Праграма называецца «Народжаныя ў СССР». Гэта інтэрв'ю, вядучы Уладзімір Глазуноў.
Жанр інтэрв'ю цяпер у трэндзе, у модзе, такі вось рэнесанс. Яго робяць усё каму не лянота: тэлевізійшчыкі, ютюберы, радыйшчыкі. Захапляюцца Дудем, у шоку ад Сабчак, ужо спакойна ставяцца да Познеру, а Бермана з Жандарёвым наогул забыліся. Але чамусьці амаль ніхто не называе Уладзіміра Глазунова.
А таму што «Настальгія» - гэта нешта з мінулага, шматлікімі ўжо забытыя. І толькі ў тых, хто адчувае настальгію ... Напрыклад, ваш пакорны слуга.
Глазуноў вядзе інтэрв'ю вельмі дакладна, правільна, душэўна. Ён быццам нарадзіўся на гэтай «Настальгіі», урос у яе. Бо заўсёды і ўсюды важны стыль, адпаведнасць і пачуццё меры. Вось усяго гэтага ў Глазунова ў лішку. Але ў меру, у меру ...
І яшчэ атмасфера. Ён умее так яе ўзнавіць, як мала хто іншы. Ты проста акунаешся ў гэтыя патокі лагоднасці, цікавасці да госця і да таго, чым ён жыве. Гэта вельмі добрая праграма, паверце.
І вось Лёвкин. Так-так, той самы, з групы «На-На». Як кажуць у такіх выпадках, напэўна прайшоў складаны, пакручасты, а месцамі і слізкі шлях. Усё было, вядома, нават не будзем удакладняць.
І вось на старасці гадоў ... Хоць у 52 якая там старасць! У каго як. Ведаеце, яны ўсё спяваюць: і ён, і жонка, і дачка. Якая ж дачка цудоўная! Ёй усяго-то гадоў сем, але такі разумны дзіця ...
Якая спявае сям'я, шчаслівая сям'я. Ніколі «На-На» у цэлым і Лёвкин у прыватнасці ня былі маімі кумірамі - ня мой фармат. Але, вось убачыўшы быццам бы чужога мне чалавека, спевака ў такім «настальгіі» антуражы, я проста не мог адарвацца ад экрана. Глядзеў і радаваўся за іх. Паверце, гэта такі цуд!