Дванаццатага траўня Віктар Дайнеко адсвяткуе трыццацігоддзе. Кажуць, што да круглым дат вельмі карысна падводзіць жыццёвыя вынікі. сустрэўся са спявачкай і запісаў яе разважанні па самых розных падставах.
аб адукацыі
- У горадзе Мірнага, дзе я вырасла, была музычная школа. Але там выкладалі выключна акадэмічны вакал, які, як мне тады здавалася, не зусім маё. Я вучылася спяваць, слухаючы Крысціна Агілера. (Смяецца.) А ў школе часта ўяўляла сябе ўдзельніцай якіх-небудзь шоў, той жа «Фабрыкі зорак». У 17 гадоў я прыехала ў Маскву і паступіла ў МАІ. Чаму менавіта туды? Усе мы ведаем пра тое, як заўсёды быў знакаміты ДК МАІ і як шмат музыкаў і творчых людзей пачыналі менавіта там. Для мяне паступленне ў гэтую ВНУ было магчымасцю сумясціць адукацыю і творчасць. Праўда, правучылася я там пару месяцаў, бо прайшла на «Фабрыку зорак». Калі я вучылася ў школе ў Мірнага, то гэта здавалася недасяжнай марай. А тое, што я змагу стаць яшчэ і пераможцай, нават у галаву не прыходзіла.
Не ведаю, як склаўся б маё жыццё, калі б я атрымала дыплом МАІ, кім бы я працавала, дзе і як жыла. Але да гэтага часу хачу атрымаць вышэйшую адукацыю і спадзяюся, што мая мара ўсё ж такі ажыццявіцца. Вучыцца бо ніколі не позна.
Дачка артысткі нарадзілася ў шлюбе з музыкам Зміцерам Клейманом. 3 мая дзяўчынцы споўніўся 1 год і 7 месяцаў. Аднак спявачка да гэтага часу не паказвае асобы малой і не каментуе сваё асабістае жыццё
Фота: асабісты архіў Вікторыі Дайнэка
Аб Маскве
- Масква мяне сустрэла з распасцёртымі абдымкамі і дала мне значна больш, чым я ад яе чакала. Не магу сказаць, што яна прымусіла мяне ліць слёзы, - гэта прэрагатыва хлопцаў. (Усміхаецца.) Хоць я не адразу палюбіла гэты горад, затое шчыра і, здаецца, назаўжды. І я рада, што мае бацькі таксама пераехалі ў Маскву, жыць далёка ад іх - гэта было сапраўдным катаваннем для мяне. А вось большасць маіх сяброў раз'ехаліся па ўсёй Расіі, але цяпер, калі я еду на гастролі ў горад, дзе яны жывуць, мы заўсёды бачымся. І гэта выдатна. Асабліва шмат сяброў у мяне ў Піцеры - заўсёды прыязджаю туды з задавальненнем.
Пра сябе
- Я такі чалавек - калі ў мяне дрэнны настрой і нешта мяне моцна кранае, я магу пра гэта напісаць у сваіх соцсетях. Роўна як і пра што-то добрым. У жыцці на самай справе нашмат больш пазітыўных момантаў. Калі ты не паспяваеш заўважыць іх, то табе ж потым ад гэтага стане горш. Пару разоў у мяне былі сітуацыі, калі я ўсведамляла: напэўна, я нешта не так зрабіла і не цаню тое, што ў мяне ёсць. Жыццё давала ўрокі, як бы намякаючы: шануй тое, што ў цябе ёсць, радуйся гэтаму. Заўсёды. Бо гэтага можа і не быць ... Я схільная верыць, што ўсё ў гэтым жыцці залежыць па большай частцы ад нас саміх і нашага настрою. Нават калі цябе хтосьці пакрыўдзіў, а табе хочацца адказаць, трэба падумаць і лепш проста пажадаць крыўдзіцелю добрага настрою - і тады ён больш не будзе псаваць яго іншым.
Да 11 гадоў Віка займалася танцамі, а потым заявіла, што хоча спяваць, шакаваўшы гэтым сваю маму
Фота: асабісты архіў Вікторыі Дайнэка
Аб кар'еры
- Мая мама была ў шоку, калі я кінула балетную школу пасля шасці гадоў прафесійных заняткаў і заявіла, што хачу спяваць. Першы час яна думала, што я звар'яцела. Я заўсёды ставілася да артыстаў з вялікай павагай. Да нас яны часта прыязджалі ў Мірны. І ведаю дакладна: як бы ні склалася маё жыццё, я спявала б заўсёды, а ў якіх маштабах - гэта ўжо ўсё роўна.
З часам мама і тата сталі для мяне галоўнай падтрымкай у маім няпростым занятку. Яны і зараз мне вельмі дапамагаюць. А для мяне галоўнае працягваць спяваць і дасягаць новых вышынь, мару заўсёды мець магчымасць выяўляць сябе ў музыцы і творчасці ў цэлым. Цяпер у мяне выйшлі адразу дзве новыя песні - сольная «Б'ецца сэрца» і дуэтныя «Сэрца стук» ft. OLEYNIK, - і гэта выдатна. Усё прыходзіць часам адразу, а часам проста трэба ўмець чакаць і працягваць працаваць, удасканальваючы свае навыкі. Запатрабаванасць - яна вельмі адносная. Сёння цябе любяць і чакаюць усюды, заўтра чакаюць кагосьці іншага, а праз тры дні або тры гады ты зноў на піку, таму я не завастраю на гэтым сваю ўвагу, спакойна жыву і спяваю. Што тычыцца агучванні, то я праўда ганаруся голасам Рапунцэль і ружанькамі з «тролем». Мая дачка гэтыя мульцікі проста любіць!
Пра жыццё
- Мне крыху не хапае вольнага часу, але ў той жа час я шчаслівая, што жыццё б'е ключом. А ў астатнім я рада таму, што ў мяне ёсць. Галоўнае не паглыбляцца ў дэпрэсію, а знайсці ў сабе сілы выцерці слязу і ісці далей. На самой справе тое, што ў мяне цяпер ёсць, перасягнула ўсе мае чаканні. Сумленна. Я і ўявіць сабе не магла, што буду жыць такім жыццём! Сцэна - гэта тое месца, дзе я адчуваю сябе свабоднай і цалкам шчаслівай. Хоць маё першае выступленне было не вельмі ўдалым. Мне было гадоў дзесяць. У Палацы культуры горада Мірны ішоў вялікі канцэрт, у якім я прымала ўдзел. Мне трэба было выканаць дзіцячую песеньку «Сонейка смяецца». А мне страшэнна не падабаліся ні мая прычоска, ні гарнітур. І ад хвалявання я не патрапіла ў танальнасць, а потым забылася словы песні і проста змоўкла. Мае бацькі былі ў зале. Мама падчас майго выступу закрыла твар рукамі. Цяпер гэта вельмі пацешна. Але тады для мяне гэта была трагедыя. З іншага боку, гэты выпадак мне дапамог, і з таго часу я ніколі і нідзе не гублялася. Што ж тычыцца майго трыццацігоддзя, гэта прыгожая лічба, але мне дагэтуль складана паверыць, што яна цяпер мае да мяне непасрэднае дачыненне. (Смяецца.) Хоць я ніколі не хавала свой век - навошта? І падводзіць вынікі я не хачу, аддаю перавагу глядзець у будучыню.