Справа ў тым, што сучаснае грамадства занадта згодліва павеву моды, і таму вельмі часта чалавек мяняе сваё меркаванне ў залежнасці ад таго, як да канкрэтнай сітуацыі ў дадзены момант ставіцца грамадства. Чамусьці людзі не спяшаюцца разабрацца ў перадумовах і прычынах таго ці іншага дзеяння, але абавязкова асуджаюць вынік таго, што адбылося. Прывяду просты прыклад. На днях мы з сяброўкай ездзілі адпачываць на прыроду і выпілі бутэлечку віна, зняўшы пацешнае відэа, якое ўключала танцы, крымскія віды і непасрэдна злапомнае віно. Зманціраванае відэа было выстаўлена ў Інтэрнэт і апублікавана ў адной з груп сацыяльнай сетцы «Вконтакте». І што вы думаеце заўважылі людзі: прыгожую прыроду або пацешныя танцы? Правільна, толькі двух «непрыстойных дам, якія нават не папрацавалі прыбраць за сабой смецце».
І як тут дакажаш канапным крытыкам, што большая частка відэа здымалася яшчэ да моманту адкрыцця віна, а рэшткі трапезы былі схаваныя ў заплечнік? А ніяк, паколькі грамадства кахае выказваць сваё «фу», тым самым паказваючы, што яно як бы лепш за цябе. Але мы ж усё разумеем, што мала хто цяпер ня грэшыць куфлем віна! А пра смецце я і пагатоў маўчу: кожны раз, гуляючы па горадзе або выязджаючы за яго прыбудоўкі, дзіву даюся, дзе жывуць усе тыя абаронцы прыроды з сацыяльных сетак, калі то там, то тут валяюцца абгорткі ды бутэлькі? Крывадушна - адклікацца дрэнна пра тое, што ты робіш сам.
А хiба не крывадушнасць, як мінімум, у адносінах да сябе, слепа прытрымлівацца модным напрамках, адмаўляючыся ад асабістых пераваг? Я пагаджуся з тым, што чалавек - істота статкавых і яму заўсёды хочацца быць часткай чагосьці большага. Напэўна, таму ён і «ўступае» у свайго роду «секты» ( «вегетарыянцы», «гайданкі», «модныя крытыкі»), а каб пра гэта ведалі навакольныя (маўляў, я не самотны, я таксама ў статку!) - крычыць на ўсё горла і спяшаецца з кімсьці зачапіцца, адстойваючы асабістае меркаванне (ну, у сэнсе меркаванне «секты»). Напэўна, такім чынам мы даказваем уласную значнасць.
Што тычыцца тэмы крывадушнасці ў адносінах паміж людзьмі, то тут, на мой погляд, застаецца толькі абняць і плакаць. Ніколі не разумела аднаго: нашто мець зносіны з людзьмі, якія не падабаюцца, і навошта крывадушнічаць з тымі, хто падабаецца? Ясная справа, што бываюць розныя сітуацыі, і часта даводзіцца перасякацца з тымі, каго бачыць хацелася б яшчэ радзей, чым ніколі, але гэта не падстава для крывадушнасці. І гаворка нават не пра тое, што гэта дрэнна ... Колькі ж, напэўна, траціцца энергіі на спробы адлюстраваць добрае стаўленне, пры тым што ўнутры ўсё выбухае. Да таго ж, рана ці позна нават самы наіўны чалавек ўсведамляе, што вакол яго круціцца крывадушнік, і нічога, акрамя агіды, ён да яго адчуваць ужо не зможа. Давер бо страціць вельмі проста, а аднавіць вельмі цяжка. Дык навошта крывадушнічаць? А я паспрабую адказаць.
Віной таму, што ўсе мы дзесьці ў душы крывадушнікі, з'яўляецца страх. Мы баімся, што ад нас адвернуцца, не прымуць, баімся быць не так панятымі, застацца адны, у рэшце рэшт. А яшчэ мы баімся, што нехта даведаецца пра нашых пачуццях, таму што ў сучасным свеце занадта модна быць незалежным і самадастатковым. Акрамя гэтага, кожны марыць быць лепш, чым ён ёсць на самой справе (калі вы не ідыёт, вядома). А паколькі крывадушным людзям не ўласціва праява асабістага меркавання, яны імкнуцца дагадзіць сваімі меркаваннямі навакольным, тым самым спадзеючыся, што стануць лепш у іх вачах. Але гэта так не працуе, шчыра вам кажу.
Больш астатняга мяне палохае крывадушнасць тым, што ў выніку яно прымушае чалавека надзець «маску» і рабіць не тое, што ён лічыць патрэбным, а тое, што, на яго думку, хоча бачыць грамадства. Такімі людзьмі вельмі лёгка кіраваць і гэта сапраўды страшна, бо гісторыя можа расказаць мноства прыкладаў, калі падобныя паводзіны служыла дрэнную службу.
Фактычна крывадушнік здраджвае самога сябе. Гэта значыць крывадушнасць - гэта самападман, які вядзе ў нікуды; гэта нешта накшталт шкоднай звычкі, якая быццам бы на кароткі час палягчае жыццё ў грамадстве, але ў выніку ні да чаго добрага не прыводзіць.
Уяўляеце, наколькі было б прасцей, развучыць людзі крывадушнічаць? Ну да, атрымаў бы нехта некалькі разоў па твары за непрыстойныя меркаванне пра каго-то, ці ж некаторыя страцілі бы працу ... Але па факце усё што ні робіцца, усё да лепшага! Калі так разабрацца, то людзі крывадушнічаць бо не ад добрага жыцця. Чаму б тады не развітацца з усім і ўсімі, хто не падабаецца, і ня заняцца тым, што дастаўляе задавальненне? Чалавек сам сябе заганяе ў кут, а потым не можа з яго выбрацца, з-за чаго пачынае здзяйсняць дрэнныя рэчы. Гэта ад страху, ад безвыходнасці.
Вядома, калі вы ураз перастанеце крывадушнічаць - гэта не вырашыць усіх праблем, але вам стане істотна лягчэй. Гэта як быццам вы ідзяце ў гару з цяжкім заплечнікам: калі скінуць заплечнік, на вяршыню усё роўна прыйдзецца падымацца, але ўжо будзе значна лягчэй. У рэшце рэшт, жыццё - кароткая штука, і як-то па-дурному марнаваць яе на прытворства.