У гэтай маладой таленавітай актрысы незвычайнае імя, а яшчэ - адразу тры прозвішчы. Зрэшты, прыхільнікі ведаюць яе як Яніну Мелехова.
- У вас дзіўна якое спявае імя - Яніна, адкуль яно?
- З Беларусі, але гэта польскае імя. Так назваць мяне вырашыў тата. Ды і прабабуля ў мяне была Янінай.
- Зараз давайце разбярэмся з вашымі прозвішчамі. Дзесьці вы Мелехова, дзесьці Мелехова-Горячева, дзе-то і зусім «народжаная Буйко». Што праўда?
- Усё праўда. (Смяецца.) Народжаная Буйко. Мелехова - гэта дзявочае прозвішча маёй мамы. Яна мне заўсёды падабалася, і я даўно хацела яе ўзяць. Але для таты гэта было б не вельмі прыемна. Ён - класічнага мужчынскага выхавання. А вось калі я выйшла замуж і нарадзілася дачка Ганна-Марыя, адчула, што прыйшоў час ператварыцца ў Мелехова. Я ўзяла мамчыну прозвішча і другую, па мужу, - Горячева. Дачка ў мяне Горячева, муж - Горячев, я - Мелехова-Горячева. Але як акторка - я Мелехова. Часта спрабуюць напісаць Мелехова праз «і», але я кажу: "Не, ня Чэхаў, а Шолахаў, праз 'е».
- Вы ўпершыню з'явіліся на вялікім экране ў «Стылягах». Чым вам запомніўся гэты праект?
- Больш за ўсё запомніліся рэпетыцыі. Яны доўжыліся паўгода і вельмі нас з'ядналі. Мы ж маглі паставіць усе гэтыя танцы за тыдзень. Але я разумею, што Валеры Пятровіч Тадароўскі спецыяльна пайшоў на гэты крок, каб мы сталі адной дружнай камандай. Так і адбылося. Першы здымачны дзень не быў днём знаёмствы і касых поглядаў адзін на аднаго. Мы ўсе былі сябрамі. Бо паўгода, па чатыры разы на тыдзень, мы сустракаліся на рэпетыцыях.
Яніна прызнаецца, што вельмі неабыякава да гістарычных праектах. Менавіта таму здымкі ў серыяле «Растоў», дзе акторцы дасталася роля начальніцы ЧК, сталі для актрысы сапраўдным падарункам
- Сёння ў вас ужо салідная фільмаграфія. Вось і на інтэрв'ю вы прыехалі пасля заключнага здымачнага дня. Раскажыце, што за работа?
- Я скончыла здымацца ў серыяле «Растоў», дзе ў галоўнай мужчынскай ролі Артур Смальянінаў, а ў мяне - адна з галоўных жаночых роляў. Дваццатыя гады, Растоў, я гуляю начальніка ЧК, увесь час у скуранцы, ботах і кепцы. Гэтая роля - проста падарунак для мяне. Мне наогул цікавыя гістарычныя карціны, калі ты апускаешся ў іншую эпоху. А тут і выдуманыя героі, і рэальныя - як, напрыклад, структура ЧК. Да таго ж гэта мая першая ролю ў кіно, дзе ў мяне няма ні аднаго пацалунку, не кажучы ўжо пра нейкія пасцельных сцэнах.
- Я чуў, што, нягледзячы на сваё кансерватыўнае выхаванне, вы цалкам спакойна ставіцеся да сцэнах з аголенай натурай і разняволенне працуеце на камеру як у вопратцы, так і без яе. Пасля чаго пайшоў момант сарамлівасці ці яго не было?
- Як ні дзіўна, я на камеру працую цалкам вольна, але глядзець потым саромеюся. Нават за пацалункі нявінныя мне неяк сорамна і сарамліва. Я лічу, калі акцёры пачынаюць казаць, што не цалуюцца і ня распранаюцца ў кадры (у прыстойных рамках, пра забароненыя фільмах мы не кажам), гэта ў нейкай ступені непрафесіяналізм. Мы, акцёры, - проста матэрыял. Ёсць рэжысёр, сцэнар і агульная карціна кіно, якая не выключае ў тым ліку і пасцельных сцэн. Тым больш, як я лічу, гэта важны аспект у жыцці. (Смяецца.) Чаго тут хаваць? Гэта наша жыццё. Чаму яе не паказаць? Ды і дублёра пакуль не трэба, магу здымацца сама ў такіх сцэнах.
- Вам падабаецца ваша цела?
- О, якое пытанне! Гэта калі як, з якога боку паглядзець. (Смяецца.) Я вельмі стараюся сачыць за фігурай. І кожны лішні кілаграм, нават хутчэй за аб'ём, спрабую прыбраць. Як толькі я адчуваю нейкі дыскамфорт, мне адразу хочацца падкарэктаваць, калісьці пагаладаць, пабольш заняцца спортам, танцамі. Вядома, прыемна, калі ты сабе падабаешся. Але такое бывае не заўсёды.
Больш за ўсё акторка шануе час, якое яна можа правесці разам з мужам і дачкой. На фота: Яніна з дачкой Ганнай-Марыяй
- Вы скончылі Дзяржаўную акадэмію мастацтваў у Мінску, чаму не ў Маскве?
- Вельмі хацела, але не пусцілі бацькі. Патрэбныя былі нейкія грошы, напрыклад білет купіць. Гэта цяпер усё проста. Ёсць Інтэрнэт, можна даведацца адрас установы, спісацца, знайсці начлег. А тады бацькі мне сказалі, што, маўляў, потым пераедзеш, калі трэба будзе. Я так і зрабіла. Колькі вучылася, мяне не пакідала жаданне з'ехаць у Маскву.
- Калі вы пераехалі ў сталіцу Расіі, адразу пачалі працаваць у Тэатры на Пакроўцы, худруком быў таленавіты Сяргей Арцыбашаў. Чаму сышлі ўсяго праз год? Не сышліся з ім?
- На жаль ... Сяргей Мікалаевіч быў выдатным рэжысёрам, але тут «перашкодзілі» «Стылягі». У Арцыбашава была палітыка, каб акцёры не здымаліся, а працавалі толькі ў тэатры. Я кідалася, ён пра гэта ведаў і разумеў, што я пайду далей здымацца. Таму нашы адносіны не склаліся. Я зразумела, што мы не зможам працаваць разам.
- Вы расказалі пра нараджэнне дачкі Ганны-Марыі. Чым яна вас радуе?
- Сёння яна абыграла дзядулю ў карты. (Смяецца.) Толькі што ён мне тэлефанаваў. Але не ў дурня, у уно. А так яна мяне радуе кожнай хвілінай свайго жыцця. З-за таго што я цяпер часта з'язджаю на здымкі, спектаклі, гэты камячок пяцігадовы выбягае і крычыць на ўвесь калідор, чуючы, што ліфт прыехаў: «Мама, мама!» Можа нават басанож выскачыць абдымацца на лесвічную пляцоўку. Як гэта можа не цешыць?
- Яна бачыла фільмы з вамі?
- Фільмы - не. Ёсць некалькі рэклам, якія цяпер паказваюць. Адну з іх - на дзіцячым канале. Так што калі яна з'язджае да бабулі на выхадныя, то глядзіць толькі яго. Яна сама ледзь не стала актрысай ў паўтара года. Але адмовілася ад ролі, назавем гэта так. З таго часу я вырашыла не псаваць дзіцяці псіхіку.
«Для дзіцяці горшы сурокі - калі сурочыць маму. Ну а як нам, артыстам, тады было жыць, калі не паказваць сябе? Гэта наша праца »
- Муж Максім дапамагае вам у хатніх справах?
- Вядома. Ён не тое што мая правая рука, ён частка мяне. Я не ведаю, як бы я без яго спраўлялася. Я абсалютна спакойна з'язджаю на здымкі, на гастролі, ведаючы, што дзіця будзе накормлены, апрануты, можа быць, не заўсёды прычэсаны, але гэта ўжо дробязі.
- Ці не раўнуе вас да працы?
- Не, ён мяне разумее. Ведае, наколькі для мяне важна тое, чым я займаюся. Гэта было для яго зразумела з першых дзён нашага знаёмства. У адваротным выпадку мы не змаглі б з ім суіснаваць.
- Муж прыходзіць на вашы спектаклі?
- Зразумела. Ён заўсёды імкнецца трапіць на прэм'еру. І заўсёды глядзіць кожны спектакль па два разы. Максім - адзін з лепшых маіх крытыкаў. Ён проста сумленны чалавек, якіх так мала. Яму не трэба здацца перада мной лепш, чым ён ёсць. Або атрымаць нейкую выгаду. Таму яму я веру больш за ўсіх. І яшчэ ён чалавек не творчы, працуе ў сферы продажаў, у галіне спорту. Таму я разумею, што гэтае меркаванне - без зайздрасці, без рэўнасці, без свайго творчага аналізу. Ён - звычайны глядач.
- Многія акцёры не змяшчаюць фота сваіх дзяцей у соцсетях. Вы смела паказваеце сваю дачку. Ці не баіцеся, што сурокаў?
- Чаго ўжо тут баяцца. Калі захочуць сурочыць, сурокаў праз мяне. Для дзіцяці горшы сурокі - калі сурочыць маму. Ну а як нам, артыстам, тады было жыць, калі не паказваць сябе? Гэта наша праца. Я спакойна да гэтага стаўлюся. Боязі няма.