Кар'ера Мілаша Биковича ў Расеі пачалася з фільма Мікіты Міхалкова «Сонечны ўдар». Затым былі «Духless-2» і «Без межаў», але канчаткова сербская акцёр закахаў у сябе расійскіх дзяўчат пасля ролі ў серыяле «Гатэль 'Элеон». паспяшаўся пазнаёміцца з Мілашам бліжэй.
- У серыяле «Гатэль 'Элеон» ваш герой Павел - працвіртавальцаў жыцця, бабнік і аматар вечарынак. Можна сказаць, што ён ваша поўная супрацьлегласць?
- Не сказаў бы, што супрацьлегласць, але мы дакладна не падобныя. (Усміхаецца.) Ёсць у ім нейкая лёгкасць, якая ў той жа час ператвараецца ў безадказнасць. Мне хацелася паказаць усе яго недахопы, але зрабіць гэта з любоўю. Бо акцёры павінны адчуваць не толькі антыпатыю, але і сімпатыю да свайго персанажу, разумець пачуцці свайго падапечнага ў розных абставінах.
- Вы, напэўна, бачылі нямала гатэляў у Расіі. Чым яны вам запомніліся?
- Часам я сустракаю пакаёвак, якіх насамрэч баюся. Гэта такія строгія савецкія цётачкі, выхаваныя ў духу камунізму. Калі яны стукаюць у нумар з крыкамі «ўборка!», Я прачынаюся маментальна, так што будзільнік мне не патрэбны.
«Гатэль« Элеон »стаў першым камедыйным вопытам Мілаша Биковича. І дзеля гэтага акцёр адмовіўся ад праекту ў Сербіі
- Ваш герой не працуе і жыве выключна за кошт цёткі. Калі вы самі сталі фінансава незалежным чалавекам?
- Першыя грошы я зарабіў гадоў у 13-14: працаваў на дзіцячым тэлеканале, зачытваў анонсы, а на зарплату ў сто еўра купіў гадзіны. Потым я пачаў здымацца ў серыялах, а зусім незалежным стаў дзесьці на трэцім курсе - тады ў маім жыцці з'явіўся вялікі праект про футбол «Монтавідэа: Боскае бачанне». З тых часоў не сям'я мне дапамагае, а я ім, што для мяне вельмі важна.
- У вас насычаная фільмаграфія, але вось камедый ў ёй пакуль не было, як і серыялаў.
- Далей пілотных справу неяк не пайшла. Але дзеля «Элеона» я адмовіўся ад аднаго вельмі стромкага праекта ў Сербіі. Для мяне камедыя - гэта выхад з камфортнай зоны, бо да гэтага часу я здымаўся толькі ў драматычных праектах. Наогул самае небяспечнае ў нашай прафесіі - стаць закладнікам адной ролі. Часта прадзюсары бачаць нас у адным і тым жа амплуа, не жадаюць рызыкаваць. Яны ведаюць, што глядач пойдзе глядзець на Джэйсана Стэтхэм у баявіку, а тое, што ён можа згуляць і нешта іншае, нікога не хвалюе. Разумныя акцёры - такія як Леанарда Ды Капрыа, Мэттью Маконахі або Том Хардзі - своечасова задумваюцца над гэтым і становяцца прадзюсарамі, каб асцярожна, але вельмі паспяхова спрабаваць сябе ў чымсьці новым. Той жа Маконахі здымаўся ў «Далласском клубе пакупнікоў», «сапраўдным дэтэктыве», «Интерстелларе» - і гэта вышэйшы клас.
- Вы, без сумневу, самы папулярны ў Расіі серб. І да таго ж у вас ёсць вопыт жыцця ў Маскве. Ці можна казаць пра тое, што сербы і рускія ў чымсьці падобныя?
- Сербы не настолькі адкрыты: мы прынялі ўплыў Еўропы, так што ў нашым жыцці з'явілася больш далікацтва і хітрасці, мы адаптаваліся, інакш выказваем свае пачуцці. Цяпер адкрытасць, якая нам падабаецца, мы пераймаем у вас. Можна падарожнічаць паўсюль, але галоўнае ўсё роўна людзі, а ў Расеі шмат добрых і таленавітых людзей. Рускія, напэўна, думаюць: «Што гэта такое, шырокая руская душа, напэўна, проста камплімент». Але так і ёсць, людзі вельмі адкрытыя, і такія ёсць не ўсюды. У Расіі няма правіл, гэта наогул краіна крайнасьцяў, таму яна цікавая і непрадказальная. Тут важнае абмяркоўваецца на кухні, эмоцыі выказваюць без сарамлівасці, і, па-мойму, гэта каштоўна. Напрыклад, у Францыі і Германіі такога няма.
У фільме «Духless-2» партнёрамі Мілаша сталі Аляксандра Бортич (на фота) і Даніла Казлоўскі
- Можна меркаваць, што ваша першая паездка ў Расею запомнілася вам надоўга ...
- Такое і праўда цяжка забыць. Мне было васемнаццаць гадоў, калі ў Кіеве мы з братам селі ў аўтобус і даехалі да Валаама - гэта было паломніцкае падарожжа. Я шмат ездзіў па манастырах, бо першапачаткова мяне прыцягнулі мастацтва і духоўнасць, а праца з'явілася пазней. Я спадзяюся, што наперадзе ў мяне яшчэ шмат паездак па Расеі. Вельмі хачу ўбачыць Алтай, Байкал і Каўказ. Вядома, Піцеру хацелася б надаць два-тры месяцы, каб пажыць там і прахарчавацца атмасферай - для мяне гэты горад як Паўночная Венецыя. На ім ёсць шнары, што надае яму шарму: у гэтым ён падобны на Бялград, але Бялград не настолькі прыгожы. Па-мойму, Піцер асаблівы.
- І пецябруржцы кажуць тое ж самае. А ў Маскве яны не бачаць нічога асаблівага. Які яна здалася вам?
- Мне вельмі падабаецца на Патрыярхавых сажалках і яшчэ на вуліцы 1905 года. Людзі звычайна не разумеюць чаму, але там ёсць дома, падобныя на фавэлы ў Рыа-дэ-Жанейра. Масквічы думаюць, гэта непрыгожа, такі «савок», а я лічу іх маскоўскім перавагай. Вядома, ёсць Крэмль, храм Хрыста Збавіцеля, але існуюць і такія месцы, за наведванне якіх у той жа Бразіліі заплаціў бы любы прагрэсіўны турыст: так, яны шэрыя і патрапаныя, але цікавыя і аўтэнтычныя. У Берліне такія будынкі ператвараюць у мастацтва - чаму б і не, гэта частка нашай гісторыі, якую трэба прыняць.
У драме Мікіты Міхалкова «Сонечны ўдар» Мілаш сыграў афіцэра Белай арміі. Акцёр прызнаецца, што хацеў бы яшчэ раз прымерыць ваенную форму
- Вы, напэўна, выслухалі масу кампліментаў з нагоды вашай выдатнай формы. Якое месца ў вашым жыцці займае спорт?
- У маім жыцці былі тхэквондо, айкідо, бокс, гульнявыя віды спорту - футбол і баскетбол, хоць, гледзячы на мяне, пра гэта цяжка здагадацца. Не ведаю, чаму мне давяраюць ролі спартсменаў, бо я выглядаю як чалавек, якому трэба даць вітаміны. (Смяецца.)
- Тым не менш касцюмы, якія вам падабралі для здымак у «Атэлі 'Элеон», сядзяць на вас бездакорна ...
- Я там пастаянна мяняюся: часам выглядаю як бомж, у патрапаных джынсах, а часам так, быццам я мільянер. Наогул калі я гуляю ролю, то падсвядома пачынаю апранацца як мой персанаж. А калі мне падабаецца нейкая рэч, дамаўляліся з прадзюсарамі, каб пасля праекту яна куды-то неўзаметку знікла. (Смяецца.)