Аля загарнулася поплотнее ў плед і задумалася. Яна спрабавала ўспомніць хоць адзін свой дзень нараджэння. Нічога асаблівага ня згадвалася. У дзяцінстве - з бацькамі за сталом, з тортам з крамы. На працы з калегамі. У рэстаранах з сябрамі. Дзяжурныя словы, кампліменты, якім яна не верыла, абяцанні, якія ніхто не выконваў. Надакучыла, ах, як усё надакучыла ...
У гэтым годзе Аля ўсім напляла, што з'язджае з сябрамі ў Сочы. Сама сядзела дома адна, ела прыгатаваны напярэдадні аліўе, запівалі халодным шампанскім і шкадавала сябе. Не было сяброў, з якімі хацелася б паехаць у Сочы. І нікога не было, з кім бы наогул хацелася дзень нараджэння святкаваць.
Яшчэ як на злосць дзень нараджэння выпаў на выходны. У будні было лягчэй - праца, смешныя і мілыя віншаванні калегаў па аддзеле - Аля не адчувала сябе непатрэбнай і кінутай. У выхадныя ж некалькі віншаванняў ад гэтых самых калегаў дзень не прыхарошвае ніколькі. Было самотна і сумна. Аля млява адказвала на смс, і ў грудзях набухаў нейкі невыносны камяк ...
Аля страпянулася і вырашыла пайсці пагуляць. Так нельга. Чаго гібець, на самай справе?
Аля любіла Маскву. Азіяцкую стракатасць Крамля, губляюцца ў тумане вежы Масква-Сіці, мітусню метро, нямытыя машын, нават грубасць кіроўцаў ... Усё ў родным горадзе здавалася ёй дарэчным і выдатным. А гэтай восенню прыдумалі зрабіць па ўсёй Маскве клумбы-дарожкі з жоўтай і чырвонай драўнянай габлюшкі. У спалучэнні з нахабна-рудымі і трапятліва-жоўтымі дрэвамі гэта стварала яркі і стракаты вобраз. Кустодзіеў. Нават туман і дробная морось карціны не псавалі.
На праехаць міма мерсе яна заўважыла разьбяны жоўты ліст, кранальна прылепіцца да бакавога шкла. Вось так і яна б прыляпілася да каго-небудзь вялікім і надзейнаму і імчалася б з ім па жыцці ...
Аля адвяла погляд ад дарогі. Да каго Прылепы-то? Аднагодкаў даўно разабралі, свабодныя мужыкі старэй цікавяцца выключна маладзенькімі.
А ёй сёння стукануло трыццаць чатыры. Трыццаць, блін, чатыры. І ні дзяцей, ні чарцей, як кажа яе мама. Ззаду руіны ў выглядзе першага шлюбу, пасля якога ўсе мужыкі здаваліся пачварамі. Наперадзе, відавочна, самотнае саслізгванне ў старасць, хваробы і татальнае адзінота ... І незразумела, як з гэтым змагацца, і ці можна, і ня бессэнсоўна Ці ...
- Доктар, я жыць буду?
- А сэнс?
Аля ўзгадала стары анекдот, развесялілася і спынілася каля куста, які на самой справе гарэў, як пісаў адзін знакаміты паэт. Ўсё ж прырода - вялікі мастак: на лісці мякка і плаўна жоўты пераходзіў у тэракоты, потым у палымяны агністы ... Жывы вогнішча ...
- Прыгожа, так?
Аля азірнулася на голас.
За ёю стаяў мужчына. Тры секунды сканавання: малады, высокі, прыгожы. Безперспектыўняк, хутка прыйшло Аля. Напэўна шчасліва жанаты. Можна расслабіцца.
- Так, прыгажосць неверагодная. Восень - маё любімае час года ...
- Маё таксама, - усміхнуўся хлопец. - Мяне Валерам клічуць.
Праз тры гадзіны, дапіваючы каву ў кафешке, яны ведалі адзін пра аднаго ўсё. Аб няўдалых першых шлюбах. Аб музыцы, якую любяць - практычна адну і тую ж. Аб мамах, якія, вядома, лепшыя ў свеце, але ўжо вельмі лезуць у асабістае жыццё. Пра асабістае жыццё, якой на дадзены момант, увогуле-то, і няма ...
- А ў мяне сёння дзень нараджэння, - сарамліва вымавіла Аля. Ёй чамусьці хацелася расказваць пра сябе ўсё.
- Да ну? - здзівіўся Валера. - Вось гэта да! Віншую! Дзе празднуешь?
І тут Алю зноў накрыла. Яна прыгадала, што нідзе і нічога не святкуе, зразумела, што расслабілася зусім дарма, што гэтаму Валеру проста не было куды падзець некалькі гадзін часу, а цяпер ён падымецца і пойдзе па сваіх справах і больш ніколі не паўстане ў яе жыцці ...
- З сябрамі ў Сочы лячу. Ой, дарэчы, мне пара ўжо. Самалёт хутка.
- Я праводжу.
Аля адмаўлялася, Валера настойваў, так, у спрэчкі, яны дайшлі да яе хаты. Сэрца Алі выскоквалі з грудзей. Яна вырашыла, што калі Валерый цяпер не папросіць яе тэлефон, яна прыйдзе дадому і ...
Што «і», Аля яшчэ не вырашыла. Лепш за ўсё, вядома, наглытацца таблетак. Мама, мабыць, будзе гараваць, але немагчыма ж больш жыць, калі цябе ўвесь час кідаюць. Немагчыма жыць адной на такі перанаселенае планеце. Вакол, куды ні глянь, пары, пары, а яна, як вырадак нейкі ...
- Ты што гэта засумавала? - Валера, дурыць, заспяваў: - Дзень нараджэння, сумны свята ...
У Алі ў грудзях зноў надзьмуўся гідкі камяк.
Папросіць - не папросіць?
- Ды не, нармальна ўсё, я проста ўжо прыкідваю, як у аэрапорт ехаць.
- Ну давай, бяжы, імянінніца! Адпачні там добранька і вяртайся! Да сустрэчы!
Ён цмокнуў Алю ў шчаку і пайшоў. Прыгожы, шыракаплечы. Напяваючы сам сумны свята.
Ну і да якой сустрэчы, цікава? Як яны сустрэнуцца, не ведаючы тэлефонаў адзін аднаго?
Аля успоўз ў пад'езд. Вось гэта ўжо, мабыць, апошні знак лёсу! Цябе кінулі ў твой дзень нараджэння, ты нікому не патрэбна, ты нікчэмнасць, ты ...
- Аль, чаго гэта на табе асобы не? - спытала канс'ержкі.
- Галава разбалелася, Ганна Пятроўна. На надвор'е, напэўна.
І хуценька шмыгнула ў ліфт, не чакаючы аповеду Ганны Пятроўны аб яе ўласных шматлікіх больках ...
Таблеткі.
Аля палезла ў аптэчку. Ёд, бінт, пяць таблетак аспірыну, ўпакоўка анальгін. Болькамі Аля, у адрозненне ад канс'ержкі, абцяжарыў не была. Трэба ў аптэку схадзіць, падумала яна і павалілася на ложак.
Дура, якая ж яна дурная! Ну што, што яна робіць не так? Чаму хлопец, які ёй спадабаўся, ёй падыходзіць, нават не папрасіў яе тэлефона? Чым яна яго спудзіла? Бо яны так па душах размаўлялі, так разумелі адзін аднаго, так супалі ...
Аля не магла адказаць на гэтыя пытанні. Трэба ісці ў аптэку.
Заадно і хлеба купіць. І кава, здаецца, сканчаецца ...
Аля паляжала яшчэ трохі, выпрацоўваючы план дзеянняў, нічога не вырашыла ў выніку, ўзяла грошы і адчыніла дзверы.
На парозе ляжыць магутны жоўта-барвяны букет. Як у сне, Аля ўзяла яго ў рукі, паднесла да твару. Кветкі пахлі восенню і шчасцем. Нос нешта шкрабанула.
«Добрай дарожкі! Прылёт - патэлефануй. Валера ».
І нумар тэлефона.
Нумар яго тэлефона.
Аля выдала пераможны крык, забегла назад у кватэру, пачаўшы па ёй кідацца ў пошуках вазы. Не, спачатку тэлефон ...
- Валера, гэта я. А ты ... А як ты ... Я ж табе кватэру не сказала ...
- Аля, ну ты, як у тым анекдоце - прелесть какая дурочка, - Аля прама адчула, як ён усміхаецца. - А канс'ержкі ў нас на што? Ганна Пятроўна ўсе твае сакрэты ведае! Вось толькі пра Сочы не чула ...
- Валера, ты прабач мяне, я пра Сочы выдумала. Нікуды я не еду. Мне было сорамна табе сказаць, што я дзень нараджэння не святкую ...
- Так, з сюрпрызамі у мяне дзяўчына ... - пасля паўзы прагучала ў трубцы. - Гэта добра. Сумна не будзе. Я еду. Які напой аддае перавагу імянінніца ў гэты час сутак?
З тэлефона даўно ішлі гудкі, а Аля ўсе сціскала яго ў руках. Яна сядзела сярод кветак і таблетак і выразна разумела, што ў жыцці пачынаецца нешта зусім новае, нязведанае і вялікая.
Было страшна і весела.
У дзверы патэлефанавалі.