Яўген Пісараў ўжо амаль дзесяць гадоў узначальвае Тэатр імя Пушкіна. Яму ўдаецца паспяхова сумяшчаць кіраўніцтва з роляй майстры курсу ў Школе-студыі МХАТ і рэжысёрскімі працамі, у тым ліку на баку - у Тэатры Алега Табакова, музычным тэатры імя Станіслаўскага і Неміровіча-Данчанкі і ў Вялікім. За гэтыя гады ён зусім ня забронзовел, застаўся такім жа простым, чулым і добрым чалавекам. Хоць, як прызнаецца сам, ужо менш вясёлым.
1. Аб тэатры
Мастацкі кіраўнік і рэжысёр - зусім не адно і тое ж. Безответствен-насць, якая павінна быць у рэжысёра для таго, каб ён быў вольны, развіваў сваю фантазію і нараджаў лёгкую атмасферу, супярэчыць задачам худрука, які, наадварот, увесь час, як у пясочніцы, збірае горку з рассыпаюцца пяску.
Акцёрская прафесія - вельмі жорсткая. У ёй не выжываюць слабыя, а волі і веры ў сябе, на мой погляд, яна патрабуе нават больш, чым таленту.
Калі ты прывязвацца спектакль да імгненнасці, ён, можа быць, і стрэліць, але праз год ужо стане нікому не цікавы. Як адбываецца з вострамодны вопраткай або газетай. Іншае - вечныя каштоўнасці.
Весялосці ў мяне паменшылася. Да трыццаці гадоў я шмат гуляў і ўжо ставіў першыя спектаклі, але жыццё і сваю маладосць я любіў значна больш, чым усе астатняе. А цяпер тэатр і ёсць маё жыццё.
2. Пра бацькоў і дзецях
Маючы зносіны са сваімі студэнтамі, я даведаюся і не даведаюся ў іх сябе, юнага. Даведаюся - у максімалісцкая выказваннях, у бязладна страчаны час, у адчуванні сваёй бессмяротнасці.
Я нарэшце зразумеў праблему бацькоў і дзяцей. Мы ніколі не зразумеем адзін аднаго: у мяне свае аўтарытэты, у іх - свае, у мяне свае любімыя героі і фільмы, у іх - свае, і закахаць іх у мае вельмі складана, закахацца мне ў іх таксама практычна немагчыма. Яны пражываюць сваю, зусім іншае жыццё.
Дачка вельмі самастойная. Не мне разважаць пра яе акцёрскіх здольнасцях, але я бачу яе асаблівае стаўленне да таго, што яна робіць, бачу яе дарослы вачэй.
3. Пра сябе
З узростам з'яўляецца разуменне гранічным існавання і на зямлі, і ў гэтай прафесіі. І я вельмі разумею неабходнасць паспець зрабіць тое, што павінна.
Калі ў мяне выдаюцца свабодныя паўдня і я магу пабыць дома адзін, адчуваю шчасце, таму што прадстаўлены сам сабе - ні галасоў, ні твараў, ні музыкі. Для мяне зараз шчасце - цішыня.
Я не магу працаваць, не выпрабоўваючы закаханасці. У маіх студэнтаў, у артыстаў, з якімі працую. Але каханне зараз для мяне - ужо не пытанне закаханасці, гэта блізкія, родныя людзі, мая сям'я.
Я ні пра што не шкадую. І зараз мне ўсё вельмі падабаецца. І тое, што стамляюся, і тое, што не паспяваю. Мне здаецца, што наогул скардзяцца і ныюць толькі няўдзячныя людзі.
З гадамі пачынаеш цаніць чалавечыя якасці - сумленнасць, прыстойнасць, дабрыню - больш таленту і прафесійных уменняў.
4. Пра поспех
Мой настаўнік Юрый Іванавіч Яромін казаў мне, што калі атрымліваецца хаця б дзесяць адсоткаў ад першапачатковага задумы, то гэта ўжо поспех, ужо ўдача.
Калі ў цябе ёсць мара, да якой ён доўга рыхтуешся, і яна раптам ўвасабляецца, ты не столькі радуешся, колькі смуткуеш, таму што адной марай стала менш.
Андрэй Міронаў быў адным з нямногіх артыстаў, якія адкрывалі акно ў іншы свет. Сваім ладам жыцця і гульнёй ён казаў людзям, што можна быць шчаслівымі і прыгожымі. Мяне гэтая пазіцыя больш даспадобы была, чым «Так жыць нельга!». І я стараюся, каб менавіта гэта чырвонай лініяй ішло ў маёй творчасці.