Быць жанчынай у пагонах, ды яшчэ займаць высокую пасаду і насіць званне палкоўніка паліцыі, - гэта вам не жарты. Усё гэта накладвае адбітак на характар гераіні Вольгі Літвінавай. Аднак сама акторка лічыць, што Яўгена Смоліч на самай справе звычайная жанчына з усімі вынікаючымі з гэтага абставінамі. Проста «на працы ёй даводзіцца націскаць на кнопкі, якія адключаюць жаночыя якасці і ўключаюць мужнасць і строгасць».
Але нават палкоўнікам паліцыі нішто чалавечае не чужое. Таму ў серыяле ў Яўгеніі Смоліч ёсць нават любоўная лінія. Прычым яе раман - службовы. Вось вам і строгая, недаступная жанчына!
Тым не менш са сваёй падначаленай, Аляксандрай Кушнір, гераіня Вольгі Літвінавай напачатку паводзіць сябе менавіта як жорсткі «мужык у спадніцы». Яе раздражняе, што Кушнір - недысцыплінаваных і бязладная. І толькі потым адносіны дзвюх жанчын наладжваюцца. «Паступова мая гераіня пачынае разумець, што ў справе Аляксандра ўвесь час аказваецца правай, - распавядае пра сваю ролю сама Вольга Літвінава. - Так што ёй даводзіцца прымірыцца з гэтым, зразумець і нават у нейкай ступені пасябраваць з Аляксандрай ».
У жыцці Вольга Літвінава зусім не падобная на суровую Яўгену Смоліч. Мабыць, радніць іх толькі адно: у Вольгі таксама быў службовы раман. Які скончыўся вельмі паспяхова: яна выйшла замуж, нарадзіла дзіця і цалкам шчаслівая ў сямейным жыцці. ... У культавы тэатр МХТ Літвінава прыйшла яшчэ ў 2002 годзе. І ў тым жа годзе ўпершыню выйшла на сцэну разам са сваім будучым мужам Канстанцінам Хабенского ў спектаклі «Качынае паляванне». Але на той момант акцёр быў жанаты, таму ніякіх адносін у іх быць не магло.
У 2008 годзе Настасся, жонка Канстанціна, памерла пасля цяжкай анкалагічнай хваробы. Ёй тады было ўсяго 35 гадоў. Акцёр пасля яе сыходу адасобіўся, застаўшыся адзін з маленькім паўтарагадовым сынам на руках. Пасля той трагедыі ён перастаў наведваць публічныя мерапрыемствы, а ўвесь вольны ад працы час аддаваў выхаванню маленькага Івана. Калі ж дзесьці і з'яўляўся ў святле, то гэта было звязана з яго дабрачыннай дзейнасцю: пасля сыходу з жыцця Анастасіі ён стварыў фонд, які займаецца арганізацыяй дапамогі дзецям з анкалагічнымі захворваннямі.
Час ад часу «жоўтыя» выданьні спрабавалі прыпісаць Хабенского чарговы раман. Напрыклад, пляткарылі пра сувязь са спявачкай Ленай Перовой, яшчэ пра нейкія адносінах у далёкай Амерыцы. Сам Канстанцін прынцыпова ніякіх каментароў не даваў.
Пра тое, што ён зблізіўся са сваёй партнёркай па тэатры, доўгі час ніхто не ведаў. Так, з Вольгай Літвінавай ён часам з'яўляўся то на прэзентацыі, то на адкрыцці выставы. Але любыя намёкі на тое, што паміж імі нешта большае, чым проста сяброўства, абодва адпрэчвалі.
Вольга Літвінава і Канстанцін Хабенскі імкнуцца засцерагчы сваё сямейнае жыццё ад увагі прэсы. Нават на кінапрэм'ерах мужы вельмі рэдка пазіруюць разам
Генадзь Аўраменка
Нават пра тое, што Хабенскі і Літвінава афіцыйна ўзаконілі свае адносіны, нейкі час ведалі толькі калегі па тэатры. Вяселля ў акцёраў не было, яны проста паставілі свае подпісы ў загсе, а потым пазначылі свой новы статус у тэатры - у пазбяганне пагалосак.
І толькі калі Вольга знаходзілася ў чаканні дзіцяці, жонкі перасталі хавацца. У 2016 годзе ў Літвінавай і Хабенского нарадзілася дачка, якую назвалі Аляксандрай. Дзяўчынку бацькі планавалі нараджаць у Іспаніі, але так склаліся абставіны, што на свет яна з'явілася ў маскоўскай клініцы. Тады акцёр казаў, чаму ён хацеў іспанскі радзільню і каб жонка нараджала ў Барселоне: маўляў, тады ў дзіцяці было б падвойнае грамадзянства. Ды і старэйшы сын там жыве з бабуляй па матчынай лініі, хаваючыся ад настойлівых расійскіх журналістаў.
Нейкі час лічылася, што Вольга Літвінава, якая амаль не дае інтэрв'ю і наогул не імкнецца да публічнасці, - «шэрая мышка» з правінцыі, якой пакуль і сказаць-то няма чаго. На самай справе ў кінематаграфічных колах яе шмат хто ведае вельмі добра. Яе бацька прыйшоў на «Масфільм» яшчэ ў 1978 годзе. Працаваў дырэктарам карцін, многія з якіх сёння лічацца народнымі: напрыклад, "Каханне і галубы» Уладзіміра Меньшова. З 1998 па 2006 год займаў пасаду першага намесніка генеральнага дырэктара киноконцерна «Масфільм». Потым сышоў у свабоднае плаванне, прадзюсуючы фільмы. У адрозненне ад сваіх амбіцыйных калегаў-прадусараў, чые імёны ведае ўся краіна, Літвінаў заўсёды аддаваў перавагу заставацца ў цені. Не выключана, што менавіта таму некаторыя людзі ад кіно лічаць яго «шэрым кардыналам» расійскага кінематографа. Мабыць, нелюбоў да публічнасці перайшла ў спадчыну і да Вользе.
Хоць бацька, як кажуць, доўгі час спрабаваў неяк «прасунуць» сваю дачку, здымаючы, хай нават у невялікіх ролях, ва ўсіх сваіх карцінах. Нават Алег Паўлавіч Табакоў дазваляў ёй адлучацца падчас вучобы на здымкі, хоць для ўсіх астатніх гэта было табу.
Але Вольга ніколі не рвалася да гэтай папулярнасці. У МХТ яна гуляе толькі другарадныя ролі, хоць і ў вельмі прыкметных пастаноўках: «Дваранскае гняздо», «Беласнежка і сем гномаў», «З каханымі не раставайцеся», «Старасвецкія памешчыкі». Сама Літвінава шчыра прызнаецца, што часта сумняваецца ў сабе, пастаянна абдумвае правільнасць таго ці іншага свайго дзеяння. Паводле яе слоў, ад гэтай сваёй рысы яна абавязкова пазбавіцца ... з часам. І роля суровай начальніцы і палкоўніка паліцыі ў «Шпік», магчыма, адна з прыступак да таго, каб неяк пераламаць свой нерашучы характар.