Старалася ўсяляк абысці тэму з Украінай і Крымам бокам. Не хацелася гаварыць на тэму, якая агучваецца кожны дзень усімі СМІ па 100 разоў. Тым больш, што да экспертаў я сябе не адношу. Шкадую, як і любы расеец, што ні ў чым не вінаватыя людзі пакутуюць, абураюся ад таго, што ва ўсім вінавацяць маю родную краіну.
Але кожнаму ў галаву не залезеш, а сваё меркаванне лепш пакінуць пры сабе - дык вось ужо шмат сказана. Ды я і не спрабую нікому адкрыць вочы, тым больш, мы ніколі не даведаемся рэальнасці таго, што адбываецца, так як палітычныя гульні заўсёды суправаджаюцца інфармацыйнай блакадай - фільтрам, які ў кожнай краіне свой. Сітуацыя з Украінай заспела мяне на адпачынку і з тых часоў не пакідае, накатваецца пастаянны камяк да горла і крыўда за тое, што роднаснае дзяржава паддаецца на правакацыі і гатова адмовіцца ад адзінага саюзніка і абаронцы. Нават у Рыа я сустрэла украінцаў, папрасіла іх паказаць дарогу да абменнага пункта валют, які працуе ў святочны дзень (падчас карнавала увесь горад адпачывае). На што, пачуўшы маю рускую прамову, незнаёмец пачаў крычаць і вінаваціць мяне ў тым, што нібыта з-за нас, расейцаў, яму давялося пакінуць Радзіму, і што ён не вернецца. Яны не хочуць ваяваць, бо, на іх думку, гэта мы маем патрэбу ў іх, а Украіна - гэта даўняя мэта Уладзіміра Уладзіміравіча Пуціна, і ён заваюе яе любой цаной. «Расія развязала вайну», - заявіў ён мне.
Мяне гэта вельмі абурыла, падняло з самых нетраў душы патрыятызм - я адмовілася ад яго дапамогі і адказала, што ён не ў сабе, мабыць. А ўчора мне патэлефанаваў сябар нашай сям'і, хросны нашага сына, грамадзянін Украіны, і распавёў жахлівыя рэчы. Пра тое, што з ім не кантактуюць сябры і суседзі, таму як яго дзеці жывуць і працуюць у Маскве, і ён, прыязджаючы да іх у госці, па паўгода праводзіць у Расіі, а значыць ён - маскаль і на баку ворагаў. Сваркі за сваркамі, але потым сварыцца аказалася небяспечным, такіх патрыётаў Расіі ў прамым сэнсе могуць «пакараць», так як цяперашнія прыхільнікі Майдана ва ўладзе, пакаранне гэта можа быць зусім дзікім, як і тое, што яны прапагандуюць.
І вось уся сям'я майго кума сядзіць цэлымі днямі дома, баяцца марадзёрства і таго, што будзе далей. А яго старэйшы сын (таксама які жыў у Маскве) ва Ўкраіну не можа паехаць, бо назад у Маскву ён не зможа вярнуцца. Па прыездзе на Радзіму яму дадуць аўтамат у рукі і мабілізуюць. Ваяваць супраць каго - пальцам ткнуць і прымусяць страляць па тых мішэнях, якія стратэгічна важныя.
Тое, што адбываецца - гэта разлом кубкі, якая ўжо даўно разбілася на дробныя кавалачкі, але трымалася дзякуючы цярпенню моцнага народа. Мне хочацца, каб кожны грамадзянін Украіны, у першую чаргу, адчуў сябе чалавекам дружалюбнай дзяржавы, якое не кіне ў цяжкую хвіліну.
Калі трохі акунуцца ў гісторыю, можна натрапіць на горкія факты, якія ўжо былі і зараз адбываюцца ў сучаснасці.
Трымайся, народ Украіны! Мы з вамі! Мы вас любім, нягледзячы на тое, што вы зараз агорнутыя заслонай міфа, у які прымушаюць верыць!