- Павел, ролю ў фільме «Зорка» - ваш першы вопыт здымак у кіно. Як вы самі ацэньваеце свой дэбют?
- Пакуль ніяк не ацэньваю. Мне проста няма з чым параўноўваць. Пры гэтым я не стаўлюся да майго дэбюту ў кіно як да выкліку. Проста першы вопыт у новай сферы, значная падзея, якое я буду памятаць усё жыццё. Але судзіць, атрымліваецца ў мяне ці не атрымліваецца, буду па наступным прац.
- Ваш герой Косця не ладзіць з бацькам і мачахай, ідзе супраць волі старэйшых, прагульвае школу, часам здольны на неадэкватныя ўчынкі. У вас ёсць з ім нешта агульнае?
- На момант здымак быў узрост. Ён сталее, сустракае першае каханне, у яго ёсць свая праўда, і ён гатовы даказваць свой пункт гледжання любымі спосабамі. Гэта ёсць у кожным падлетка. Было і ў мяне.
- Ваша першае каханне была гэтак жа драматычная, як у вашага героя?
- Мне здаецца, яна ва ўсіх праходзіць прыкладна па адным сцэнары. Мой герой перажывае перыяд першага кахання і ўсё ўспрымае вельмі ярка, для яго проста пацалунак ужо значыць адносіны. Першае каханне - гэта ці на ўсё жыццё, ці драма.
- З якімі цяжкасцямі вам давялося сутыкнуцца падчас здымак?
- Было вельмі халодна. Калі ты знаходзішся на вуліцы ўжо пяты ці шосты гадзіну, і цябе ў прамым сэнсе трасе, то па камандзе «Матор!» даволі цяжка паказаць, што табе цёпла і камфортна, як у прыемны летні дзень. Трэба адразу браць сябе ў рукі.
Павел Табакоў дэбютаваў у кіно ў карціне «Зорка».
Генадзь Аўраменка
- У вас ёсць цяпер нейкая планка, якой вы хацелі б дасягнуць у прафесіі?
- Не, таму што я не ладу доўгайграючых планаў. У мяне ёсць прыклад майго брата Антона, які вельмі добра зарэкамендаваў сябе, а потым зразумеў, што гэта не яго. У 30 гадоў кінуў кіно і заняўся зусім іншай справай. Пакуль мне падабаецца, я гэтым займаюся, самаразвіваецца. Але калі акцёрства раптам перастане прыносіць задавальненне, я пачну шукаць сябе ў іншай сферы.
- Але вы не адразу вырашылі паступаць у тэатральны. Аднак у нейкі момант усё ж такі зразумелі, што хочаце быць акцёрам?
- Гэта было ў дзевятым класе. Я вельмі доўга кідаўся. Але потым кіраваўся тым, што агульная адукацыя, якое я атрымаю ў Маскоўскім тэатральным каледжы, значна вышэй школьнага. У нас выкладаюць педагогі з МДУ, МДІМА, а гэта зусім іншы ўзровень. Да таго ж артыстычнасць важная ў любой прафесіі.
- Вы сапраўды жывяце ў інтэрнаце?
- Так.
- Але чаму не дома?
- Таму што я так лепш высыпаюся. Навошта прачынацца ў сем, прымаць душ, снедаць і ехаць у каледж, калі можна ўстаць у восем, спусціцца паснедаць і адразу пайсці на заняткі. Я атрымліваю лішнюю гадзіну сну. Да таго ж гэта добрая школа жыцця. Ты жывеш з людзьмі, якія, можа быць, табе не падабаюцца, але даводзіцца з імі ўжывацца. Усё гэта загартоўвае.
Герой Паўла Табакова - цяжкі падлетак, які хвалюецца першае каханне. Ён не ладзіць з бацькам і мачахай, ідзе супраць волі старэйшых, прагульвае школу ...
Генадзь Аўраменка
- Можа быць, гэта проста жаданне хутчэй збегчы ад бацькоўскай апекі, весела праводзіць час з сябрамі?
- Ну, вядома, такое таксама ёсць. Хоць у маім выпадку гэта не зусім так, таму што мастацкі кіраўнік - мой бацька. Да таго ж у нас у інтэрнаце жорсткае расклад, так што асабліва не разгуляешся. У нас нельга курыць, выпіваць, прыходзіць пазней адзінаццаці, калі толькі ў цябе не спектакль у тэатры ці здымка. Напрыклад, у пятніцу можна было б адпачыць. Але калі ў суботу ў мяне здымка, дысцыпліна дае аб сабе ведаць: я не буду разгульваюць да не зразумей якога стану і потым прыязджаць на змену ў выглядзе гародніны.
- Напэўна, яшчэ і ваша прозвішча прымушае вас быць больш стрыманым у паводзінах, чым вашы равеснікі?
- Я рана зразумеў, што мне ні ў якім разе нельга зганьбіць прозвішча сям'і. Калі я вучыўся ў пятым класе, мы неяк ішлі з сябрамі вялікай кампаніяй. І ў аднаго з нас была бутэлька шампанскага. Нас забралі ў міліцыю. І ў аддзяленне за мной прыехаў тата. Ён тады мне нічога не стаў казаць, але па яго маўчання, а таксама так усё было ясна. І я вырашыў, што зраблю ўсё, каб падобныя гісторыі не паўтарыліся.
- У пытаннях асабістым жыцці вы з бацькамі раіцеся? Знаёміцца з дзяўчынай?
- Калі мне здаецца, што адносіны з дзяўчынай больш-менш сур'ёзныя, то так. Калі я разумею, што ўсё гэта ненадоўга, і няма нейкіх глыбокіх пачуццяў, то няма. Навошта іх турбаваць?
Павел Табакоў з мамай Марынай Зудзінай.
Генадзь Аўраменка
- Ваш тата першы раз ажаніўся даволі рана. Вы пакуль не думаеце пра сямейнага жыцця?
- Пакуль няма.
- Толькі пра працу?
- Не ў гэтым справа. Перада мной прыклад майго брата, у якога было пяць жонак. Я не хачу паўтараць яго шлях у гэтым плане. Я мару сустрэць такога чалавека, якога прывяду да сваіх бацькоў і скажу: "Хачу, каб гэтая жанчына стала маці маіх дзяцей». І калі я сустрэчу такую жанчыну, то адразу зразумею - вось яна і ёсць тая самая, адзіная.