- Юля, як настрой пасля конкурсу?
- Прыемнае, спустошаную. Як быццам груз з плячэй зваліўся. (Смяецца.)
- Знерваваліся з-за восьмага месца?
- Не, абсалютна не знервавалася. Пераможца - той, каго будуць слухаць, чые песні пачнуць спяваць! Я вельмі была рада за Стаса Шуринса - майго сябра, які заслужана атрымаў прэмію ад Алы Барысаўны.
- Зараз дасце сабе невялікую перадышку ці ўжо ўсё распісана па днях на некалькі тыдняў наперад?
- перадышку мне далі роўна ў два дні: а цяпер пачынаецца самае цікавае - планаванне і дакладная работа па нашым плане! На днях у мяне выходзіць свежы кліп на тую песню, якую я спявала на трэцім конкурсным дні. Кліп на яе знялі ў Кіеве яшчэ да конкурсу. А далей будзем запісваць наступныя кампазіцыі, каб ні ў якім разе не знікаць з-пад увагі і па магчымасці быць на слыху.
- Вашай дачкі нядаўна споўніўся годзік. Напэўна, сумавалі па ёй, пакуль былі ў Юрмале?
- Гэта было жудасна. Я не змагла трапіць да яе на годзік. Але сям'я прысутнічала на яе дне нараджэння, і ўсё прайшло добра. А я ў гэты час была ў Юрмале, рыхтавалася да конкурсу. Я суцяшала сябе тым, што дачка маленькая і не разумее пакуль, што такое дзень нараджэння. Усё ж такі першы годзік больш важны для бацькоў. Але мне дасылалі фатаграфіі і відэа і ўсімі магчымымі спосабамі спрабавалі суцешыць, так як я моцна перажывала з-за сітуацыі, якая склалася.
- Напэўна, прывезлі ёй шмат падарункаў з Латвіі?
- Ой, я нават баюся казаць колькі. (Смяецца.) Я прыехала туды з двума чамаданамі, а з'ехала з трыма!
- Дачка ўжо бачыла вас па тэлевізары?
- Так. Яна ўжо разумее, што бачыць маму. Мы ж кожны дзень і па Скайпе размаўлялі, і па тэлефоне. А па тэлевізары яна слухае мяне, крычыць, што гэта мама. І мне вельмі прыемна. Дачка цяпер з маёй бабуляй, якая правільна даводзіць яе інфармацыю: мама працуе, мама малайчына. І мой дзіцятка ўсё разумее, сумуе вельмі моцна і радуецца, калі мы з ёй звязваемся па разнастайных сетках. Вядома, хочацца трошкі адпачыць, але я разумею, што праца - гэта архіважна. Ні ў якім разе нікога нельга падводзіць.