Вярнуўшыся з Егіпта ў Маскву, я, шчыра кажучы, не ведала, што і рабіць. З аднаго боку, віхрам закруціў мой звычайны рытм жыцця, з другога - Яні, які тэлефанаваў па некалькі разоў на дзень і пагражаў прыехаць. Я не вельмі сабе ўяўляла яго прыезд, а ехаў ён, паводле яго слоў, надоўга, наогул не ўяўляла сумеснае жыццё з ім, усё ж такі 10 дзён знаёмства - гэта не проста не тэрмін, гэта на мяжы прыстойнасці і неразважлівасці. Быў яшчэ адзін нюанс - мой сын, якога Яні падкупіў шчырым стаўленнем, ну і падарункамі таксама. Прычым, паколькі мы там былі разам з маёй сяброўкай Ленай і яе сынам Ільёй, то як толькі Алег атрымліваў падарунак, ён тут жа патрабаваў такі ж для аднаго. Гэта значыць адным махам Яні перацягнуў на свой бок адразу дваіх хлапчукоў.
І ўсё ж такі Яні прыляцеў. Апушчу першыя месяцы яго пражывання, вар'яцкія рахункі за яго гатэль, я ж не магла яго дапусціць да свайго жылля, не будучы упэўненай у тым, што я раблю, прэмія FASHION PEOPLE AWARDS-2007 г., ўварванне майго былога бойфрэнда ў нашы адносіны і іншае, гэта мне здаецца нецікавым. А вось побыт Яні ў Маскве - гэта, безумоўна, сцэнар для галівудскай камедыі. Я ніколі не задумвалася пра тое, як цяжка замежніку ў Маскве. Ужо калі мы сталі жыць разам (добра, што вельмі хутка мы сталі жыць разам, што ўжо хаваць, Яні ажаніўся на мне, каб не кідаць цень на маю рэпутацыю), то кожны дзень мы сутыкаліся з вельмі забаўныя сітуацыямі.
Пайшлі мы ў супермаркет. Лена, Яні і я. Пакуль мы як акварыум разглядалі вітрыну з пірожнымі, Яні адыйшоў у мясной аддзел. У нейкі момант я зразумела, што Лена на пірожныя не глядзіць, а глядзіць кудысьці ўдалячынь і задуменна так кажа:
- Каця, а Яні любіць танцаваць?
Я здзівілася, але, перш чым паспела адказаць, Лена працягнула:
- Ён там у мясным аддзеле нейкі танец адлюстроўвае, ці што. Неяк пляскае сябе рукамі па шыі і махае рукамі.
Наблізіўшыся, выявілі, што Яні не проста пляскаў сябе па шыі, але яшчэ і пахрукваў пры гэтым. Прадаўшчыца глядзела на яго з штучнай абыякавасцю і пляскала густа нафарбаванымі вейкамі. Убачыўшы нас, яна ажывілася:
- Ваш іншаземец? Чудной нейкі, лапоча, не разумею ніяк, што ён хоча.
Я павярнулася да Яні, які працягваў пляскаць сябе па шыі і рохкаць, рохканне прыняло нейкую адчайную танальнасць.
- Мілы, - пачала я асцярожна, - што з табой?
- Яна не разумее па-ангельску! - усклікнуў Яні, абціраючы пот з ілба.
- І што? Ты за гэта пагражае ёй перарэзаць шыю, як свінні? - здзівілася я. - Ну не кажа чалавек па-ангельску, таксама мне нагода для забойства.
- Не, - асуджана ўздыхнуў Яні. - Я прасіў 2 кг свіны шыйкі.
Такія сітуацыі ўзнікалі ў нас літаральна на кожным кроку. У красавіку, удала правёўшы Fashion People Awards, мы паехалі ў Афіны. Я заўсёды да Афін ставілася з вялікім хваляваннем, са свае × 17 гадоў пяшчотна люблю гэты горад, там у мяне заўсёды выдатнае настрой, і Афіны - абсалютна «мой» горад па адчуваннях. Паехалі ў Афіны і на Радос, выбіраць месца вяселля. Я, шчыра кажучы, прапусціўшы свайго будучага мужа праз 7 колаў пекла, зразумела, што так, як любіць мяне ён, наўрад ці калі-небудзь і хто-небудзь мяне любіў і ці ледзь пакахае. І сэрца маё ўздрыгнула і проста-такі растала, таму мы і паехалі выбіраць месца для нашай урачыстасці. Прабыўшы ў Афінах некалькі дзён, мы рушылі на Радос, дзе і знайшлі тое самае месца, дзе сабраліся ажаніцца ў ліпені. Абсалютна надзвычайны гатэль у старажытным горадзе Линдос пакарыў мяне сваёй вытанчанасцю і прастатой адначасова. У гэтым гатэлі і адбылася ў нас вельмі няпростая гутарка. Пасля нараджэння старэйшага сына лекары казалі, што ў мяне наўрад ці будуць яшчэ дзеці, аб чым я і расказала і Яні, якому было ўжо за сорак і сваіх дзяцей у яго не было. Яні паціснуў плячыма і сказаў, што значыць у нас будзе толькі Алег, ён у любым выпадку не дае сумаваць і варта дзесяцёх. На тым і вырашылі.
Мы вярнуліся ў Маскву, я апавясціла ўсіх сяброў, і мы сталі рыхтавацца да вяселля. На травеньскія святы мая іншая сяброўка Таня паклікала мяне ў Карлавы Вары. З Таняй і тады, і цяпер я гатовая хоць на край свету, але на край свету яна не клікала, таму адправіліся ў Карлавы Вары піць вадзіцу. Шмат там было дзівацтваў. Мяне ўвесь час хіліла ў сон, а на сняданак, абед і вячэру я ела селядзец. Паколькі ўсё жыццё салёнае я аддаю перавагу салодкага, мяне гэта не здзівіла. Да жаху Тані я прывучыла харчавацца селядцом і яе дачку Машу, пяшчотна было ў мяне тады любившую, якая называла мяне сваёй «крыжовай Феечка», так што раз феечка ела селядзец, так таму і быць, Маша таксама сілкавалася толькі ёю. Ну і вось, а з зімы ў мяне быў нейкі кашаль, таму ў Карлавых Варах мяне адправілі на рэнтген. У 8 раніцы. Я заявіла, што адна не пайду і абавязала Таню з Машай ісці са мной. А калі ўсе былі ў зборы, я раптам зразумела, што на рэнтген не пайду. Я не магла растлумачыць, чаму, але не пайду і ўсё. І не пайшла, выслухала бурчанне сяброўкі і радасьць Машы, якая была рада, у адрозненне ад мамы, ранняму ўздыму, але я была непахісная. Не пайшла і ўсё. З разраду невытлумачальнага.
Адразу пасля травеньскіх падышоў час «Еўрабачання» у Афінах, куды ехаў прадстаўляць Расію Дзіма Білан. Дзіма - мой сябар з тых часоў, калі быў жывы Юрый Шмильевич Айзеншпіс, а яго давалі «у нагрузку» да іншых артыстаў. Зразумела, мы паехалі падтрымаць Дзіму, якога я лічыла і лічу вельмі таленавітым артыстам. «Never never let you go», - напявалі мы, шпацыруючы па ўзмор'е ў Афінах, так, напяваючы, зайшлі ў краму. Там прадавалі нейкую сухую рыбу, якую я схапіла разам з слоікам малінавага джэма. Пасеўшы на камяні на пляжы, я ўплятаць гэта, змяшаўшы разам, і казала Яні, якія людзі ўсё ідыёты, што сухую рыбу трэба ёсць толькі так, з малінавым варэннем і ніяк інакш. Яні глядзеў на мяне з дрэнна прыхаванай агідай і нацягнута ўсміхаўся, спрабуючы ўвярцецца ад прапанаванага мною пачастункі. Увечары таго ж дня, кладучыся спаць, я зморшчыла нос і спытала, чым, уласна, ад Яні так агідна пахне. Тут ён зусім разгубіўся і сказаў, што пахне адэкалонам, які я яму падарыла ў мінулы наш візіт у Афіны. Я сказала, што не маглі купіць такую гадасць, і выдалілася спаць на канапу.
А на наступны дзень быў фінал «Еўрабачання», дзе Дзіма заняў другое месца, а я даведалася, што цяжарная.
Предудыщую калонку аўтара чытайце тут.