Адзін з галоўных гульнявых урокаў у жыцці я атрымала 17 гадоў таму зусім нечаканым чынам.
Я вучылася ў школе і займала актыўную сацыяльную пазіцыю. Як і любая актыўнасць у сацыяльным месцы, мая мяне даганяла перыядычна сама.
Гэта былі апошнія гады навучання, 10-11 клас. Быць мэрам школы або старастам класа хацелася ўжо ўсё менш, але аднойчы заявіўшы пра сябе, назад не схавацца.
Часы былі такія, што актывістаў было на пералік. І выязджаць на розныя злёты і спаборніцтвы паміж школамі даводзілася адным і тым жа. Мяне адправілі на спаборніцтвы паміж мэрамі школ! Гэта было вельмі дзіўна. Больш за тое, было незразумела, чаго ад гэтага мерапрыемства чакаць.
За пару дзён стала вядома заданне - правесці гульнявой ўрок з дзецьмі пачатковых класаў.
Я ўздыхнула цяжка і зразумела, што на гэта раз я трапіла канкрэтна. Усе мае веды пра дзяцей пачатковых класаў зводзіліся да маёй сястры, у адносінах з якой я ведала галоўнае - не чапаць яе.
Два наступныя вечара і ночы я правяла нібы ў ліхаманцы. Спачатку я шукала нейкія кніжкі, пластылін і іншыя патрэбнасці для дзяцей (інтэрнэт не быў яшчэ маім фаварытам у тым момант). Знайшла нейкія забавы па тыпу дзіцячых святаў, але ўсё як-то было міма касы.
У ноч перад паездкай я ўспамінала ўсё, што ўразіла калісьці мяне. Тое, што здзівіла і пры гэтым было цалкам лёгкім.
І вы ведаеце, я ўспомніла ня заняткі, а эмоцыі, якія выпрабавала калісьці. Пры дапамозе самых простых прыёмаў гэтыя эмоцыі былі выкліканыя ўва мне прафесіяналамі розных школ лідэрства, лагераў і навучанняў.
Я як цяпер памятаю той дзень, я заходжу ў клас і на мяне глядзяць 25 пар вясёлых вачэй. Ім хочацца шумець, бегаць і скакаць, я мне не памерці са страху.
Першае, што мы зрабілі з дазволу настаўніцы, ўсталі з-за парты і зрабілі вялікі круг, дзе я іх навучыла пускаць «электрычны ток» з рук (сціснуць далонькі па чарзе).
А потым мы гулялі па лесе з зачыненымі вачыма, і я распавядала ім, што яны бачаць сцежку, потым возера, сцяну, жывёла і т. Д. І мы яшчэ хвілін 15 абмяркоўвалі чароўных жывёл, сцяжынкі і сцены. І абмеркавалі тое, як яны паводзілі сябе ў лесе і як гэта адбіваецца на іх жаданнях. Нават настаўніцы было цікава слухаць нешта новае пра сваіх падапечных.
З гэтай сітуацыі я выняла тры вельмі важных урока.
1. Не бывае бескарыснай актыўнасці. Любая праца ўзбагачае цябе, твой вопыт, навыкі, шырату поглядаў.
2. Любая справа выконвай з максімальнай аддачай. Узнагарода абавязкова будзе, праўда ты можаш не адразу зразумець, што гэта ўзнагарода.
3. Абсалютна любая з'ява можна разглядаць праз эмоцыі, якое яно табе дае. І выбіраць самыя прыдатныя ўражанні і эмоцыі, якія ты хочаш перадаць людзям - важныя і патрэбныя мастацтва.
P. S. У той дзень я атрымала першае месца. Я яшчэ не ведала, што так пачаўся мой шлях адчуваньні групы, псіхалогіі і стварэння эмацыйнага чарадзейства для іншых.