Выснову першы. Футбол у «скрыні» захапляў, як добры баявік. І справа тут нават не ў галах і галявых момантах. Сама тэхналогія паказу матчаў была відавочна больш дасканалай, чым тая, што выкарыстоўваецца ў ходзе нашага чэмпіянату. Захапляльныя панарамы, магутная мультымедыйная складнік, дадайце да гэтага ідэальныя газоны і архітэктуру новых стадыёнаў. Увогуле, выглядала ўсё вельмі прыгожа.
Выснову другі. Натхненне тэлекаментатараў і футбольных экспертаў было настолькі шчырым, што ім хацелася дараваць усё што заўгодна. Так, памыляліся і часам неслі з разумным выглядам нейкія гаркавыя глупства, але рабілі гэта з бляскам у вачах і душой наросхрыст.
Выснову трэці, мабыць, самы важны. Масква стала вельмі телегеничным горадам. Вуліцы, паркі і, вядома, «Лужнікі» выступілі як знакавыя дэкарацыі футбольнага свята і справіліся з гэтай роляй зусім нядрэнна.
У Серыяльная сектары ў фінале сезона прапаноўвалася адразу два серыяла ад Валерыя Тадароўскага. Пасля адзінаццаці «Садовае кальцо», дзе рэжысёр выступаў у якасці прадзюсара, і пасля паўночы «Адліга» - серыял, які, таго і глядзі, стане класікай жанру.
Чуткі вакол «Садовага кальца» бурлілі яшчэ ў канцы мінулага года. На рознага роду свецкіх вечарынках акцёры, занятыя ў серыяле, інтрыгуючым шэптам паведамлялі аб сапраўднай «бомбе». «Вялікі праект, вялікі канал, але дыялогі ў персанажаў такія, што незразумела, як гэта будуць паказваць», - з гарэзным бляскам у вачах хіхікалі ўдзельнікі дзейства. І з энтузіязмам выдавалі кампліменты маладому рэжысёру Аляксею Смірнову і яго суперкоманде.
«Садовае кальцо», напэўна, можна назваць варыяцыяй на тэму «Багатыя таксама плачуць», але з важнай дэталлю: тут няма персанажаў, якіх хочацца пашкадаваць і выцерці ім слёзы. Галоўныя героі дзейства ў выкананні Яўгеніі Брык, Марыі Міронавай, Ірыны Разанавай і Анатоля Белага па розных прычынах знаходзяцца на мяжы нервовага зрыву. А яшчэ яны злоўжываюць спіртным, шмат паляць і відавочна не саромеюцца ў выразах. Дадайце да гэтага змрочны візуальны шэраг (дызайнерскія інтэр'еры тут у ролі якія руйнуюцца дэкарацый шчаслівага сямейнага жыцця), і адразу стане зразумела, чаму акцёры былі такія натхнёныя здымачным працэсам. Усе яны, што называецца, атрымлівалі асалоду ад момантам. Хутка ім прыйдзецца прымерыць якія-небудзь рэтра-вобразы ў чарговы гістарычнай «журавінах», і жыццё вернецца ў звыклыя і вельмі прадказальныя рамкі. Менавіта ў гэтых рамках будзе вельмі прыемна ўзгадваць, як атрымалася распавесці прылюдна вельмі смешны і зусім непрыстойны анекдот.