Ўключаю - і не працуе, прама як па Жванецкаму. Напэўна, гэта я нейкі недароблены. Бо там, у «Сіняй птушцы», працуюць людзі, якіх я бязмерна паважаю. Даша Златопольская проста выдатная, хоць люблю я яе не за гэта. За што? За «Белую студыю», аднак, якую чамусьці вы так мала глядзіце, гультаяватыя, не ведаеце, не разумееце, якой яна чудный інтэрв'юер.
І Цыскарыдзэ паважаю, і Мацуева, і бязродны, і Пагудзіна. А ўжо Пушкіна, Ясеніна, Ісуса Хрыста, Высоцкага і Барыса Гадунова ў адной асобе - так проста люблю.
Яны там выкладваюцца па поўнай, па-сапраўднаму, па гамбургскім рахунку. Яны неабыякавыя, так любяць гэтых геніяльных дзяцей. І негениальных таксама любяць (хоць геніяльных больш). Вось тут я напружваюся.
Дзяржаўная праграма ... «дзяржаўная» - ключавое слова, пафаснае. Як быццам напаказ: вось глядзіце, якія ў нас у Расеі выдатныя дзеці! Любуйцеся імі, ганарыцеся. Гэта наша будучыня, так. А значыць, у Расіі ёсць будучыня.
Дзеці самі па сабе выдатныя. Яны не вінаватыя. Быў бы я зусім ужо цынічным, сказаў бы, што іх выкарыстоўваюць. Вось для гэтага самага ... Але не скажу, не вазьму грэх на душу.
І па-ранейшаму мне не хапае лёгкасці, натуральнасці. І яшчэ сцэнара, ну хоць нейкага. Гэта такія нумары, даволі статычныя, ніяк не пераходзячыя адна ў адну. Гэта значыць табе як бы падаюць дзяцей порцыямі: на першае - гэты цудоўны хлопчык, які стаіць на галаве, на другое - дзяўчынка, якая грае Моцарта на балалайцы, на трэцяе - разнастайныя пераймальнікі Салаўёву. Так, там ёсць яшчэ Салаўёў, і гэта многае тлумачыць.
Напэўна, я нічога не разумею. Бо радавацца павінен ад душы, ад усяго сэрца, што дзеці такія атрымаліся. А калі не радуюся, значыць, я не патрыёт. Ну мне так не здаецца.
Проста, як казаў Сіняўскі, у мяне стылістычныя рознагалоссі з савецкай уладай. Гэта значыць з гэтай праграмай, на якую «Расія» так шмат ставіць.
Але я, вядома, не мае рацыю. Ведаю, што народ будзе супраць, супраць мяне. Напэўна ведаю, што, можа, я нават застануся ў ганарлівай адзіноце. А народу падабаецца, ён глядзіць і замілоўвае. Многія вераць.
Я таксама хачу верыць. Але як? Ну зрабіце што-небудзь, хлопцы, каб я гэта глядзеў не адрываючыся, як укапаны. А потым пісаў захопленыя артыкулы. І прысвяціў бы іх Дашы Златопольской. Аднак забіце, не магу.