Калі яна дакраналася да дзвярной ручцы - драўлянай, масіўнай, разны, і ўваходзіла ў прахалоду будынка з характэрнымі для тэатра гукамі, рыпаннямі, арыямі, душа яе ўзлятала і станавілася добра-добра. Яна тут была дома, усе ведалі яе, яна ведала ўсіх.
Звычайна, увайшоўшы сюды, Ганна забывала усё і растваралася ў музыцы. Але сёння ніяк не ўдавалася засяродзіцца. З галавы не ішоў ранішні размову з мужам.
Ігар гатаваў у турцы кавы. Ён любіў правільна звараны, з крупкамі солі, з якая паднялася шапкай кававай пены, і гэты штораніцу рытуал лепш было не парушаць. Зрэшты, сёння ён парушыў яго сам, ледзь учуўшы яе лёгкія крокі і пацалаваўшы ў шчаку, пачаў расказваць пра дурніцы-начальніцы, якая зусім яго не шануе, зарплату не падвышае, і ён вось прама сёння пойдзе і скажа ёй усё, што пра яе думае , прама сёння!
Ганна ківала, варушыла лыжачкай чай і думала, дзе ён узяў гэтыя шкарпэткі невыразнага колеру. Нейкія шэра-бура-малінавыя, як выяўлялася Вольга Сяргееўна, яго маман. Ня прышчапілі сыночку густу, зларадна падумала Ганна. Мне ўжо тым больш не па сілах. Які ірвецца ў кар'ерны палёт Ігар і раней-то апранацца і падаваць сябе не ўмеў, а ў апошні час стаў ёсць за траіх, набыў святочную пухлость, апранаўся ў нейкія недарэчныя гавайка-распашонкі ... Ганне было не да мужавага гардэроба: па-першае, на носе канцэрт, а па-другое, ёсць справы і больш важныя. Хоча выглядаць смешным - хай выглядае.
- І пайду, - не на жарт разышоўся ў пліты Ігар. - Хай яшчэ пашукае такога дурня на такую зарплату!
- Куды пойдзеш? - падняла галаву ад гарбаты Ганна. - А жыць на што будзем?
- Я ўжо ўсё прыдумаў, - Ігар сёння быў ва ўдары. - Буду ствараць праграмы для якія вандруюць. Едзе чалавек, напрыклад, з Калугі ў Маскву, ставіць дыск - а там яму ўсё распавядуць: што тут у гэтых месцах у даўніну адбывалася, хто жыў, песні якія напісаны ...
- Хто едзе ў Маскву? - недарэчы спытала Ганна. - Дальнабойнік?
- Чаму дальнабойнік? Турыст, напрыклад. Або проста чалавек па справах едзе ...
- Ааа, - працягнула Ганна і адважылася. - Нам трэба пагаварыць, Ігар.
Яны жылі ў шлюбе ўжо пятнаццаць гадоў. Адзін аднаго любілі, а як жа без гэтага. Калі пазнаёміліся, Ганна, захопленая, захапляецца, была няўлоўна падобная на гераінь Алены Салавей - была раней такая актрыса з нетутэйшы тварам. Ігар быў падобны на маладога Касталеўскі. Пара была - любата! А якія былі сумесныя планы на жыццё!
За пятнаццаць гадоў планы так і засталіся планамі. Не выкананы быў самы галоўны ў любой сям'і план - дзеці. Дзяцей у іх не было, незразумела чаму. Лекары асаблівых праблем не знаходзілі, а дзяцей не было. У рэшце рэшт адважыліся нават на ЭКА - але і тут не выйшла.
Заставаўся апошні шанец.
- Я хачу ўсынавіць дзіця, Ігар.
Ігар тузануў рукой, праліў кавы.
- У сэнсе?
- У прамым. Я хачу ўсынавіць дзіцяці. Пакуль мы маладыя яшчэ, пакуль сілы ёсць.
- Не, пачакай, ну як гэта - усынавіць? У нас свой будзе, трэба толькі пачакаць ...
- Колькі чакаць-то? Пятнаццаць гадоў чакаем, можна і не дачакацца. Увогуле, я вырашыла.
- Ты вырашыла? А я, значыць, ніхто? А мяне, значыць, трэба проста паставіць перад фактам, а раіцца ні да чаго?
Далей рушыла ўслед пачварная сцэна, у якой Ігар параўнаў жонку са сваёй начальніцай, сказаў, што ніхто яго не разумее і не лічыцца з ім, і ўцёк на працу, грукнуўшы дзвярыма.
Госпадзе, а сандалікі-то гэтыя дзе ён узяў, тужліва паглядзела ўслед яму Ганна.
Што рабіць далей, было незразумела. Адна яна дзіцяці не пацягне, ды адзінокім, здаецца, і не аддаюць. Ігар упёрся. У такіх выпадках ўгаворваць яго было бескарысна, ужо яна-то ведала.
Пасля рэпетыцыі Ганна патэлефанавала сяброўцы - адзінай, з якой дзялілася ўсім. Ну ці амаль усім. Дамовіліся паабедаць у «Вінцэнце».
Налягаючы на бураковае карпаччо, Маша выслухала аповяд Ганны аб ранішніх падзеях і сказала з поўным ротам:
- Ёсць яшчэ адзін варыянт. Ты не усё, што магла.
Ганна нават задыхнулася ад абурэння.
- Не ўсе? Да ты ж ведаеш: всех лекараў абышлі, усіх бабак ...
- Не ўсе, - паўтарыла Маша, з задавальненнем пацягваючы віно. - Ты вось скажы шчыра, сяброўка, у цябе акрамя Ігара быў хто-небудзь калі-небудзь наогул?
- Не, - Ганна пачырванела.
- Святая, - зарагатала Маша. - Твая рэпутацыя так бездакорная, што не грэх і зграшыць, прабач за таўталогію! У вас з Ігарам сэксуальная несумяшчальнасць, я чытала пра такі. Не жадае тваё нутро яго народкаў. А іншых можа захацець. Спрабаваць трэба!
- Ты што, прапануеш мне Ігару змяніць? - Ганна строга паглядзела на Машу.
- Не, я прапаную табе зацяжарыць, - раззлавалася Маша. - А для гэтага ўсе сродкі добрыя!
- Ну так бо і з іншым можа не атрымацца?
- Можа. Але ў цябе хоць сумленне будзе чыстая, калі ты ўсе спробы выкарыстоўваеш.
Ганна задумалася. Яна не гатовая была да шлюбнай здрадзе, не магла сябе прадставіць у абдымках нейкага чужога мужыка.
- Увогуле, думай, - Маша ўжо расплочвалася. - надуманыя - тэлефануй, варыянт дапамагу знайсці, гэта ж не замуж, наогул не праблема!
Праз тыдзень Ганна патэлефанавала.
- Я гатовая. Дапамажы з варыянтам.
«Варыянтам» апынуўся сімпатычны невысокі мужык з бародкай інтэлігентнага выгляду па імі Міша. Усё прайшло як у сне - Ганна нават дрэнна памятала, што і як было, таму што думала толькі аб адным: «Хутчэй бы ўсё скончылася». Міша быў уважлівы і папераджальны, хацеў яе праводзіць да дому, але яна адмовілася пад добрапрыстойнай падставай і ўцякла.
Кожны дзень цяпер яна слухае сваё сэрца, спрабуючы зразумець: зарадзілася ў ёй новае жыццё ці не. Яна і хацела гэтага дзіцяці і не хацела яго. Было сорамна, страшна, яна заціхла, асунулася. Ігар не разумеў, што з ёй адбываецца, пытаўся, не захварэла ці, паглядаў здзіўлена. Перастаў гаварыць аб дурніцы-начальніцы, нават паклікаў жонку ў кіно, чаго не здаралася ўжо сто гадоў.
У дзень, калі пайшлі месячныя, Ганна была шчаслівая. Яна зразумела, што не змагла б хлусіць мужу, што ён мог бы не дараваць ёй здрады, і што жыццё магла б паляцець у тартарары з-за гэтага яе неабдуманага ўчынку. Лётаючы па кватэры, яна накрыла святочны стол, ледзь астудзіла запаветную бутэлечку бароло, прывезеную з Італіі калісьці ...
- Па якой нагоды бяседа? - здзівіўся Ігар.
- З нагоды ўдалага канцэрту, - схлусіла Ганна. Па дробязях хлусіць яна ўмела. - Ну і наогул, даўно мы з табой так не сядзелі, з бутэлечкай ...
-Ааа ... А што ж на канцэрт не паклікала? Я і не ведаў, што сёння ...
Калі яны ўжо дапілі бутэльку, Ігар, абняўшы Ганну, сказаў ёй на вуха:
- А ведаеш, я тут думаў, думаў ... Давай і праўда дзіцяці ўсынавім. Хлапчука. Папросім адмоўнікаў, які толькі што нарадзіўся ... Мішкай назавем ...
- Ну ўжо няма, - здрыганулася Ганна. - Назавем Ігарам. Ігар Ігаравіч. Па-мойму, вельмі прыгожа. І яны, цалуючыся на хаду, рушылі ў спальню.
Праз дзевяць месяцаў у Ганны і Ігара нарадзіўся хлопчык. Назвалі Ігарам, як і збіраліся. Ігар Ігаравіч - прыгожа гучыць!