Хто на самай справе забіў гол галандцам на чэмпіянаце Еўропы? Хто махаў дэманстрантам рукой стомленага Брэжнева? Куды зніклі рэшткі тунгускага метэарыта? Хто сказаў «Паехалі!»? Хто скраў у амерыканцаў сакрэт атамнай бомбы? Пра гэта дакладна ведаюць Ілля Любімаў, Кацярына Гусева, Андрэй Мярзлікін, Гоша Куценко, Дзмітрый Астрахан, Ірына Разанава, Павел Прилучный, Даша Мельнікава, Ганна Семяновіч, Наталля Рудава і іншыя акцёры, якія зняліся ў фільме «Невідзімкі».
Герой Іллі Любімава хутка разумее, што ў таго, хто ператварыўся ў Нябачнік, з'яўляюцца відавочныя перавагі перад звычайнымі мужчынамі. Кадр з фільма «Невідзімкі».
Мяркуючы па сюжэце навагодняй сямейнай камедыі рэжысёра Сяргея Камарова, у сталіцы нашай радзімы жыве вельмі шмат невідзімак - людзей, якія ў сілу розных абставінаў перасталі быць бачнымі для іншых жыхароў. І яны пачынаюць карыстацца ўсімі магчымасцямі, якія ім дае нябачнасць, - каму-то нябачна дапамагаюць, камусьці перашкаджаюць, па-добраму хуліганяць або ўладкоўваюць розыгрышы. «Невідзімкі» - гэта перш за ўсё гісторыя закаханасці жыхароў у сваю Маскву, у свой горад, пададзеная гледачу такім вось незвычайным спосабам, - распавядае выканаўца ролі Юры Мураўёва Ілля Любімаў. - Гэта недаследаваны пакуль расійскім кіно жанр - бытавое фэнтэзі, або, калі хочаце, казка. Калі зусім ужо груба абагульніць - фантастыка. А мне здаецца, кожны чалавек вынес з дзяцінства ў дарослы свет сваю казку - каму што падабаецца. Але, так ці інакш, фантастыку любяць усе. Што б я рабіў, калі б стаў нябачным? Вядома ж, абрабаваў бы банк! "(Смяецца.)
Гошу Куцэнка (справа), як і Іллі Любімава, у карціне дасталася роля невідзімкі. «Па мне, дык гэта карціна пра адзіноту душы чалавечай, - кажа акцёр. - Чалавек нават гатовы стаць нябачным, толькі каб адчуваць сваё шчасце, сваю датычнасць, сваю
«Калі я быў жабраком студэнтам літаратурнага інстытута, у інтэрнаце мне прысніўся сон пра тое, што я аднойчы прачынаюся і раптам разумею, што мяне не бачаць, - дзеліцца аўтар сцэнарыя Юрый Караткоў. - І ў мяне надыходзіць звар'яцелае шчасце - адчуванне поўнай свабоды. Але праз нейкі час мне становіцца страшна, я хачу, каб мяне бачылі, каб я быў камусьці патрэбен і за каго-то адказваў. А патрапіць назад у бачную жыццё можна толькі адным спосабам - ўмяшацца ў бачны ход падзей. Шмат гадоў праз я распавёў гэтую гісторыю Рэнату Давлетьярову, і ён закрычаў: «Дык гэта ж кіно!»