- Ганна, пандэмія коронавируса змяніла жыццё мільёнаў людзей па ўсім свеце. А на вас паўплывалі падзеі апошніх месяцаў?
- Вядома, паўплывалі, таму што я, як акторка, пацярпела, у нас адмяніліся ўсе спектаклі, усё гастрольныя туры і здымкі. Гэта здарылася яшчэ да таго, як мы ўсе засталіся дома, да карантыну. Ужо дзесьці месяц гэта доўжыцца. Нешта перанеслася на травень. Будзем спадзявацца, што ўсё скончыцца. Але ўсё як-то няпэўна, асабліва здымачны перыяд. Ніхто не ведае, калі можна пачынаць здымаць, баяцца, таму што трэба збіраць вельмі многіх акцёраў. Гэта даволі складаны працэс. Таму магу сказаць, што я як ІП, пацярпела: у мяне няма заробку, мне яе ніхто не плаціць, я сама сабе выплачваю яе. Таму я засталася на карантыне без зарплаты. І гэта таксама турбуе і напружвае, вядома. Але я стараюся думаць пазітыўна. Стараюся гэты час правесці з карысцю для сябе. Займаюся спортам, ёгай, пачала паляпшаць свой англійская. Чытаю, што не паспявала, калі быў дастаткова шчыльны працоўны графік. Я стараюся менш слухаць і чытаць навіны, менш заходзіць у сацыяльныя сеткі. Там вельмі шмат негатыву. Адчуваецца, што ўсе вельмі напружаныя.
- З сябрамі з Парыжа, дзе вы калісьці жылі і вучыліся, перапісваліся, даведаецеся, што і як у іх?
- Некалькі гадоў як мы згубіліся. Але ў мяне сябры жывуць у Італіі ў Фларэнцыі. Вось у іх ну зусім дрэнна. Яны ўжо месяц сядзяць, не выходзячы з хаты. Я з імі стэлефаноўвалася. У Фларэнцыі наогул усё вельмі строга. Сябрам прыходзіцца запаўняць спецыяльныя карткі, якія ім раздалі, калі яны ідуць у краму, іх трэба мець іх з сабой. Практычна уведзены каменданцкую гадзіну.