Серыял «Кацярына Вялікая» ў гэтым годзе стаў заўважнай падзеяй. Ажывелая гістарычная эпоха XVIII стагоддзя, касцюмы, пашытыя па сапраўдным лекалам, і Марына Аляксандрава ў ролі імператрыцы. WomanHit пагутарыў з актрысай - аб серыяле і не толькі.
- Марына, вы не ўпершыню гуляеце гістарычнага персанажа. Я памятаю вашу працу ў серыяле «Зорка эпохі», дзе вы згулялі Валянціну Сярову, а тут, вядома, маштаб асобы больш сур'ёзна. Як вы ўспрынялі прапанову згуляць імператрыцу Кацярыну і не ціснула Ці на вас адказнасць?
- Я лічу, што гэтая роля з'яўляецца падарункам і такую шматгранную асобу, якой з'яўлялася Кацярына Вялікая, не адмовілася б згуляць ні адна акторка. Я першапачаткова разумела, што вобраз Кацярыны ёсць у свядомасці любога расійскага грамадзяніна, і ўжо тым больш у людзей, якія вывучалі гісторыю. Але ў кожнага з іх у галаве - свая Кацярына, таму я не магла дагадзіць усім. Мне важна было стварыць свайго персанажа, зараджэнне і станаўленне асобы якога адбывалася б на вачах у гледача. Мне цікава, якой яна была ў перыяд, які мы экранізавалі, - ад яе прыезду ў Расію да каранацыі. У пэўнай ступені мне падалі творчую свабоду, і потым, мы здымалі не дакументальнае кіно, а ўсё ж мастацкі твор. У нейкай ступені гэта казка па матывах жыцця вялікай жанчыны. У фільме ёсць гістарычныя факты, якія пераплятаюцца з «гістарычнымі недакладнасцямі», лагічна уплеценымі ў сюжэтную лінію сцэнара. Але ўсе персанажы, вядома ж, былі ў яе жыцці, і яна прайшла нялёгкі шлях для таго, каб стаць імператрыцай.
- Як вам удалося пракрасціся ў яе ўнутраны стан, каб зразумець, як зараджаўся яе характар? Прыйшлося перачытаць шмат літаратуры?
- Я прачытала шмат літаратуры, але потым ад гэтага адмовілася. Кнігі далі мне пэўнае адчуванне эпохі і абставінаў, у якія яна была пагружана, але ў мяне ўсё роўна былі сцэнарныя рамкі, у якіх жыў мой персанаж. Таму калі б я спрабавала ў наш мастацкі твор ўстаўляць тыя ці іншыя факты або эмоцыі, якія яна перажывала, гэта ішло б насуперак з чынам, прыдуманым сцэнарыстам.
- Наколькі Кацярына адкрылася для вас па-новаму ў параўнанні з тымі ведамі пра яе, якія вы атрымалі ў школе?
- Я першапачаткова досыць шмат ведала пра імператрыцы, усё-ткі я пецярбургская дзяўчына, расла сярод тых архітэктурных помнікаў, якія былі пабудаваныя ў яе эпоху. Вядома, для мяне адкрыліся нейкія новыя тонкасці і нюансы, якія я даведалася, прачытаўшы яе ўласныя дзённікі і ўспаміны сучаснікаў. Але ва ўсе гэта я прыўнесла свае ўласныя думкі. Напрыклад, зрабіла для сябе яе альтэрнатыўны дзённік, які складаецца з лістоў да Пятра. Палёт творчай фантазіі, і гэта было вельмі крута. Такога дзённіка на самай справе не існавала, але гэта дапамагло мне стварыць яе унутраны свет, пачуцці і думкі, што потым атрымалася ўвасобіць на экране.
- Я думаю, вам вельмі дапамаглі увайсці ў вобраз і гістарычныя касцюмы, часткова дастаўленыя з Еўропы. Там вельмі складаныя сукенкі, якія, напэўна, няпроста насіць?
- Гэта былі сукенкі неверагоднай прыгажосці, і я сябе вельмі гарманічна сябе ў іх адчувала. Я, напэўна, чалавек мінулага, і калі гуляю нейкіх гістарычных персанажаў, мне камфортна. Я вельмі ўдзячная нашай здымачнай групе, з якой мы пражылі бок аб бок нейкі перыяд часу. Гэтыя людзі стаялі за маёй спіной, засцерагалі, песцілі і песцілі і прадумвалі кожны мой вобраз у кожнай сцэне. Я разумела, што нават колер сукенкі ці нейкая асобная яго дэталь гуляюць пэўную ролю. Усё гэта мы абмяркоўвалі да здымак. Неаднаразова сустракаліся з мастачкай па грыму, якую таксама завуць Марына, прыдумлялі прычоскі, падбіралі ўпрыгажэнні, глядзелі, што мне ідзе, а што не, і шукалі нейкі кампраміс, які даваў бы мне і адчуванне гістарычнай эпохі, і не перашкаджаў бы працаваць у кадры. Мяне атачала адна з лепшых каманд у маім жыцці, з якой я працавала, і бліскучы аператар Максім Шынкарэнку, які ствараў вобразы неверагоднай прыгажосці і вельмі дакладна перадаваў нейкія псіхалагічныя моманты. Я атрымала нейкае неверагоднае адчуванне, быццам ўва мне сапраўды адбылося нейкае перараджэнне, і я па-новаму адчула сваё акцёрскае існасць.
"На здымках былі сукенкі неверагоднай прыгажосці, і я сябе вельмі гарманічна сябе ў іх адчувала". .
- Не пакінулі сабе на памяць якую-небудзь дэталь рэквізіту або касцюма?
- Не. Але на памяць кожнаму члену здымачнай групы я зрабіла манетку з надпісам: «Ад Кацярыны-Марыны». А яны, у сваю чаргу, падрыхтавалі мне сюрпрыз - у апошні здымачны дзень апрануліся ў футболкі з маёй фатаграфіяй. Я прыйшла на пляцоўку і нічога не заўважыла, таму што ўсе былі ў пінжаках і куртках. А потым у нейкі момант яны іх расшпіліў, і я ўбачыла там футболкі з маім партрэтам. Гэта было вельмі кранальна. Я да гэтага атрымліваю шмат водгукаў на гэты серыял, ды і на вуліцах мяне спыняюць многія людзі і пытаюцца: "Скажыце, а працяг будзе? ..»
- Частка здымак праходзіла ў старадаўніх чэшскіх замках. Якая атмасфера адчуваецца ўнутры гэтых будынкаў?
- У Чэхіі неверагодная колькасць прыгожых замкаў, якія знаходзяцца ў прыватным валоданні. З аднаго боку, у ўладальнікаў трапяткое адчуванне да гэтых будынкаў як да сваіх, а не як да дзяржаўных. З іншага, яны з задавальненнем ідуць на саступкі: мы валяліся там у старадаўніх ложках, мыліся з збанамі, глядзеліся ў люстэрка, якія належаць той эпосе. Нам вельмі хацелася акунуцца ў той час. Праўда, там няма цэнтральнага ацяплення, таму ў пакоях вельмі халодна. Не толькі падлогі, але і ўсе экспанаты, карціны, парцьеры - проста ледзяныя. Тым больш, мы здымалі ў сакавіку-красавіку, таму сагрэцца было дастаткова цяжка.
- Вы там, здаецца, нават пра ранішнюю прабежку не забывалі?
- Нам вельмі пашанцавала, мы жылі ледзь не ў саміх замках. Зусім непадалёк была гасцініца, і мы фактычна выходзілі з адной дзверы ў іншую. У кожнага замка быў свой парк - яны там вар'яцкай прыгажосці, дзесьці яны больш акультураны, дзесьці натуральныя. І вось у адным з такіх дзікіх паркаў як-то з раніцы на прабежцы я сустрэла аленяў, а ў іншым за мною бегалі зайцы. А на пляцоўцы ў нас наогул ўваходзілі ў кадр паўліны, і ўсё гэта толькі дзякуючы таму, што за гэтымі паркамі належны догляд і клопат.