«Можна, я буду называць цябе ластаўкай?» - спытаў мяне мой будучы муж падчас адной з першых сустрэч. Я не адразу ацаніла яго пачуццё гумару. Таму што толькі крыху пазней ён патлумачыў, што «ластаўка» - гэта ад слова «ласты».
Ну да, нага ў мяне немаленькая. 41-й размер. З Памый Турмы з яе 43-м, вядома, не параўнацца, але тым не менш ... Дык вось, знайсці прыдатную абутак для мяне заўсёды было праблемай. Нават у маёй любімай Італіі, гэтым раі для абутковых шапаголікаў, не заўсёды знаходзілася патрэбная пара. Нейкі час я нават спецыяльна лётала за абуткам у Лондан, дзе шмат гадоў назад выявіла незвычайны крамка. Туды звозілі абутак, якая ўдзельнічала ў мясцовых тыднях Моды. Паколькі ў манекеншчыц памер ногі таксама ого-го, то дадому я заўсёды вярталася з удалым уловам. Пакуль - у чарговы прыезд у брытанскую сталіцу - не знайшла, што крамка мой зачынены.
Дык вось, у гэтым плане Тайланд для мяне аказаўся сапраўднай знаходкай. Нягледзячы на тое, што ў мясцовых жыхарак памер ногі проста маленечкі, амаль ва ўсіх крамах можна знайсці немалую колькасць мадэляў вялікага памеру. І ўсё дзякуючы ім, Като. Былыя мужчыны, якія сталі жанчынамі, вар'яцка любяць прыгожую абутак. І таму закупкі ў крамах вырабляюцца ў разліку, у тым ліку, і на іх. Ну, а я паспяхова карыстаюся магчымасцю папаўняць сваю абутковую калекцыю.
І зараз, у перыяд шалёных летніх зніжак, мы з дачкой (я перадала ёй па спадчыне свой 41-ы) адмыслова адправіліся ў Бангкок, каб зрабіць налёты на тамтэйшыя крамы. А цяпер смела магу падзяліцца патрэбнымі адрасамі, паролямі і явками ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.