Сустрэча будучых «бацькоў» мультфільма адбылася ў калідоры «Саюзмультфільм», які і лічаць месцам нараджэння «Ну, пачакай!». Там ў 1968 годзе сутыкнуліся рэжысёр-мультыплікатар Вячаслаў Котеночкин і маладыя стваральнікі Ваўка і Зайца - Фелікс Камов, Аляксандр Курляндскі і Аркадзь Хайт. Да гэтага яны ўжо распавядалі пра сваю ідэю шматлікім рэжысёрам, але тыя ківалі кудысьці ў неба і казалі, што такі мультфільм «там» дакладна не прапусцяць. І толькі Котеночкин задуменна вымавіў: «У гэтым нешта ёсць ...»
Але нават ён не меркаваў, што «Ну, пачакай!» ператворыцца ў папулярны серыял. Яму ўсяго толькі прапанавалі зняць дзесяціхвілінны мульцік на тэму «нельга крыўдзіць маленькіх», дзе Воўк палюе за Зайцам. Але далей гісторыя ўжо стала жыць самастойна, а аўтарам толькі даводзілася паспяваць фіксаваць новыя прыгоды Ваўка і Зайца.
Але, вядома, не ўсё было так ужо вясёлкава. Спачатку мультыплікатара доўга не ўдавалася захаваць вобраз Ваўка. Нейкі ён выходзіў аднастайны і безаблічны, не было ў ім харызмы і хуліганскіх шарму. Вячаслаў Котеночкин і Святазар Русакоў, мастак-пастаноўшчык мультфільма, перагледзелі тысячы эскізаў, пакуль знайшлі тое, што шукалі. Для гэтага ім прыйшлося ладна пакапацца ў сваёй памяці. Русакоў ўспомніў выпадковую сустрэчу, якая адбылася зімой 1941 гады ў эвакуацыі. «У самы мароз я пайшоў у кіно, - успамінаў ён. - Справа была ў Новасібірску, у тыле. Чаргу - велічэзная, не праціснуцца. І ў гэты час бойкай мясцовы хам ўлез без чаргі, усіх расштурхаўшы. Я следам. Узяў яго за каўнер і кажу: "Джэнтльмен, куды вы лезеце?» - «Гэта я джэнтльмен? Ты як асмеліўся мяне так абазваць? "Вось гэты" джэнтльмен ", з якім я толькі па чыстай выпадковасці не пабіўся, і засеў ўва мне настолькі, што праз дзесяцігоддзі усплыў як нейкі сімвал хулігана».
Режиссер- пастаноўшчык Вячаслаў Котеночкин
Міхаіл Кавалёў
А Котеночкин сустрэў «свайго» Ваўка прама на вуліцы. «У завулку я ўбачыў хлопца, прыхінуўшыся да сцяны дома, - успамінаў мультыплікатар. - У яго былі доўгія чорныя валасы, да тоўстым вуснаў прыліпла цыгарэта, жывоцік вываліўся, і я зразумеў, што менавіта такім павінен быць Воўк ». І таксама «запісаў» яго ў памяці. Аўтары «склалі» свае ўражанні - і атрымаўся Воўк. Якога, праўда, яшчэ трэба было агучыць ...
З гэтым таксама паўстала нямала складанасцяў. Спачатку было вырашана, што агучваць Ваўка будзе Уладзімір Высоцкі. Той, пачуўшы прапанову мультыплікатараў, літаральна загарэўся гэтай ідэяй. Але гэтым планам не было наканавана ажыццявіцца ў жыццё: кандыдатуру Высоцкага, які быў тады пад негалоснай забаронай, не зацвердзілі «наверсе». «Занадта адыёзная фігура» - так адрэагаваў мастацкі савет. Але «прывітанне ад Высоцкага» у мультфільме застаўся - у першай серыі, калі Воўк залазіць па вяроўцы на балкон і насвістывае мелодыю «Песні пра аднаго» з фільма «Вертыкаль».
І толькі пасля гэтага стваральнікі мультфільма звярнулі ўвагу на Анатоля Папанова. І гэта аказалася стопрацэнтным пападаннем. Нядзіўна, што Анатоля Дзмітрыевіча нават сталі называць «заслужаным ваўком СССР». А сам ён лічыў, што «Ну, пачакай!» яго лепшая праца.
Затое на ролю Зайца прэтэндэнтаў не было. «Папанов - Воўк, а зайчыкам будзе толькі мая блакітнавокая Кларочка, нават спрабаваць нічога не буду», - адразу ж аб'явіў Вячаслаў Котеночкин. Дарэчы, Клара Румянова за сваё жыццё агучыла неймаверная колькасць мультяшных персанажаў - ад Чабурашкі да Маляняці, які сябраваў з Карлсанам. Усяго ў яе скарбонцы каля 300 галасоў.
Нягледзячы на тое што ў цэнзараў да «Ну, пачакай!» прэтэнзій амаль не было, палітыка часам так ці інакш датычылася нават такога апалітычнага мультфільма. Так, у сярэдзіне 70 х адзін са стваральнікаў мультфільма - літаратар і кінематаграфіст Фелікс Камов (сапраўднае імя Фелікс Кандэла) - вырашыў эміграваць у Ізраіль. Аднак, як толькі ён падаў заяву на выезд з СССР, яго імя тут жа выкраслілі ўсюды і ўсюды. Не аказалася яго і ў тытрах «Ну, пачакай!», Хоць менавіта ён стаяў ля вытокаў мультфільма і напісаў сцэнары да першых сямі серыям. Дарэчы, дазволу на выезд яму таксама не далі. У выніку Фелікс Саламонавіч трапіў у замкнёнае кола: працы не было, але і адпускаць у Ізраіль не хацелі. Камов дзясяткі разоў пісаў заявы на выезд, тройчы аб'яўляў галадоўку, адседзеў за ўдзел у дэманстрацыі і толькі праз гады нарэшце-то дамогся свайго і з'ехаў. У Ізраілі ён выпусціў некалькі кніг пра гісторыю свайго народа, якія сёння выкарыстоўваюцца як падручнікі.
Аўтары мультфільма хацелі запрасіць для агучкі Ваўка Уладзіміра Высоцкага. Але яго кандыдатуру не зацвердзілі. Тым не менш у першай серыі «Ну, пачакай!» ёсць прывітанне ад Высоцкага. Воўк лезе па канаце, насвістваючы «Песню пра аднаго»
Фота: кадр з мультфільма
А мультфільм «Ну, пачакай!» працягваў здымацца ўжо без удзелу свайго "бацькі". Кропка ў гісторыі мультфільма была пастаўлена ў жніўні 1987 гады, калі памёр Папанов. Усе разумелі: «Ну, пачакай!» без яго галасы - гэта ўжо зусім іншы мультфільм. У 1994 годзе выйшла ВАСЕМНАЦЦАТЫ серыя, у якой мы ўсё ж такі чуем усё таго ж Папанова. На студыі захаваліся запісы яго галасы з мінулых эпізодаў, іх і змантавалі для агучкі. Яшчэ дзве серыі выйшлі ў 2005 і 2006 гадах. Рэжысёрам быў сын Вячаслава Котеночкина, Аляксей. Ваўка агучыў парадыст Ігар Хрысценка, а Зайца замест Клары Румянова - Вольга Зверава. Але амаль усе прызнавалі, што новыя выпускі - толькі слабое падабенства мінулых, яшчэ савецкіх серый. Таму гісторыя ціха і непрыкметна завяршылася.
Некалькі гадоў таму мультфільм «Ну, пачакай!» мог амаль прорву з тэлеэкранаў - з-за таго што яго ледзь не змясцілі ў катэгорыю «18+» з правам трансляцыі толькі позна ўвечары. Бо Воўк у ім паліць і выпівае. Але, як гэта ні дзіўна, галоўны санітарны ўрач краіны Генадзь Анішчанка ў адным з інтэрв'ю сказаў, што адмоўныя героі могуць так сябе паводзіць. Дарэчы, мультфільм ўсё ж забаранілі, але не ў нас, а ў Фінляндыі. Фінскія ўлады палічылі вельмі жорсткім ... зайца.