Сёння раніцай я выбралася па справах у банк і вырашыла працягнуць чытанне дакументаў і іншых патрэбных Талмуд ў вялікім парку паблізу. Праз некалькі тыдняў я пераеду ў чарговую новую краіну і новы горад, а пакуль - дыхаю свежым Жэнеўскіх паветрам і слухаю спеў птушак у la Grange.
Тут нешматлюдна: у вялізным парку на траве раскінуліся некалькі чалавек. Па дарожках між дрэў і лужкоў шпацыруе пара дзядкоў ды бабулька, якую вязе даглядаюць, мабыць, за ёй мужчына ... Можа, сын, а можа, проста «нянь». Нянь ... Самая распаўсюджаная публіка - тайскія і филлипинские жанчыны з еўрапейскага выгляду дзецьмі. Такіх тандэмаў хвілін за 10 прагулкі ад уваходу ў парк да лавачкі, на якую прызямлілася, я сустрэла чатыры. Дзеці ў калясках або старэй, па сутнасці, прадастаўлены самі сабе. Няні, уважліва гледзячы, каб дзіця не выцяўся ці не пачаў есці траву, захоплена гавораць па тэлефоне, верагодна, са сваімі блізкімі. На кантрасце гэтаму хвілін праз 20 у парку з'явілася брытанка або амерыканка з двума дзеткамі - адзін у калысцы, іншы бегаў вакол яе. З дзіцем старэй яна абменьвалася нейкімі фразамі, падтрымліваючы яго гульню. Малодшага везла, калыхаючы перад сабой.
Фота: Надзея Яроменка
Магчыма, гэты мой пост - трыццацігадовыя гармоны і гады ўнутранага і вонкавага крытыка. Але мне здавалася такой відавочнай розніца паміж святлом у вачах дзяцей, гулялі з абавязковымі і акуратнымі нянямі, і вось гэтым хлапчуком, бегаў вакол мамы. Яго вочы іскрыліся ад задавальнення бачыць новае на прагулцы, ад узаемадзеяння з блізкімі. Ён, вядома, не думае пра гэта ці думае, але дакладна не такімі словамі. І наўрад ці ў дарослым жыцці стане аналізаваць, дапамаглі яму гэтыя прагулкі і мамчына ўвага навучыцца актыўна любіць жыццё і цікавіцца ёю, дадалі яны развіцця таленту жыць гуляючы і захоплена. І тым не менш мне здаецца, што гэтыя быццам бы «не такія важныя дробязі» у выніку сфарміруюць дзіцяці альбо цёплым і адкрытым, альбо закрытай рэччу ў сабе, якая злуецца на свет, бо ён, як ні імкнецца адчуць яго на смак, нічога не можа адчуць.
У Швейцарыі, згодна з заканадаўствам, дэкрэтны адпачынак, уключаючы дородовый, складае 4 месяцы. Гэта значыць, што прыкладна ў 2 месяцы дзіця пераходзіць да няням і на штучнае гадаванне. Часам дзіцяці прывозяць да мамы на працу пакарміць, і мама вяртаецца ў працоўны лад. А дзіця - да филлипинской, украінскай ці любы іншы старой.
Так выйшла, што паміж маёй швейцарскай і новай працай у іншай краіне мне выдалася некаторы час пабыць па-за карпаратыўнай асяроддзя. Ня працуючы, не маючы мэтаў продажаў і дзесяці паралельных праектаў. І гэта пасля 10 гадоў карпаратыўнай гонкі. Першы час я не магла зразумець - што ж рабіць? «... Трэба ж нешта рабіць! Інакш што я? Хто я? Наогул, навошта я тады, калі я нічога не раблю, а толькі вячэру рыхтую мужчыну любімаму! Яму ж надакучыць хутка! Не, я памятаю, што ў разумных кніжках пісалі - трэба развівацца і быць рознай ... Цяпер пабягу бегам развівацца ... зззззззззззз-ззззз ... », - і такі шум у галаве пачаў зводзіць мяне з розуму. Я зразумела, чаму жанчыны так спяшаюцца вярнуцца на працу з дэкрэта, нават не маючы ў арсенале апраўдання строгім швейцарскім заканадаўствам: многім з нас здаецца, што, маючы дзейнасць, мы раптам набываем каштоўнасць, і тады мы «хтосьці». А калі дома сядзім і дзяцей гадуем (ці не дай бог нават дзяцей не гадуем, а проста жывем!), То мы - сумныя клуши.
Фота: Надзея Яроменка
І глупства, што праца не ў радасць, і мы прапускаем ўсмешкі нашых дзяцей. Першыя словы і крокі яны робяць у грамадстве абыякавых нянь, не атрымліваючы захопленых поглядаў і ціха пераконваючыся з маленства: што б яны ні рабілі - гэта не ўяўляе цікавасці. Я думаю, наша бяда (бяда будуюць «імідж моцных і стромкіх карпаратыўных лідэраў») у тым, што мы не валодаем мастацтвам проста быць. Нічога не робячы, седзячы на лавачцы ў парку або на канапе дома. Нічога не ініцыіруюць, а проста знаходзячыся побач з любімымі Ці, з дзецьмі ці што. Не ствараючы ніякага бачнага added value. Дзякуючы гэтаму вопыту я зразумела, чаму многія топ-менеджэры, якіх я ведаю, шчыра любяць і шчаслівыя са сваімі «нічога не робяць» жонкамі. У іх ёсць дарунак - проста быць. І ў гэтым быццё - неверагодная сіла. Аднаўлялая, якая прымае, ня якая крытыкуе. У гэтай сіле ёсць уменне прымаць на чалавечым узроўні. У ёй ёсць прастора і месца для нараджэння і ўзбагачэння дзяцей. Так-так - менавіта вырошчвання. У прысутнасці, прыняцці, падтрымцы і цяпле. Не значыць гэта, вядома, што я заклікаю тэрмінова ўсё кінуць і «проста быць у дзэн», але ўмець спыняцца і здымаць маскі і атрыбуцыю да сваёй дзейнасці - неацэнна. Толькі ў гэтым стане ёсць месца для прыняцця іншых, і, я думаю, толькі ў гэтым стане ёсць месца для нараджэння і выхавання дзяцей. І так, я б хацела быць са сваімі дзецьмі пасля іх нараджэння хоць бы пару гадоў. Нават калі потым мне будзе складаней выходзіць на прафесійны марафон.