CCCР, 80-е. За партамі сядзяць старшакласнікі. Урок літаратуры. Выкладчык ўяўляе новую вучаніцу: сціпла апранутую светлавалосую дзяўчыну. У класе знайшлося толькі адно свабоднае месца - за апошняй партай, побач з ускудлачаны пацаном ... Нашы дні. Грымёрка. Віктар Рыбін і Наталля Сенчукова рыхтуюцца да выступлення. Па сюжэце кліпа «Крыжыкі-нулікі», гэта менавіта яны калісьці пазнаёміліся на ўроку літаратуры ў школе.
- Кліп «Крыжыкі-нулікі» для многіх пар, напэўна, стане біяграфічнай?
Віктар: Я думаю, што для любой сямейнай пары гэта відэа можа стаць менавіта іх гісторыяй. Для нас з Наташай - таксама. Праўда, узроставая катэгорыя не выконваецца. Па сюжэце, героі - равеснікі, аднакласнікі. А Наташа маладзейшы за мяне. Але гэта не мае значэння. Як кажа Наталля, мы з'яўляемся наглядным дапаможнікам па шчаслівай сямейнага жыцця.
- Героі кліпа знаёмяцца ў школе, вы даведаліся адзін пра аднаго на фестывалі «Звуковая дорожка». Памятаеце, як гэта здарылася?
Віктар: Наташа лепш памятае ...
Наталля: Тады я не ведала, што гэтая сустрэча была лёсавызначальнай. Гэта здарылася ў траўні, у 1990 годзе. Мне было 19. Сапраўды ішоў фестываль «Гукавая дарожка». Мы з сяброўкай стаялі за сцэнай і разміналіся перад выступам. Абедзве ў адкрытых касцюмах, велічныя такія, будуем з сябе. І падыходзіць хлопец: у панамочке, смешным пінжачку, у чаравiках, пераматаць скотчам. Я так зверху ўніз на яго паглядзела, хоць па росце не была вышэй. А ён спытаў у нас пра касцюмы. І мы яму з выклікам адказалі, што самі шылі, хоць гэта было не так. Хлопец паглядзеў на нас і далей пайшоў. А потым мы пачулі, што гэта група «Выдма». Увесь «Алімпійскі» крычаў - такі быў фурор. І тут мы з сяброўкай пачалі супастаўляць. Справа ў тым, што на нашай здымнай кватэры тры месяцы не працаваў тэлевізар, натуральна, на новы грошай не было. І вось мы сталі ўспамінаць песні гэтай групы, зразумелі, чаму хлопец так выглядаў, а яшчэ ўбачылі іх дзяўчынак на падтанцоўках. І зацікавіліся гэтым фактам. Фестываль ішоў тры дні. І мы перыядычна з Віцем бачыліся. Ён частаваў нас нейкімі цукеркамі, жуйкамі замежнымі - для нас гэта было вельмі цікава. Мы шмат смяяліся. А потым ён папрасіў тэлефон. І не было падстаў яго не даць, таму што нас яшчэ хваляваў і камерцыйны пытанне: раптам атрымаецца пасупрацоўнічаць у плане танцавальнай падтрымкі? Нейкіх негатыўных думак нават не ўзнікала. Мы далі тэлефон, а потым ужо сустрэліся ...
Па сюжэце кліпа «Крыжыкі-нулікі», галоўная гераіня займаецца харэаграфіяй, як і Наталля Сенчукова ў рэальным жыцці. .
- Як думаеце, героі кліпа падобныя на вас?
Віктар: Хлапчук падобны. Але мы ў кастынгу не ўдзельнічалі. Я ж не рэжысёр Якин. (Смяецца.) З боку заўсёды лепш відаць, і мы даверыліся камандзе. На мой погляд, добра атрымалася.
Наталля: Для кліпа падабралі вельмі прыгожую дзяўчынку. Я ў яе гады такой не была, выглядала значна смяшней. І не так апраналася, таму што не было магчымасці.
- Па сюжэце, гэта - гісторыя хулігана і добрай дзяўчынкі, так?
Наталля: Дзяўчынкі-припевочки. Віця увогуле-то хуліганістыя быў. Але, калі мы пазнаёміліся, ён не выпіваў, не паліў, матам не лаяўся. Астатнія і пілі, і мацюкаліся, і пра жонак непрыстойныя рэчы казалі. А ён - не. І гэта вельмі запала ў душу.
Віктар: Гэтая музычная гісторыя як калька знятая з маёй маладосці і з Наташына просьба. Усе цалкам арганічна. Проста я родам з 70-х, а тут паказаны 80-е.
- А чым вам гэтыя гады запомніліся?
Наталля: Гэта мая маладосць. Modern Talking, Bad Boys Blue - мая музыка.
Гісторыя кахання двух школьнікаў у 80-я гады мінулага стагоддзя - гэта аповяд пра адносіны шлюбнай пары Наталлі Сенчукова і Віктара Рыбіна. .
- А «Ласкавы май»?
- Я іх не слухала. Упершыню пра іх даведалася, калі ўжо пачала выступаць. Я не хадзіла на дыскатэкі, таму што маёй прафесіяй былі танцы. Яшчэ памятаю «Варенко», вельмі модна было.
Віктар: Я вельмі здзівіўся, калі для здымак кліпа знайшлі «Варенко». А аказваецца, гэта мода цяперашняга лета. Я не чакаў. Жилетки- «Варенко», як у Юры Шатунова.
Наталля: Я не варыла сабе джынсы, па-іншаму рабіла. Мне падарылі джынсы, таму што бацькі не маглі мне купіць. Яны былі цёмныя, прыгожыя. Я выразала трафарэты зорачак і хлоркай іх вытравляла. І ў мяне былі штаны ў зорачку.
- Падчас працы над кліпам, напэўна, шмат ўспаміналі?
Віктар: Калі дэкарацыі збіралі, вядома, ўзгадвалі. У гэтым годзе - 35 гадоў, як я скончыў школу. Але далёка ад яе я не сыходжу, кожны дзень бачу. Я з Долгопрудный ад'язджаў, толькі калі вучыўся ў ваенным вучылішчы і служыў на флоце.
Наталля: Хлопцы, якія здымаліся ў кліпе, досыць маладыя, але ім настолькі кранальна атрымалася перадаць і тую эпоху, і пачуцці герояў - проста да слёз.
Віктар: Наогул прапанова ад паэта Міхаіла Гуцырыева папрацаваць разам было даволі нечаканым. Але пры бліжэйшым разглядзе «Крыжыкі-нулікі» - абсалютна наша песня. Лёгкая, светлая, гадовая і крыху па-юнацку наіўная. Нібы пра нас напісаныя гэтыя цудоўныя вершы і пакладзены на вельмі добрую мелодыю. Выконваць такія песні, шчыра кажучы, вельмі прыемна.