Ужо потым я прачытала ў Інтэрнэце слёзную гісторыю рускай дзяўчыны, якую па прылёце на Пхукет нават не выпусцілі з будынка аэрапорта. Афіцэр мытнай службы, уважліва вывучыўшы яе пашпарт, зрабіў выснову: яна гасцюе ў Тайландзе амаль год, перыядычна выбіраючыся ў іншую краіну. Словам, на турыстку відавочна не падобная, а выглядае хутчэй як нелегальны працаўнік. Карацей, ёй прапанавалі хуценька купіць білет у Расію і больш не прыязджаць у Тайланд. Ніколі. Ледзь-ледзь яна ўпрасіла дазволіць ёй паляцець (за свае ж грошы) не ў Расію, а ў суседнюю Малайзію, куды ўсяго-то - гадзіна лета. Там яна і засела за кампутар, тут жа разаслаўшы лямант дапамогі пхукетским экспатов: «Гэй, калі хто-небудзь ляціць з Пхукет у Куала-Лумпур, захопіце, калі ласка, пару валізак з усімі маімі рэчамі». Зразумела, што дэпазіт за дом яна губляла. Гэтак жа, як і грошы за свой байк, за які выплаціла грошы на паўгода наперад.
Цяпер пашпарт з кучай штампаў можа паслужыць прычынай адмовы ўезду ў Тайланд.
... Расейцы могуць знаходзіцца ў Тайландзе без візы трыццаць дзён. Ці ж зрабіць турыстычную візу, якая дае магчымасць не выязджаць з краіны дзевяноста дзён. Ну ці пайсці на нейкія курсы (часцей за ўсё - моўныя), зрабіўшы студэнцкую візу. Дык вось, многія расейцы (ды і іншыя экспаты - напрыклад, аўстралійцы), якія жывуць у Краіне усмешак па некалькі гадоў, карысталіся правам знаходзіцца тут трыццаць дзён ўсяго толькі па ўязному штампу. Праз месяц яны ехалі на бліжэйшую мяжу з М'янмай, хвілін пятнаццаць знаходзіліся ў тайскіх суседзяў, а потым зноў вярталіся з месячным штампам. І так - калі заўгодна доўга.
Такія минибасы штодня здзяйсняюць трып пад назвай «бордер-ран».
Па ўсім Каралеўстве ўжо даўно дзейнічаюць тысячы кампаній, якія афіцыйна прапануюць паслугу «бордер-ран» (паездка да мяжы, яе скрыжаванне і адваротнае вяртанне).
Зразумела, што гэты спосаб працяглага знаходжання ў краіне мала падобны на нешта абсалютна легальнае, аднак мытныя службы Тайланда рабілі выгляд, што ніякіх прэтэнзій не маюць. Менавіта таму шмат хто дауншифтеры і аселі ў Сіяме - падобны зберагалы візавы рэжым вельмі зручны. І раптам - як снег на галаву! - улады ўзяліся за такіх празмерна загостившихся таварышаў.
У 300 кіламетрах ад Пхукет знаходзіцца М'янма, куды і едуць замежнікі для чарговага штампа ў пашпарты.
Гэта здарылася так раптоўна, што выклікала сапраўдную паніку сярод экспатов. І сапраўды: ты з'яжджаеш на дзень-другі ў іншую краіну, пакінуўшы ўсё, нажытае непасільнай працай, а вось вярнуцца назад не маеш магчымасці.
У самой М'янме «бордер-ранщики» знаходзяцца хвілін пятнаццаць - паспяваюць толькі паставіць штамп пра ўезд-выездзе і купіць танныя цыгарэты і алкаголь.
Тая расіянка стала першай, якая пацярпела ад закручвання гаек. Мы яшчэ не ведалі пра гэты выпадак, хоць, як потым высветлілася, вярталіся на Пхукет ў той жа дзень, што і тая дзяўчына. Прычым, ляцелі мы таксама з Куала-Лумпур (прамых рэйсаў з Пхукет на Балі няма). Нам, як мы потым зразумелі, пашанцавала, хоць нашы пашпарты таксама мільгаюць штампамі.
Сорак хвілін падарожжа на такі лодцы, і ты - зноў у Тайландзе.
Ужо апынуўшыся дома і даведаўшыся падрабязнасці ўсёй гісторыі, мы тут жа сабралі сямейную раду: што будзем рабіць далей? І зразумелі, што на самой справе першыя званочкі пра тое, што не ўсё добра ў Каралеўстве, празвінеў яшчэ ў студзені месяцы. Толькі тады мы чамусьці не надалі ім значэння ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.