- Прабачце! - сказала, не падымаючы вачэй ад падлогі (была ў мяне такая звычка) і хацела зрабіць крок у бок, каб абыйсці ...
- Вочы долу, - мой падбародак падняўся ўгору, падпарадкоўваючыся руху вялікі рукі ... Ад страху я зажмурылася, а калі прыадчыніла адно вока, то ўбачыла вясёлы твар Яўгена Сямёнавіча Матвеева.
- Эх ты, будучая актрыса, а рэжысёра баішся ...
- І зусім я не актрыса, - прамямліла я, - рабіць мне больш ці што няма чаго ...
Пройдзе шмат гадоў і на адным з фестываляў мы апынемся з Яўгенам Сямёнавічам за адным сталом.
- Не, вы толькі падумайце, - выдаў мой сакрэт ён тым, хто сядзеў побач. - Гэтая пігаліца, якой тады і было нешта ад сілы гадоў пятнаццаць, асмелілася мне заявіць, што зусім яна ніякая не акторка, што ёй маўляў, больш няма чаго рабіць, як ісці ў актрысы ... - ад сьмеху грымнулі ўсё.
- А ўсё-такі я малайчына, што адгаварыў цябе паступаць у ВГIК, - Отсмеявшісь, працягнуў Яўген Сямёнавіч.
Было і такое ... Мудры чалавек без усялякіх прекрас патлумачыў мне, што ў лепшым выпадку павешу я свой дыплом кіназнаўцы на сценку ў ... Ну, увогуле, няцяжка здагадацца, дзе будзе гэтая сценка. Дзякуй Вам, Яўген Сямёнавіч! Я гэта казала Вам заўсёды - пры кожнай нашай сустрэчы, у кожным тэлефоннай размове ...
«Апантаны Мацвееў» - так часцяком называлі яго калегі. Сек з пляча, казаў тое, што думае, нажываў ворагаў. "Я хачу заразіць чалавека лепшым і выдатным. Каб ўся тая гразь, якая нас акружае, ня прыліпала б да нас. За гэта трэба змагацца. Гэта трэба ахоўваць. Агароджваць ад разнастайных нападак . Але гэта вельмі цяжка даецца ... і як раз і называецца - «каханне па-руску», - казаў ён, а яго абвінавачвалі ў кан'юктуры і размазалі на V з'ездзе Саюза кінематаграфістаў. То «размазванне» ён будзе памятаць да канца свайго жыцця.
- Лада, - скажа мне аднойчы Лідзія Аляксееўна, яго любімая Лідачка, з якой ён пражыў пяцьдзясят шэсьць гадоў. - Ну скажы хоць ты гэтаму дурню, што нельга так. Ўжо ўсе забыліся, а ён памятае. Як дзіця, ёй Богу!
А ён і быў дзіцем. Добрым, кранальным і наіўным.
- Ведаеш, што я Лідачка падару на «залатое вяселле»? - і хітрая ўсмешка.
- Адкуль жа мне ведаць, дзядзька Жэня - з яго лёгкай рукі з Яўгена Сямёнавіча ён аднойчы ператварыўся для мяне ў дзядзьку Жэню.
- норковая футра. У яе яе ніколі не было. А ў мяне грошай раней ніколі такіх не было. А яшчэ вось што, толькі ты ёй не кажы пакуль ...
І ён высунуў скрыню свайго пісьмова стала. І я ўбачыла залаты кулон на залатым ланцужку.
- Прыгожы, праўда? - погляд абсалютна дзіцячы. - Э-эх, крыху раней б ёй усё гэта насіць ...
І з такой болем ён гэта прамовіў, што я гатовая была праваліцца скрозь зямлю разам з усімі сваімі футрамі і дыяментамі на пальцах.
«Ва ўсіх сваіх карцінах я стаўлю Жанчыну на п'едэстал. Я малюся на яе, бо, на мой погляд, жанчына - самае боскае з'ява », - казаў Яўген Сямёнавіч ў сваіх інтэрв'ю. «Любіць - гэта не заслуга, гэта дадзена прыродай, а вось ўмець берагчы - гэтаму трэба вучыцца. Каханне трэба берагчы, трэба абараняць яе ». Яму прыпісвалі раманы з самымі прыгожымі акторкамі савецкага кіно, а ён любіў сваю Лідачка.
- Ты ведаеш, аднойчы я так захапіўся ... Яна прыцягнула мяне сваім сцэнічным тэмпераментам. Я яе ўбачыў у працы на сцэне. Яна мяне заваявала як акторка. І мне здалося, што гэта каханне. І Ліда мяне адпусціла, сказала: «Табе цяжка. Ня мучай ні сябе, ні нас, сыходзь ». А мама мая мне сказала: "Ты не крыўдуй, але я з Лідай застануся».
- Гэта - і я сказала прозвішча вядомай актрысы. - Яна, ды, дзядзькаў Жень?
- Ды не ... - І ён зарагатаў. - З Виечкой нас даўно пажанілі. Адразу пасля выхаду фільма «Родная кроў». І нават казалі, што я бацька яе дачкі.
І ён назваў прозвішча актрысы. Шэптам. На вуха.
- А-а-а, - мімаволі вырвалася ў мяне.
- А ты, будзь мужыком, ні разу не закахалася б? Ды па ёй усё з розуму схадзілі. Але мне далі ад варот паварот. Верная яна і адданая. Свайму мужу. Два тыдні я жыў у аднаго, у сябе прыходзіў. А вярнуўшыся дадому, пачуў: «Ты сёння снедаў?». І ні разу з тых часоў Ліда мне пра гэта не нагадала.
У апошнія гады свайго жыцця ён задаваў мне адзін і той жа пытанне:
- Не дай Бог Лідачка сыдзе першай, што я тады буду рабіць?
- Дзядзька Жонка, - узвяваецца я. - Ды што вы раней часу вас памёр і сябе, і Лідзію Аляксееўну.
Пачатак 2003 года. Я збіраюся сыходзіць з яго кватэры, як звычайна, мы нешта на хаду дагаворваем ў кабінеце, дзядзька Жэня напрыканцы распавядае нейкую смешную гісторыю і раптам нечакана прыціскае мяне да сябе, і я чую: «Бывай». Пільна гляджу ў яго вочы і бачу боль, яны поўныя слёз. Ён усё сам сабе ведаў, мой мудры дзядзька Жэня.