Скажу шчыра: не ўсе нашы сябры-знаёмыя радуюцца нашаму пераезду ў Тайланд. Дакладней, не ўсім падабаецца той факт, што з гэтага часу мы жывем у краіне вечнага лета, купаемся кожны дзень у акіяне і есці на абед вустрыцы. І ўсё гэта - у той час, калі яны гадзінамі стаяць у корках, тыднямі не бачаць сонца і сілкуюцца пластылінавы ежай.
Улетку дажджы звычайна ідуць ноччу, а днём ярка свеціць сонца.
«Ну добра, зараз на Пхукет суха і камфортна, а вось што вы будзеце рабіць, калі потым на паўгода зарадзяць трапічныя ліўні?» - не здаваліся нашы прыяцелі, якіх хвалявала ўсведамленне таго, што нам тут вельмі добра, і якія спрабавалі знайсці хоць нейкія мінусы ў нашым новым статусе. У адказ я толькі загадкава ўсміхалася і не імкнулася зноў хваляваць гэтых добрых людзей. Таму што да пераезду на востраў мы бывалі ў Тайландзе і навакольных краінах Паўднёва-Усходняй Азіі не раз, і не два, і нават не дзесяць. Таму пра тое, якім бывае гадовы дажджлівы сезон у гэтых месцах, я ведала дастаткова. Так, сапраўды, часам у ліпені-жніўні ліўні могуць ісці тыднямі. Але! Ня на Пхукет, які знаходзіцца ў паўднёвай частцы Тайланда, а дзе-небудзь на поўначы, у Чыанг-Траўні або Чыанг-Раі. Вось там, сапраўды, летам амаль заўсёды мокра, золка і халодна.
Аб начных залевах нагадваюць часам толькі лужыны.
На Пхукет ж клімат - субэкватарыяльны. А гэта значыць, што тут цяпло круглы год. Вядома, дажджы ідуць і тут. Але, як правіла, здараецца гэта ноччу. І пра тое, што калі вы спалі, прайшоў лівень, кажуць хіба што лужыны на вуліцах - ды і тое, калі вы прачнуліся рана, і яны, гэтыя самыя лужыны, не паспелі высахнуць Пры гэтым тэмпература вады ў акіяне застаецца ранейшай - нешта каля трыццаці. Затое дзякуючы начным дажджам паўсюль расцвітаюць пышным колерам нават маленькія кусцікі, а ў ваколіцах Пхукет з'яўляюцца найпрыгажэйшыя вадаспады.
Улетку ажываюць шматлікія вадаспады, якія перасыхалі ў зімовы сезон.
Паколькі «нізкім сезонам» палохаюць тысячы турыстаў, якія плануюць летні адпачынак, то Пхукет ў чэрвені-ліпені-жніўні выглядае звычайна як рэкламная карцінка. У якую б частку выспы ты не прыехаў, усюды - белыя пляжы, дзе толькі ты і мора. І няма ніякіх натоўпаў мітуслівых адпачываючых, няма лежакоў у пяць шэрагаў, няма гандляроў, сноўдаюць па пляжах. Наогул нікога няма!
Ды і па-за пляжу ўсё вельмі цешыць. Кошты ў СПА-салонах зніжаюцца адсоткаў на трыццаць (хоць куды ўжо ніжэй?), У рэстаранах кожнага кліента сустракаюць як самага блізкага сябра, а ў крамах паўсюдна праходзяць нейкія ашаламляльныя распродажы.
Карацей, «нізкі сезон» на Пхукет я заўсёды любіла пяшчотна і дрыгатліва. Аднак калі мы пераехалі ў Тайланд, з прыродай здарылася нешта незразумелае і непрыемнае ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.