжаў на лёдзе і прамаўляў маналог, у якім малады чалавек разважае пра сваё жыццё, пра тое, што вось ён - канец, што смерць зусім побач, і ён успамінае мінулае, і тут з'яўляюцца конныя паліцыянты. Або сцэна, дзе мой персанаж здымае вопратку з застрэленага чалавека. Вось тады ён рэальна ператварыўся ў звера. Для мяне вельмі шмат звязана з гэтым эпізодам. У маім персанажа ёсць нешта добрае, і яно застаецца з ім нават у гэты крытычны для яго момант.
Тым Рот (персанаж - Граф): «Звычайна мне дастаюцца ролі крэцінаў або маньякаў»
- Цім, раскажыце, чым вам блізкі і цікавы ваш персанаж. Чаму вы пагадзіліся ўдзельнічаць?
- Мой падыход, як правіла, такі: калі мне падабаецца праект у цэлым, калі я адчуваю, што змагу ўнесці свой уклад у агульную справу - я ўдзельнічаю. З-за маёй знешнасці і манеры гаварыць мне, праўда, звычайна дастаюцца ролі якіх-небудзь крэцінаў або маньякаў ці нешта ў гэтым духу. (Смяецца). І мне здалося, што я змагу ўнесці свой уклад, працуючы над «Кландайкам». Што да майго персанажа, то, як гэта ні смешна, ён цалкам сабе ў разумным розуме, і крэтынам яго не назавеш. Ён не самы лепшы чалавек, але ён не хавае сваіх якасцяў, і мне імпанавала, што я магу згуляць гэтага персанажа, ня перабольшваючы яго. Паказаць яго такім, як ён ёсць. Да таго ж здымка ў гэтым фільме мела на ўвазе працу з выдатным сцэнаром ў выдатнага рэжысёра. Гісторыя мне спадабалася, так што было б смешна не.
- У адным з эпізодаў вы ішлі па лёдзе замерзлага возера. Як гэта было на самай справе?
- Мне забаранілі туды ісці, лёд быў вельмі небяспечным. Але я б пайшоў. На самай справе нічога б не здарылася, ёсць гідракасцюмы і ўсё такое. І я быў да гэтага гатовы. Падчас здымак Рычард задаваў тон, ён дзейнічаў з такой самааддачай, што натхняў усіх нас. Ён быў сапраўдным лідэрам, і мы ўсе былі гатовыя за ім ісці, у тым ліку па лёдзе замерзлага возера.
- Якая сцэна з удзелам вашага персанажа стала для вас незабыўнай?
- Думаю, што гэта сцэна з Эбі. Гэта ў нейкім сэнсе пераломнага сцэна, таму што ў кадры мы і Эбі, але на самой справе яе галоўны герой - Рычард і наша стаўленне да яго. Я прыходжу, каб сказаць Белинде, што мы павінны дапамагчы гэтаму хлопцу, павінны дапамагчы яму дамагчыся поспеху, ці ён страціць усё і загіне. І тады Белинда сыходзіць і ратуе яго.
Партнёркай Рычарда Мэдді ў серыяле «Кландайк» стала акторка Эбі Корніш, якая сыграла гераіню па імі Белинда Малруни. .
Эбі Корніш (персанаж - Белинда Малруни): «Кіраваць сабачымі запрэжкамі нас вучылі спецыяльныя трэнеры»
- Эбі, як вы сябе адчувалі, працуючы ў гэтак суровых умовах?
- Кожны шчыраваў на сто адсоткаў, і я далучаюся да Тиму з нагоды таго, што ён сказаў пра Рычарда. Ён проста зараджаў нас сваёй энергіяй, ён быў гатовы даваць нырца ў палонку, здымацца пад праліўным дажджом ці снегападам. Аднойчы я нават папрасіла прадусараў, каб тыя нагледзелі за Рычардам - мне здавалася, што дзеля ідэальнага увасаблення сцэны ён і жыцці не пашкадуе. Той энтузіязм, з якім ён працаваў, уражваў неверагодна. Я ўпэўнена, гледачы гэта адчулі, калі ўбачылі, настолькі рэалістычным і цэласным атрымаўся яго персанаж.
- Якая сцэна зрабіла на вас самае моцнае ўражанне?
- Моцных эпізодаў было шмат, але падчас здымкі мне асабліва запомнілася сцэна, калі нам з Рычардам трэба было праехаць на сабачай запрэжцы па лёдзе возера. Мы працавалі з адмысловымі трэнерамі, якія вучылі нас звяртацца з сабакамі, але ўсё роўна, вядома, асвоілі толькі асновы. Уявіце, чаго мне каштавала па камандзе «Матор!» разагнаць запрэжку, спыніцца строга ва ўмоўленым месцы і па ходзе дзеяння ўцягнуць у яе Рычарда. Гэта было складана, але вельмі захапляльна! Адрэналін проста зашкальваў.
- Наколькі камфортна вам, далікатнай жанчыне, працавалася на здымках?
- Гэта было ўзрушаюча. На здымках гэтага серыяла падабралася ўзрушаючая каманда. Мы ва ўсім падтрымлівалі адзін аднаго, разумелі адзін аднаго з паўслова. Усё асабістае абыходзіла на другі план - мы думалі толькі пра працу, і нават падчас адпачынку абмяркоўвалі сцэны, думалі, як згуляць лепш, ўжываўся ў вобраз сваіх персанажаў. Мы размаўлялі толькі пра серыяле, і гэтыя размовы дапамаглі нам лепш зразумець сваіх герояў і лепш іх ўвасобіць.