Дарагавата, але я гэта заслужыла ", - цвёрдым голасам вымавіла мая знаёмая. Яна заплаціла каля ста тысяч рублёў за тыднёвы курс Детокс дзесьці ў Падмаскоўі і думала, што выдатна ўклала грошы. Сто штук за невыразны выгляд з акна і агурочнага пюрэ ў якасці асноўнага харчавання? Ды яна з шпулек зляцела! Так я падумаў, але ўголас, вядома, пагадзіўся і выказаў упэўненасць у тым, што яно таго варта.
Няма ніякага сэнсу спрачацца з жанчынамі ў падобных сітуацыях - ім усё роўна нічога не дакажаш. Але стрымацца часам цяжка. У фінале водпуску ў Італіі ні ў мяне, ні ў жонкі, ні ў нашай дачкі не было магчымасці ўзяць у рукі што-то яшчэ, акрамя валізак і торбаў, набітых пакупкамі. У выніку я пазбавіўся перадпалётнага візіту ў магазін бяспошліннага гандлю. «Жанчына, ты пераступіла чырвоную рысу, - шыпеў я ў самалёце. - Я гэтага так не пакіну, помста будзе жорсткай! » Жонка ўсміхалася і юрліва глядзела на каталог бартавых тавараў. Я не адпомсціў. Магчыма, таму, што мсцівасць - не самая моцная мая рыса, а можа быць, таму, што на спажывецкім поле нам цяжка змагацца з жанчынамі.
Зрэшты, у некаторых атрымліваецца. Запал аднаго майго знаёмага да японскай анімацыі давяла яго сяброўку да белага гартавання. Дзяўчына ніяк не магла ўзяць у толк, навошта трэба калекцыянаваць мульцікі і ўсё, што з імі звязана, а яшчэ здзіўлялася з нагоды жахлівага бюджэту падобнага хобі. Але нават гэты прыклад не зусім удалы. Ясна, што хлопец - хворы на галаву, на паліткарэктнасці мове гэта называецца «кидалт», і яго дзяўчыну цалкам можна зразумець. Але калі ваша жонка ці сяброўка - шапаголікаў, то на спачуванне лепш не спадзявацца. Дзяўчынкі жа не могуць без новых сумак, зусім зачахнуць і перастануць ўсміхацца. Напэўна, падобны аргумент і прывёў адну парачку ў італьянскі магазін з кожгалантерея ад Луі, дзе цудоўным чынам апынулася мая калега па працы. На яе вачах разгулялася немая сцэна. Дзяўчына ўчапілася ў сумку, яе спадарожнік уздыхнуў і пайшоў да касы. Там ён паспрабаваў падняць сабе настрой высноў пра тое, што па маскоўскіх коштах не так ужо і дорага. У наступную хвіліну яго мадам ўжо трымала ў руках клатч і кашалёк. «Ну мы ж адпачываем», - хіхікнула яна, пляскаючы вейкамі. Мужыка было шкада яшчэ і таму, што ён адмаўляўся разумець розніцу паміж клатчэм і кашальком.
Я здольны адрозніць клатч ад кашалька, але гэта не дадае аптымізму напярэдадні будучага адпачынку. Я ўжо прыдумляю пагрозы і спосабы шантажу, якія, магчыма, знізяць нашы выдаткі ў сувенірных крамах і гандлёвых цэнтрах. І разважаю аб рэзервовым бюджэце для заспакойлівага наведвання бараў. Мы ж адпачываем.