Леву Деткина яна любіла - той заўсёды прыносіў кавалачкі курачкі або абрэзкі сасісак з дому, а часам нават купляў адмыслова для яе пакуначкі з кормам. Яго браты і сёстры падабаліся котцы менш: малодшы Деткин наравіў схапіць яе за хвост, старэйшая - загарнуць у шарсцяную хустку і праспяваць калыханку. Леўка, на думку кошкі, быў самым добрым і бяскрыўдным ў сям'і, але і ён навошта-то клікаў яе жахлівым імем «Дусёк». «Я Ізольда!» - не раз тлумачыла людзям котка на сваёй мове. Але ніхто вусатую не разумеў, не чуў і не плаціў належнага пашаны яе Каралеўскай асобе. А між тым Дуся была аднагодкай гэтага дома і самым галоўным мясцовым старажылам.
Дуся-Ізольда нарадзілася летам, калі на месцы двара і рознакаляровага шматпавярховага комплексу «Самае сэрца» ў горадзе Пушкіна была пустка. Яе рыжую маму гаспадары-дачнікі неўзабаве павезлі ў горад, а падрос вывадак кацянят высадзілі з машыны па дарозе, у першым выпадковым бязлюдным месцы. Вусатым братам і сёстрам пашанцавала - іх разабралі набредшие на кашэчую зграйку дзеці. Сама Дуся, адзіная трохкаляровая ва ўсім сямействе, засталася на пустцы. Людзі часта потым казалі, што такія, як яна, называюцца чарапахавую і прыносяць шчасце. Але пакуль адмысловага шанцавання ў сваім жыцці Дуся ня назірала. Праўда, быў адзін момант: калі яна ўжо замерзла і сабралася паміраць з голаду, на пустцы аб'явіліся рабочыя, паставілі часовых збудаваннях і сталі падкормліваць Дусю шавермой ды беляшамі. Ну, а потым закіпела будоўля, і сярод працоўнага люду было шмат шчодрых і чуллівых.
Калі дом сталі абжываць, у коткі з'явіліся новыя сябры. Многія з уладальнікаў кватэр кармілі Дусю, гулялі з ёй. І нават заслалі футравай кілімок на адной з чорных усходаў, каб яна хавалася там у непагадзь. Але больш за ўсё на свеце Дуся марыла пра сапраўднае каханне. Каб убачыў яе якой-небудзь чалавек і не проста накарміў, а ўзяў да сябе жыць. Пакуль што жадаючых здабыць шчасце абсалютна дарма не знаходзілася. Крадком Дуся некалькі разоў церлася спіной аб чырвоныя арэлі, вакол якіх зараз тоўпіўся народ. Яна чула, як людзі казалі: арэлі чароўныя, яны выконваюць жаданні.
Людзі і не здагадваліся, што Дуся была сучаснай і адукаванай коткай. Свае веды яна здабываць з маленькага скрыні, па якім паказвалі чалавечае жыццё. Котка пазнаёмілася з ім ва часовых збудаваннях у працоўных, калі будоўля толькі пачыналася. Потым убачыла такі ж скрыню з рухомымі малюнкамі ў шкляной будцы дзяжурнага, які сядзеў каля шлагбаўма паркоўкі. Яна часта стала паходжваць побач і сачыць за тым, што адбываецца на экране.
Скрыню паказваў усё: як жывуць людзі ўнутры сваіх кватэр, як маюць зносіны адзін з адным, што ядуць на абед і нават як яны разам спяць. А аднойчы Дуся ўгледзелі неверагоднае - такую велізарную лужыну, што краёў яе не было відаць, а недзе далёка за зіготкай рабізной вады садзілася сонца. Называлася лужына дзіўным словам «мора». Каля лужыны чамусьці сядзелі распранутыя карычневыя людзі і ўсміхаліся ад шчасця да вушэй.
З скрыні Дуся выявіла для сябе цікавую ідэю. Яна даведалася, што многія дзяўчынкі і дзяўчаты вядуць дзённік - гэта такая сшытак, куды запісваюць ўсё пра каханне і адносіны з хлопцамі. Бо страсці ў жыцці кошкі пакуль не здарылася ( «панаехалі» у яе двор разам з гаспадарамі жаніхоў Дуся неміласэрна ганяла), яна вырашыла пісаць пра людзей з двара. Ды і сшыткі у кошкі не было таксама, яна проста намурлыкивала ўласныя думкі на маленькую машынку, страчаную летам нейкім мужчынам. Называлася тэхніка складаным словам «дыктафон».
... Дзяўчыну ў залацістай куртцы і ў ботах на высокіх абцасах Дуся не кахала. Тая ўвесь час наравіла прыбраць яе з дарогі і шыпела: «Не блытайце пад нагамі!» У сваім дзённіку кошка адзначыла: «Ніна. Выскачка і ўяўляла. Котак не любіць ». А праз некалькі дзён дадала: «З любоўю ў яе наогул туга. Яшчэ б - такая шкодная ».
Дусю прыводзіў у жах велізарны каўнер на куртцы дзяўчыны. Ён быў з футра жывёльнага, афарбоўкай падобнага на яе ўласную скурку. А раптам гэта таксама кошка, толькі вялікая, якую забілі дзеля людской капрызе? На ключах ад машыны ў Ніны боўтаўся чыйсьці хвосцік. А калі дзяўчына выйшла ў двор у новых чаравіках, гарнастаевых ярка-рудым мехам, душа кошкі не вытрымала.
Дуся зразумела, што нялюбая ёю суседка - паляўнічая. Яна забівае на вуліцах горада жывёл, а потым замаўляе вопратку і абутак з меха сваіх трафеяў. Руды верх чаравік Ніны нагадаў Дусе апельсінавы колер яе мамы-коткі, і небарака ледзь не заплакала. За забітых субратаў чорна-бела-рудая котка вырашыла адпомсціць. Яна ведала кватэру дзяўчыны і, ціхенька прабраўшыся ў пад'езд, абмачэце новы плецены кілімок каля парога Ніны. А потым, разбегшыся, падскочыла і павісла на дзверы, абцягнутай чымсьці вельмі трывалым. Котка моцна паспрабавала і пакінула на абіўцы прыкметную дарожку кіпцюрамі.
Наступную кіраўніка кнігі чытайце тут.