Толькі ў адных людзей жадання спраўджваюцца, а ў іншых з зайздроснай сталасцю так і застаюцца на ўзроўні жаданняў. Ад чаго гэта залежыць? Ну бо не ад мудрагелістых рытуалаў накшталт напісання сваіх мараў на паперцы, спаленьне яе пад бой курантаў і праглынанне попелу ў куфлі шампанскага.
Бо часцяком на такіх паперках пішуць самыя запаветныя спадзяванні, тыпу стварэння сям'і, нараджэння дзяцей, росквіту ў кар'еры. Наўрад ці гэтаму спрыяе мокрая жменька попелу. Але людзі адчайна, з году ў год спрабуюць гэты «цудадзейны» спосаб. І не толькі яго.
У гэтым рытуальным загадванне жаданняў крыецца асаблівы сэнс. У аснове яго ляжыць адна з найважнейшых псіхалагічных абарон пад назвай «чароўнае мысленне». Такое мысленне - гэта наша здольнасць ўяўляць альтэрнатыўную рэальнасць і марыць аб ратавальнікаў. Мы вучымся так ратавацца ад рэчаіснасці, калі ў навакольным для нас свеце небяспечна, страшна, самотна і нікога няма, каб звярнуцца за падтрымкай.
Добрым наглядным прыкладам такога мысленне з'яўляецца Асоль з «пунсовых ветразяў». У яе паўсядзённым жыцці было мала падстаў для радасці, шмат ізаляцыі і адзіноты, справіцца з якім ёй дазваляла фантазія пра таго адзінага чалавека, хто прыплыве за ёй пад пунсовымі ветразямі. Прычым з яе попыт невялікі: працягваць жыць так жа, як жыла, і чакаць. Той жа самы механізм працуе і ў нашых жаданнях: рана ці позна добразычлівая сусвет / лёс / закон вышэйшай справядлівасці распаўсюдзіць на загадаць сваё добрае ўплыву і адорыць яго. З самага чалавека нічога не патрабуецца, акрамя таго, каб правільна папрасіць і пакорліва чакаць. Іншымі словамі, не рабіць нічога, што набліжала б рэалізацыю гэтага жадання.
Асоль - наглядны прыклад летуценніцай, якая проста чакала выканання сваіх жаданняў. Кадр з фільма «Пунсовыя ветразі».
Можна падаць просьбу здароўе сваім і блізкіх, пры гэтым выпіць за святочным сталом звыш меры, пад'есці шкоднай ежы, але цвёрда верыць, што жаданне будзе выканана.
Можна загадаць жаданне «кінуць паліць», але ўсю ноч дакурвалі пачак да канца. Ці ж марыць аб прыгожым прынцу, адмовіўшыся ад святкавання з сябрамі ў вялікай кампаніі на карысць бацькоў. Інакш пакрыўдзяцца! І сядзець за сталом у сям'і з мандарынамі і аліўе, робячы выгляд, што «Блакітны агеньчык» - гэта цікава. Іншымі словамі, загадванне жадання без якіх-небудзь да гэтага крокаў - гэта спосаб абараніцца ад уласнай рэальнасці. Кожнае наша жаданне, якое не выконваецца, азначае, што мы карыстаемся ня тымі спосабамі, каб яго дасягнуць. А каб наблізіць мэта, ад гэтых спосабаў трэба адмовіцца або перагледзець іх. А гэта ўжо не жадання, гэта ўжо пэўныя ўчынкі.
І пакуль большасць навакольных проста пасіўна чакаюць выканання жаданняў, некаторыя ўсё ж такі робяць крокі па іх рэалізацыі.
Больш за тое, чакаць і рабіць - гэта ўласцівасці розных псіхалагічных узростаў. Можна быць дарослым дзядзькам / цёткай, але верыць у цуд. Як многія дзеткі вераць у магутнасць і сілу сваіх бацькоў, а таксама ў тое, што тыя нейкім чынам зразумеюць дакладна і зробяць усё, што трэба іх малым. Гэтая дзіцячая частка жыве ў кожным з нас. Калі нас гадавалі чулыя і ўважлівыя бацькі, то наша патрэба ў клопаце насычана. Мы ў цэлым давяраем свеце і навакольным. Бяда ў тым, што будучы фармальна дарослым чалавекам, можна затрымацца ў дзіцячым узросце, чакаючы, што нейкія знешнія сілы выканаюць ваша жаданне, варта толькі захацець. Хоць для даросласці толькі гэтага не дастаткова. Ёсць яшчэ і намеры, мэты, учынкі, абавязацельствы, неабходнасць адмаўляцца ад пагібельных і разбуральных звычак, каб адпавядаць сваіх задачах, спрабаваць, памыляцца, эксперыментаваць. Калі ж жыць звычайным жыццём, нічога не мяняючы ў ёй, але спадзявацца на лепшае, то нічога не зменіцца кардынальна і ў наступным годзе, да якой бы «магіі» вы ні звярталіся.
Так што жадайце і дзейнічайце!
Марыя Дьячкова, псіхолаг, сямейны тэрапеўт і вядучая трэнінгаў асобаснага росту Трэнінг-цэнтра Марыка Хазін