Папулярнасць прыйшла да Ксеніі Цеплавы з камедыйным серыялам «ІП Пірагова» і драматычным «Айчым». Ксенія магла б пайсці па слядах мамы-харэографа, але працягнула прафесію бацькі. І, нягледзячы на засцярогі бацькоў, паступіла ў Школу-студыю МХАТ, дзе сустрэла і сваё асабістае шчасце. Яе мужам стаў выпускнік таго ж ВНУ Арцём Быстров, у пары падрастае дачка Маруся. Падрабязнасці - у інтэрв'ю часопіса «Атмасфера».
- Ксенія, калі мы з вамі сутыкаліся ў тэатры, вы заўсёды ўсміхаліся, і не раз назіраючы за вашым размовамі з калегамі, зразумела, што вы адкрыты чалавек і аптымістка. Вы і дома такая?
- Калі мне сумна і нават сумна, я ўсё роўна стараюся, каб у тэатры ці на здымках ніхто гэтага не бачыў, і па магчымасці дарю людзям пазітыўнае настрой. Калі ўсе будуць трансляваць негатыўныя эмоцыі, гэта пашкодзіць працы. А я шалёна люблю сваю прафесію і заўсёды адчуваю сябе шчаслівай, здымаючыся або рэпетыруючы. Але не ўсё так вясёлкава, я не вельмі просты чалавек, і дома магу быць і іншы. (Усміхаецца.)
- Адкрытасць ніколі не была для вас пасткай? Не карысталіся вашай шчырасцю, слабасцямі?
- Вядома, і такое бывае, але я не мае намеру закрывацца і черстветь. У акцёру заўсёды павінен жыць дзіця.
- Але сярод вашых калег ёсць і закрытыя людзі. Некаторыя нават ёгай як філасофіяй захопленыя ...
- Я памятаю, як Ала Міхайлаўна Сигалова казала нам яшчэ ў інстытуце: «Я не разумею, як артыст можа займацца ёгай». І для мяне гэта загадка, шчыра кажучы. (Смяецца.) Можа быць, я і была б рада быць ураўнаважаным чалавекам, ціхай жонкай і маці, але мая псіхіка расківаны прафесіяй, што, на жаль, уплывае і на асабістае жыццё. (Смяецца.) І ўвогуле я не заўсёды магу заставацца спакойнай там, дзе гэта неабходна.
- У адным з інтэрв'ю ваш муж Арцём Быстров сказаў, што вы здольныя спачуваць усім, у вас вялікае сэрца.
- Вось гэта навіны. (Усміхаецца.) Але я б не сказала, што ў мяне незвычайная душэўная шчодрасць. (Смяецца.) І я бываю няўважлівай, часам мяне не хапае нават на блізкіх людзей. Проста я вельмі уражлівая, і часам нават падчас рэпетыцыі, калі мы пачынаем разбіраць маю гераіню, на мяне могуць нахлынуць эмоцыі, якія цяжка стрымаць.
"У школе мяне гнабілі, у мяне была мянушка псіхушку. Я была вельмі эмацыйная, нервовая, насіла пласцінку на зубах, у акулярах з дзірачку і кароткую стрыжку"
Фота: Уладзімір Мышкін
- Ваш тата - акцёр Тэатра імя Пушкіна Віктар Васільеў, а мама - Марына Суворава, харэограф. Чаму вы абралі менавіта акцёрскую прафесію?
- З чатырох гадоў і да дзевятага класа я танчыла і з мамай шмат разоў бывала ў Гнесинском вучылішча і ў ГІТІСе, дзе яна выкладала. А вось каб я сядзела ў таты за кулісамі і глядзела ўсе спектаклі, не памятаю. Я ведала, што ён вучыўся на курсе з Юрыем Багатыровым, Канстанцінам Райкіным, Наталляй Гундаревой, але ні з кім з іх не была знаёмая. Ужо ў падлеткавым узросце дапамагала маме як асістэнт ставіць спектаклі і выкладаць танец. Але да канца школы адчула, што мне будзе сумна ўвесь час танцаваць, і зразумела, што ў мяне няма такіх ужо харэаграфічных здольнасцяў. Тады я вырашыла паступаць на акцёрскі факультэт. Але калі сказала пра гэта бацькам, мяне сталі адгаворваць, тлумачачы ўсе жахі прафесіі, пераконвалі, што трэба быць вар'яцкай прыгажуняй, каб потым лёс склаўся. Але я іх не паслухалася, таму што мне гэтага вельмі хацелася. (Смяецца.)
- Бацькі былі шчаслівыя ці ўсё ж такі шкадавалі, калі вы паступілі?
- Вядома, яны былі шчаслівыя і ганарыліся, бо мяне бралі тры ВНУ. Але мама мяне вельмі любіць і нават цяпер перажывае, што прафесія вельмі нестабільная, ўвесь час пытаецца: «Ты што-то рэпетыруеш? Калі ў цябе будуць здымкі? Страх, што я буду не запатрабаваная, сядзіць у яе ўнутры. І ў мяне таксама. Хоць, мне здаецца, гэта пачуццё адчуваюць усе акцёры, у якіх пакуль не з'явілася магчымасць выбіраць.
- А ці былі хвіліны, калі вы думалі, што дарма не паслухаліся бацькоў?
- Калі Дзмітрый Уладзіміравіч Бруснікін ставіў 'Платонава », дзе я гуляла Сашу, здавалася, што ў мяне зусім нічога не атрымліваецца, нават страціла надзею. А потым мы з Ігарам Хрипуновым, маім аднакурснікам, атрымалі прэмію «Залаты ліст» за лепшыя студэнцкія працы. Пасля гэтага спектакля мяне ўзялі ў тэатр. Я нават уявіць сабе не магла, што такое магчыма, была проста шчаслівая. Наогул велізарную ролю ў маім жыцці адыгралі нашы педагогі, і, вядома, Алег Паўлавіч Табакоў. На жаль, Раман Яфімавіч Козак пайшоў з жыцця практычна адразу пасля выпуску, а з Алай Барысаўнай Пакроўскай і Дзмітрыем Уладзіміравічам я трынаццаць гадоў працавала ў МХТ, з ім мы і ў спектаклях разам на сцэну выходзілі, і некалькі разоў я здымалася ў яго. Калі Алег Палыч прыходзіў на экзамен, у нас проста жылкі трэсліся. Але ўсе адчувалі безумоўную любоў да яго і хацелі трапіць да яго ў тэатр, пастаяць побач на сцэне. Калі студэнткай мяне ўвялі ў масоўку «Тартюф», было такім шчасцем на паклон трымаць яго за руку. І ён жыве ў сваіх вучнях, гэтак жа як Алег Мікалаевіч Яфрэмаў жыў у Козак і Бруснікін, што і мы адчувалі. І зараз, калі няма ўжо нікога з іх, я ўсё роўна заўсёды адчуваю адказнасць перад імі, як быццам бы яны прыйдуць на спектакль, і мне нельга стукнуць у бруд асобай.
"Падчас цяжарнасці мне было вельмі страшна. Я прасіла, каб мяне не выводзілі са спектакляў. Было адчуванне, што я нікому не патрэбна"
Фота: Уладзімір Мышкін
- Мне здаецца, вам не ад чаго чырванець ні ў кіно, ні ў тэатры. Нядаўна прайшла прэм'ера спектакля «Цукровы немец», дзе ў вас выдатная ролю. Але вам хацелася б сыграць што-то ў гучнай спектаклі на вялікай сцэне МХТ?
- Прэм'ера прайшла выдатна. Я была шчаслівая папрацаваць з Уланбеком Баялиевым. Адчувала сябе як у студэнцкай працы па атмасферы сатворчасці і любові. Ролю Пелагеі не галоўная, але яркая і глыбокая. Мала хто ведае літаратара Сяргея Клычкова, ён незаслужана забыты. Мне было цікава працаваць з такім тэкстам. Але, вядома, з апошніх убачаных спектакляў мяне натхніў «Сярожа» Крымова, і я была б шчаслівая гуляць у ім. Я рэпетавала Ніну Зарэчная з Сашам Молочниковым, мы пачыналі «Чайку», што было вельмі цікава. Але ў гэтым сэнсе я фаталистка. Калі прыходзіць ролю, я ўдзячная, ня здараецца - стаўлюся па-філасофску, значыць, не час.
- А ці магчымы нейкую размову з Жэнавача, вы маглі б самі сябе прапанаваць на ролю, калі ў тэатры пачынаюць рэпетаваць п'есу мары?
- Сяргей Васільевіч - адкрыты да дыялогам чалавек. Проста я ні да каго ніколі не звярталася з такімі пытаннямі. І спадзяюся, і да яго не пайду. Быў адзін выпадак, ішоў кастынг да Бутусову, а мяне не паклікалі. І тады я сама папрасілася здацца. Але кастынг - гэта адно, а прасіць ўзяць на ролю - іншае. Хоць я ведаю выпадкі, калі гэта спрацавала, і для рэжысёраў важна, калі акцёр кажа: «Я ўсё жыццё марыў гуляць гэтую ролю, калі ласка, паглядзіце мяне, я ўсё магу!»
- Бацькі не вырасцілі ў вас жаночых комплексаў, нягледзячы на тое, што казалі вам пра прыгажосць. Вы ж яшчэ са Школы-студыі МХАТ карысталіся шалёным поспехам у супрацьлеглага полу ...
- Тут знешнасць не галоўнае. (Смяецца.) Я лічу сябе яркай, але прыгожай няма, таму разумею, аб якім рызыцы мне казалі бацькі ў сувязі з паступленнем у тэатральную ВНУ.
- Вы падабаліся хлопчыкам у школе?
- Не, у школе мяне наогул гнабілі, у мяне была мянушка псіхушку. Я была вельмі эмацыйная, нервовая, насіла пласцінку на зубах, у акулярах з дзірачку і кароткую стрыжку. Прарвала ў інстытуце. Напэўна, я проста перарасла і змянілася, ды і паступленне ў тэатральны дадало ўпэўненасці ў сабе.
- Пазней вы навучыліся карыстацца сваімі чарамі?
- Не, наогул не ўмею маніпуляваць людзьмі. Вядома, ледзь-ледзь пококетничать, усміхнуцца, размясціць да сябе магу, як і большасць жанчын, але зрабіць нешта прагматычна, каб атрымаць нейкія дывідэнды - не пра мяне.
"Арцём кожны дзень дарыў мне кветкі, і я падумала, што прыйдзецца здавацца, ён не адстане. Такі напор мяне разбіў"
Фота: Уладзімір Мышкін
- Вы меркавалі, што ваш муж будзе акцёрам?
- Я наогул не думала пра гэта. У мяне першы муж таксама акцёр, мой аднакурснік Ігар Теплов. Я так і нашу яго прозвішча. Мы пажаніліся ў канцы інстытута і пражылі разам пяць гадоў. І цяпер сябруем.
- А з Арцёмам вы пазнаёміліся ўжо ў тэатры?
- Не, таксама ў Школе-студыі МХАТ. Тэма вучыўся ў Райкіна на два курсы маладзейшы за нас, разам з Аняй Чиповской, Мікітам Яфрэмавым, а я ў Бруснікіна - Козака - Пакроўскай. Мы ўсе перасякаліся ў калідорах. Потым я асіставала Але Міхайлаўне Сигаловой, калі яна ставіла пластычны спектакль з іх курсам.
- Не памятаеце, калі паміж вамі з Арцёмам прабегла іскра ці ўсё пачалося з дружбы?
- Не, мы з ім ніколі не сябравалі. І ён мне не падабаўся, нават трохі раздражняў. Не магу растлумачыць чым, проста не хацелася з ім побач знаходзіцца. Як толькі бачыла яго, ўцякала, думала: «Які непрыемны тып». А потым усё глабальна перавярнулася. Але так часта бывае.
- Як жа ён здолеў гэта перадужаць?
- Ён кожны дзень дарыў мне кветкі, і я падумала, што прыйдзецца здавацца, ён не адстане. (Смяецца.) Такі напор мяне разбіў. Уражвае, калі чалавека немагчыма спыніць. Ён мяне апекаваў, заляцаўся, і ўсім іншым прыхільнікам прыйшлося адысці на другі план. Ён проста нікому не пакінуў выбару: ні мне, ні ім, вось так і атрымалася. (Смяецца.)
- А вам ужо падабалася ў ім нешта акрамя заляцанняў?
- У яго маса станоўчых якасцяў, я іх бачыла. Калі б ён быў мне нецікавы, мы б не пражылі столькі часу разам. Мне важна, што мой муж таленавіты акцёр. Я заўсёды хацела нарадзіць дзіця ад таленавітага чалавека, па-мойму, гэта разумна.
- Муж хоча, каб у вас была добрая акцёрская кар'ера альбо ў глыбіні душы яго задавальняе такое становішча спраў, калі вы больш часу можаце надаваць Марусі, сям'і?
- Думаю, ён сам гэтага да канца не разумее. Ён рады маім поспехам, але калі я шмат здымалася, пераязджала з Мінска ў Піцер, потым у Маскву, ён чакаў, калі гэта скончыцца, і жонка нарэшце з'явіцца дома. Вядома, ніякаму мужчыну такое не ў радасць, гэта выпрабаванне. І тое, што ён акцёр, ніякім чынам не дапамагае яму як мужу, нават замінае ў нечым. Мне здаецца, тут важны баланс.
"Мне важна, што мой муж - таленавіты акцёр. Я заўсёды хацела нарадзіць дзіця ад таленавітага чалавека. Па-мойму, гэта разумна"
Фота: Уладзімір Мышкін
- Марусі чатыры гады. Кажуць жа: «Маленькія дзеці - маленькія клопаты, вялікія дзеці - вялікія клопаты» - стала больш складана?
- Не, з грудным дзіцем заўсёды цяжэй, ты ж дваццаць чатыры гадзіны ў суткі прывязаны да яго. А ў нас Маруся вельмі эмацыйная, ёсць у каго. (Смяецца.) Кажуць, гэта вельмі залежыць ад псіхалагічнага стану мамы. Наогул з дзіцем складана, хоць гэта і шчасце. Я ў прынцыпе схіляюся перад жанчынамі. Хочацца ім ногі цалаваць пасля родаў. Мужчынам у тысячу раз лягчэй, асабліва гэта разумееш, калі адказнасць за дзіця трэба сумяшчаць з прафесіяй. Выхаванне дзяцей - гэта праца, вучышся гэтаму павольна, па меншай меры, у мяне так.
- Да моманту нараджэння Марусі вам было дваццаць восем гадоў. Ужо было вострым жаданне мець дзіцяці?
- Я хацела дзіцяці, але не была гатовая да гэтага ніякім чынам. І падчас цяжарнасці мне было вельмі страшна. Я прасіла, каб мяне не выводзілі са спектакляў, у мяне было адчуванне, што я нікому не буду патрэбна, маё жыццё скончана. А калі дзіця нараджаецца, адбываецца поўная пераацэнка каштоўнасцяў. Але ўсё роўна ты не можаш адчуваць сябе абсалютна шчаслівай ад таго, што цяжарная. Адчуваеш страх за сябе, за дзіця, асільваюць думкі пра тое, каб усё прайшло добра - ўвесь час знаходзішся ў стрэсе. Дабратворныя апавяданні, мілыя фатаграфіі цяжарных жанчын - усё гэта вельмі далёка ад рэальнасці.
- А калі нарадзілася дачка, усё змянілася?
- Гэта быў шок, касмічныя адчуванні. Здаецца, што ты здымаешся ў кіно, немагчыма ў гэта паверыць, як гэта, нікога не было - і раптам дзіця. Цяпер ужо прывыкла. (Смяецца.) Пасля нараджэння Марусі ўва мне з'явілася нешта, што робіць мяне мацней, сталей. Спадзяюся, гэта адбіваецца і на маёй прафесіі.
- Вы сталі смялей ці наадварот? Я кажу і пра маральны аспекце ...
- Мне здаецца, я ў прынцыпе смелы чалавек. Магу заступіцца за каго-то, не баючыся наступстваў, або паспрабаваць сябе ў чымсьці новым. Асаблівых фобій няма, але ў праграму «Апошні герой» я ніколі не пайду, нават за вялікія грошы. (Смяецца.) І на здымках у кіно непатрэбны гераізм ня апраўданы, на мой погляд. Я стала больш думаць пра сябе. Напрыклад, на рэпетыцыі па ролі мне трэба было ўвесь час мазаць твар гразёю. У выніку ў мяне пачаўся атопіческій дэрматыт, і я сказала, што цяпер буду змешваць грым са смятанай. Калі падаю на падлогу, а там уся група ходзіць у зімовай абутку, тады кажу ўжо: «Калі ласка, працярыце падлогу».
- Калі б вам далі магчымасць чароўнай палачкай прыбраць нешта ў сваім характары, зрабіць так, каб вам камфортней было жыць, вы б нешта зьмянілі ў сабе?
- Шмат. Але не буду расказваць пра тое, што мяне не задавальняе ў сабе. (Смяецца.) Дадаў бы арганізаванасці, прыбрала б крыху эмацыйнасці, таму што цяжкавата жыць, калі эмоцыі захлістваюць.
- А што вам вельмі падабаецца ў людзях, можа быць, чаму-то нават зайздросціце і хацелі б павучыцца гэтаму?
- Мне падабаецца, калі чалавек поўны энергіі і не маркоціцца ў любой сітуацыі, хоць не магу сказаць, што ўва мне гэтага няма. Мяне захапляюць людзі, якія могуць на сябе браць адказнасць. Я таксама адказны чалавек, але маю на ўвазе глабальныя рэчы. Тыя, хто ўсё жыццё вучыцца, развіваецца, ставіць перад сабой мэты і дамагаецца іх. Я захапляюся людзьмі, якія здольныя да спагады і міласэрнасці і знаходзяць час дапамагаць іншым. Мабыць, вось гэта я перанесла б у пачатак спісу. Гэта, думаю, самае галоўнае.