Адважнае дэфіле нашых тэлезорак пад парасонамі перад уручэннем узнагарод ТЭФІ выглядала вельмі жвавенькія, і ўжо дакладна больш жыва, чым некаторыя моманты самой цырымоніі. Вядома, мокрае вячэрні ўбор - дробязі на фоне ўжо падмочанай рэпутацыі, але нават у такім становішчы знаёмыя твары не пакідалі аптымістычныя ўсмешкі.
У самой зале ўсмешкі адразу патухлі. Ужо даўно прыкмечана, што нашы так званыя творчыя суполкі вельмі цяжка прымаюць поспехі канкурэнтаў, і атмасфера, якая пануе на «Оскару» або «Эмі», на мясцовых прэміях, на жаль, не прыжываецца. У выніку на буйных планах у асноўным асобы людзей, ўпарта шукаюць сляды падступнага змовы. Хоць прыкмет гэтага самага змовы амаль не было. І калі поспехі палітычных праграм ўспрымаюцца як свайго роду сатыра, то ўсе перамогі забаўляльных праектаў або серыялаў, уключаючы ладна аблашчаны ў трох намінацыях «Троцкага», увогуле, не даюць падстаў для разважанняў аб жудаснай несправядлівасці. Напэўна, усё гэта дазваляе зрабіць выснову аб тым, што самай інтрыгуючай часткай ТЭФІ быў той самы дождж.
У фінале праекта «Голас 60+» інтрыг аказалася пабольш. Замілаванне ўдзельнікамі конкурсу раптам змянілася гучным скандалам і нават патрабаваннем некаторых гарачых галоў перайграць фінал. На думку Прадузятых тэлегледачоў, размеркаванне песень сярод фіналістаў «Галасы» нацягвала натуральным шулерства, з-за якога пацярпеў Мікалай Аруцюнаў. Менавіта яму дасталася (I Can not Get No) Satisfaction ад Rolling Stones, і менавіта гэтая песня апынулася цалкам непрымальнай і незразумелай для публікі, у выніку чаго легендарны расійскі блюзмэн атрымаў значна менш галасоў гледачоў, чым заслугоўваў. Не выключана, што ў гэты момант Мік Джагер і Кіт Рычардс нервова икали, таму як ужо даўно не адчувалі сябе крыніцай зла. Будзем спадзявацца, што ні пераможца праекта Лідзія Музалева, ні Мікалай Аруцюнаў не адносяцца да разыграўся запалу занадта сур'ёзна.
Адсутнасць залішняй сур'ёзнасці - магчыма, галоўны плюс ўзроставага «Галасы». У ім не было бульдозерная напору дарослых, якія жадаюць альбо стаць поп-зоркамі, альбо вярнуцца ў іх шэрагі. Не было і немы неабароненасці дзяцей, якіх раптам адправілі гуляць у шоў-бізнэс. Усё прайшло без лішняй мітусні і ў вельмі добразычлівай атмасферы. І вось Rolling Stones ўсё сапсавалі. Напэўна, на радасць касмапалітаў.
«Мы танцуем з Элвісам амаль аднолькава, толькі рознымі часткамі цела», - кажа Фрэнк Сінатра, пасля чаго пачынае прытанцоўваць і напяваць Love Me Tender. Элвіс падпявае, чутныя захопленыя дзявочыя крыкі. Ўсю сілу і падступства буржуйскага рок-н-ролу можна было адчуць і ў вялікім дакументальным фільме «Элвіс Прэслі: шукальнік». Дзве серыі, на працягу якіх жыццё караля рок-н-ролу разглядалася амаль пад мікраскопам. Вядома, ТЭФІ гэтаму фільму ня пагражае, але менавіта такія ўражлівыя апускання ў гісторыю могуць стаць падставай для куплі вялікага тэлевізара.