Пражыўшы ў Тайландзе паўтара года, мы даведаліся адну штуку, пра якую звычайна нават не падазраюць бяздзейныя турысты - хоць, здавалася б, першапачаткова для іх, турыстаў, гэтая штука і прызначана. Дык вось, пакуль шматлікія госці Краіны усмешак лашчацца на пляжах або раз'язджаюць па жамчужным фабрыкам і змяіным фермах, зусім побач з імі бурліць сапраўднае жыццё. Таму што Тайланд пры бліжэйшым разглядзе аказваецца краінай з самым вялікім, здаецца, колькасцю фестываляў. Літаральна кожны тыдзень у розных частках краіны (у нашым выпадку - выспы) праходзяць святочныя шэсці, маляўнічыя парады ці проста канцэрты самадзейнасці. Але паколькі гэтая феерыя адбываецца, як правіла, у сталіцы выспы - Пхукет-таун, месцы, куды турысты заходзіў рэдка, - то і пра бясконцую чараду фестываляў яны не здагадваюцца. А вось мы ўжо навучыліся адсочваць самыя цікавыя падзеі і наведваць іх у абавязкова парадку - як высветлілася, Стэфану ўсе гэтыя святочныя шэсці вельмі цікавыя. Пра парачку самых забаўных я і хачу расказаць.
Сімвал Фестывалю галодных духаў - чырвоная чарапаха, салодкая і смачная.
Адно з першых такіх мерапрыемстваў, якое напэўна запомніцца нашаму сыну, - Фестываль галодных духаў. Вытокі гэтага свята варта шукаць у Кітаі, дзе мясцовыя жыхары раз у год чакалі гасцей з "ніжняга свету» - там, як вераць жыхары Паднябеснай, жывуць духі памерлых.
Паколькі кітайскія дыяспары сёння рассяліліся па ўсім свеце, то і Фестываль галодных духаў святкуюць цяпер паўсюдна. І Пхукет, дзе асела нямала нашчадкаў кітайскіх перасяленцаў, - не выключэнне.
Месцам дзеяння фестывалю звычайна выбіраецца Пхукет-таун. Калі мы прыехалі на адкрыццё, то перш за ўсё адзначылі: здаецца, галодныя на гэтым свяце не духі, а шматлікія госці - цалкам зямныя і рэальныя. Бо амаль увесь цэнтр Пхукет-Таўн апынуўся застаўлены шматлікімі харчовымі крамамі. І літаральна кожны, каго мы бачылі, што-то жаваў або выпіваў.
Сапраўдных вернікаў не бянтэжыць велічэзная колькасць народа вакол.
Зрэшты, духам таксама сёе-тое перапала. Да кітайскаму храму Por Tor Kong Shrine - аднаму з найпрыгажэйшых на востраве - мясцовы люд у дзень адкрыцця прыносіў шматлікія дары. У тым ліку і традыцыйныя пірагі ў форме чырвонай чарапахі. Менавіта гэты пірог з'яўляецца сімвалам фестывалю. Лічыцца, што ён прызначаны перш за ўсё для духаў. Аднак часам ім ласуюцца і людзі. Да таго ж пірог гэты даволі смачны, хай і некалькі своеасаблівы. Асабіста мне ён нагадаў (нечакана) марципановые вырабы, гэтак папулярныя ў Венгрыі.
Чаму менавіта чырвоная чарапаха? Паколькі жыве яна вельмі доўга, то кітайцы лічаць яе ўвасабленнем вечнасці. Калісьці ў ахвяру духам прыносіліся жывыя чарапахі, але з цягам часу іх замянілі пірагом. Ну, а чырвоны традыцыйна лічыцца ў кітайцаў колерам шчасця.
Фестывалі ў Пхукет-таун збіраюць велічэзная колькасць гасцей, хоць масавы турыст нават і не здагадваецца, што зусім побач шуміць-бурліць такая маляўнічая жыццё.
Духаў ў гэтыя дні стараюцца не толькі накарміць, але і задобрыць. І для гэтага для іх ладзяць маляўнічыя прадстаўлення. А яшчэ - паралельна - мясцовы люд клапоціцца і аб тых духах, якія засталіся ў тым свеце. Каб ім таксама было што паесці, куды-то схадзіць і чымсьці пацешыцца, у гэтыя дні актыўна спальваюцца «грошы пекла». На гэтыя паперкі, вераць нашчадкі кітайскіх перасяленцаў, у будучым жыцці духі змогуць купіць сабе, што душа пажадае (прабачце на тоеслоўе). Але на ўсялякі выпадак, паралельна з грашыма, спальваюць таксама электрапрыборы (напрыклад, тэлевізары і відэамагнітафоны) і нават цалкам машыны. У гэтыя дні паўсюль дзяжураць атрады пажарнай службы, каб у агні «пякельных грошай" не згарэлі цалкам зямныя грамадзяне. З боку відовішча выглядае палохала, але уражліва.
... Не паспеў адгрымець Фестываль галодных духаў, як усе тыя ж нашчадкі кітайцаў ўжо танцавалі на Фестывалі вулічнай культуры - праўда, зусім у іншым канцы выспы. Тэрмінова збіраемся ў дарогу ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.