Канстанцін Юшкевіч - акцёр ленкомовской загартоўкі і таму здольны гуляць самых розных персанажаў як у кіно, так і на тэатральнай сцэне.
- Кастусь, вы родам з Екацярынбурга. Здараецца бываць на радзіме? Ці засталіся ў вас там сябры?
- У Екацярынбургу я бываю рэгулярна, але ў асноўным прыязджаю са спектаклямі. Падчас такіх візітаў досыць часта вижусь з аднакласнікамі. Звычайна да маіх гастроляў яны падгадвалі нашы сустрэчы, на якія з-за мяжы спецыяльна прылятаюць тыя, хто з'ехаў жыць і працаваць у розныя гарады Злучаных Штатаў, у Манчэстар, Дубай. У нас быў вельмі моцны клас: сярод маіх аднакласнікаў ёсць нават выкладчыкі матэматыкі на англійскай.
- Хтосьці матэматыку выкладае, а вы - акцёр тэатра і кіно, сцэнарыст, майстар дубляжу, ды яшчэ і прадзюсар. Многія лічаць, гэта розныя прафесіі, а вы падзяляеце іх?
- Вядома, падзяляю. Але мяне наўрад ці можна назваць сапраўдным прадзюсарам. Я хутчэй прадзюсар плюшавы. Справа не толькі ў мастацтве, я проста не магу быць выключна выканаўцам, акцёрам. Мне гэта не цікава. Не люблю быць пешкай. Пры гэтым для творчасці мне заўсёды быў патрэбны «калектыў аднадумцаў» - гэта адно з любімых словазлучэнняў Марка Анатольевіча Захарава. Вядома, у такім калектыве не павінна быць анархіі, хтосьці абавязкова будзе займаць пазіцыю крэатыўнага лідэра, хтосьці - пісаць сцэнары, а нехта возьме на сябе фінансавы бок і будзе шукаць грошы - з гэтым у нашым «калектыве аднадумцаў» лепш усяго спраўляўся Гоша Куценко. Мне падабаецца займацца такімі праектамі: прымаць удзел у працэсе стварэння фільма ці спектакля, а не толькі гуляць у іх ролю. Да гэтых праектах заўсёды асобе стаўленне - аўтарскае.
- Хто больш за ўсё паўплываў на вас як на акцёра?
- Без сумневу, гэта быў Марк Анатольевіч Захараў і сузор'е вялікіх рускіх артыстаў, якія працавалі і працягваюць працаваць у тэатры «Ленком». Менавіта гэтае асяроддзе аказала стопрацэнтнае ўплыў на мае густы і эстэтычныя прыхільнасці. Мне з дзяцінства падабаліся фільмы Марка Захарава. Я перагледзеў іх усё, пакуль жыў у Екацярынбургу, тады гэта, праўда, быў яшчэ Свярдлоўск.
Як і многія акцёры класічнай школы, Конситантин Юшкевіч спачатку ставіўся да серыялаў з падазрэннем. Аднак у фільмаграфіі акцёра мноства тэлепраектаў, за якія не сорамна. Напрыклад, серыял «Скліфасоўскага»
- Што вам даў Марк Захараў, як вы самі лічыце?
- Мне пашанцавала, што я вучыўся на акцёрска-рэжысёрскім курсе. Многія моманты заселі ў галаве. Напрыклад, захаровский тэрмін «збіўшы прагнозы» у сюжэце, у акцёрскай гульні. Камедыйна-рэактыўны гумар, нечаканы, не заўсёды талерантны, дзіка смешны. Памятаю дагэтуль, як ён вучыў выбіраць матэрыял, аж да таго, што нават назва на афішы павінна прыцягваць. Блюзнерскія рэчы: раней лічылася, што тэатр - гэта храм, храм мастацтваў. Але гэта не так, гэта забаўка.
- Чаму ж сышлі з культавага «Ленкома», прапрацаваўшы там доўгі час?
- Ёсць рэпертуарны тэатр - гэта цудоўнае рускае вынаходства, у ім ёсць шмат добрых момантаў, але якія-небудзь з іх ужо даўно не працуюць. Усе артысты - эгаісты, калі ты не ў ліку першых, цябе гэта потым зжарэ знутры. У мяне было крыху спектакляў, і было шмат прапаноў здымацца. У нейкі момант перада мной ўстаў выбар - таму што сумясціць 28 спектакляў у месяц і жаданне здымацца ў кіно было немагчыма. Рашэнне прымалася вельмі цяжка, але я пра яго ні разу не пашкадаваў. Калі займаешся любімай справай, а яно ператвараецца ў катаргу, усё губляе сэнс.
- Лічыцца, што людзі творчыя - натуры сумняваюцца. Ці былі цяжкасці ў акцёрскай прафесіі? Сумневы ў сабе? Жаданне змяніць прафесію?
- Сумневы былі. Ды яны і цяпер узнікаюць часам. Але больш за ўсё сумневаў было ў пачатку акцёрскага шляху. Гэта пташка прафесія, калі не бачыш вынікаў, не бачыш водгуку, задаешся пытаннем, навошта ўсё трэба. Безумоўна, у сябе трэба верыць, але любому творчаму чалавеку, і перш за ўсё, вядома, кожнаму артысту, неабходныя пацверджання, што яго праца падабаецца.
- Вам бывае сорамна за нейкія свае ролі?
- Не. Ёсць ролі, якія можна было не гуляць, - на пачатку шляху. Але гэта мая прафесія, я за гэта грошы атрымліваю. Затое цяпер я магу даць справаздачу за кожную сваю працу і сказаць, чаму пагадзіўся гуляць тую ці іншую ролю.
- Як уплываюць ролі на вашу жыццё, на ваш характар? Ці мяняе ролю вашы паводзіны ў жыцці?
- Я прывык размяжоўваць працу і жыццё. Так што па вялікім рахунку мае ролі ніякага ўплыву на мяне ці маё жыццё не аказваюць. Пагадзіцеся, было б дзіўна, калі б я дванаццаць-й гадзіне на здымках адлюстроўваў нейкага крымінальнага суб'екта, а пасля падобнай выявай стаў бы сябе паводзіць, напрыклад, за рулём па дарозе дадому.
Пасля выхаду фільма «Практыкаванні ў выдатным» Канстанцін Юшкевіч стаў па-сапраўднаму вядомым акцёрам. На фота: з калегамі па карціне Віктарам Шамировым і Гошам Куценко
- Крытыкі кажуць, што вы атрымалі вядомасць дзякуючы ролях у фільмах «Дзікуны», «Практыкаванні ў выдатным», «Апавяданні», «Гульня ў праўду», серыялах «Скліфасоўскага», «Балаболаў». А самі як лічыце, калі да вас прыйшла папулярнасць?
- Напэўна, тады, калі мяне перасталі проста пытацца: «Вы не акцёр?», «А дзе вы гулялі, нагадаеце» або маё любімае: «Вы ў нас у краме нешта куплялі?» Вядомасць прыйшла, калі мяне пачалі сапраўды пазнаваць і называць па прозвішчы. І так, гэта супала з выхадам фільмаў «Дзікуны», «Практыкаванні ў выдатным». Цяпер, вядома, сітуацыя іншая. Хоць, на мой погляд, пазнавальнасць ўсё-такі больш па тэлевізійных праектах: «Скліфасоўскага», «Балаболаў». Па «Расказ», іншым мастацкім фільмам мяне пазнае зусім іншая публіка.
- Як часта пераглядаем фільмы са сваім удзелам?
- На самай справе вельмі рэдка пераглядаю. Няма часу, ды і сэнсу ў гэтым я асабліва не бачу. Навошта? Магу адзін раз у год або ў два гады паглядзець нешта, напрыклад, «дзікунамі», «Гульню ў праўду», «Апавяданні» з настальгічных меркаванняў або прафесійнага цікаўнасці - успомніць, як гэта было.
- «Зорная хвароба» абыйшла бокам ці крыху зачапіла крылом?
- Калі да мяне падыходзяць, у мяне падспудна ўзнікае адчуванне, што мяне з кімсьці пераблыталі, - дзіўнае адчуванне. Мне 49 гадоў, гэта, вядома, не ўзрост, асабліва з пункту гледжання пенсійнай рэформы, я ўжо разумею практычную бок вядомасці, мне ўжо не трэба, каб хтосьці бегаў за мной. Прыемней, калі цябе раптам даведаліся ў нейкай вялізнай чарзе, і гэта дапамагло табе скараціць час чакання.
- Як сёння адбіраеце ролі? На што звяртаеце ўвагу ў першую чаргу?
- Мне трэба, каб у персанажа была нейкая пацешна. Адзін з маіх любімых персанажаў цяпер - гэта хірург-траўматолаг з серыяла «Скліфасоўскага». Вядома, пры стварэнні вобраза я карыстаюся падказкамі кансультантаў, якія ўвесь час знаходзяцца на здымачнай пляцоўцы. У такім серыяле патрэбна пэўнасць. Але мне мала вызубіць медыцынскія тэрміны і паўтараць іх перад камерай, звычайна я прашу растлумачыць, што гэта значыць ці як гэта лечыцца, каб зразумець усю складанасць дыягназу або нейкага працэсу. Ёсць ролі, якія патрабуюць поўнага апускання - неабходна сапраўды рыхтавацца да іх, шмат чытаць. Але бывае, што дастаецца ролю ў творы, якое ўжо было неаднаразова пастаўлена, тады я прынцыпова не гляджу гэты фільм ці спектакль - не хачу падспудна адпавядаць. А наогул выбар ролі - працэс рухомы, калі табе ролю спадабалася, значыць, унутры цябе ўжо нешта сядзіць для яе, але часам ты гэта разумееш толькі праз нейкі час.
- Хоць вы сышлі з «Ленкома», але на тэатральную сцэну выходзіце, у рамках антрэпрызы. Чым прыцягнула ролю ў спектаклі «Калі наступіць заўтра»?
- «Калі наступіць заўтра» - спектакль пра фундаментальныя рэчах, месцамі смешна, але прымушае задумацца. Сур'ёзная размова несур'ёзным мовай. Збольшага несур'ёзны размова пра сур'ёзныя рэчы. Тое, што мне вельмі падабаецца. Рэжысёр Уладзімір Усцюгаў падарыў добрую знаходку. У п'есе напісана «прамысловец, бізнэсмэн» - для мяне гэта паняцце нейкі размытае. Ён сказаў: «А чаму твой герой не можа быць чыноўнікам?» І тут фантазія нарастала - адразу знайшлося што сказаць. Але на рэпетыцыях было цяжкавата, выпуск апынуўся няпростым, памяняўся склад. Былі разыходжанні ў меркаваннях яшчэ на моманце рэпетыцый. Але гэта не рэпертуарны тэатр, тут усё адбываецца добраахвотна: калі каму-небудзь што-то не падабаецца, ён можа ўстаць і сысці. Я заўсёды любіў такі жанр. Трошкі камедыя, трошкі містыка, трошкі філасофія. Чыстая камедыя палажэнняў мне не вельмі цікавая.
- Хто выступае ў якасці крытыка вашай творчасці? Які крытыцы вы давяраеце?
- Калі кажуць нешта канструктыўнае, задумваюся. Калі гэта хейтеры - людзі, якія зарабляюць сабе папулярнасць на тым, каб кагосьці раскрытыкаваць, стаўлюся спакойна: у Інтэрнэце ні з кім не лаюся. Ад блізкіх пачуць крытыку - крыўдна, і яшчэ крыўдней, калі разумееш, што праўда. Спрабую, усё паправіць. Старэйшая дачка ў мяне ў кіно вельмі нядрэнна разбіраецца, яна кінаман, як і я, таму можа даць добрую адзнаку творчасці.
Нядаўна на сцэне тэатра «Міленіум» выйшаў спектакль «Калі наступіць заўтра», дзе Канстанцін Юшкевіч гуляе разам з Міхаілам Башкатовым, Віктарам Логінавым (на фота) і іншымі акцёрамі
- Што сёння бліжэй - поўны метр, серыялы, тэатр?
- Артысту заўсёды прэстыжней зняцца ў поўным метры. Хоць, як паказвае заходняя практыка, і добры, якасны серыял можа зрабіць з вас зорку першай велічыні. Калі на нашым тэлебачанні з'явяцца такія серыялы, як, напрыклад, «Гульня прастолаў», я б з задавальненнем у такіх зняўся. Хоць за мае апошнія тэлевізійныя праекты мне не сорамна.
- Лічыцца, што тэатр - гэта для душы, а серыялы - выключна для зарабляння манет. Згодны?
- Ні для каго ні сакрэт, што ў кіно-і тэлеіндустрыі ты атрымліваеш больш грошай, таму калі гаварыць аб фінансавай складніку, здымацца, вядома ж, выгадней. Але ў тэатры можна на сто адсоткаў рабіць тое, што хочацца. Больш выбар у плане творчасці. І для мяне важная добрая кампанія. Здымкі скончыліся, усе разышліся. Гуляючы спектакль, ты заўсёды можаш зноў сустрэцца, пагутарыць, і гэта выдатна.
- Што вам даюць прэміі і ўзнагароды?
- У мяне не так шмат прэмій. «Кінатаўр» у 2011 годзе за галоўную ролю ў «практыкаванні ў выдатным» - для мяне стаў поўнай нечаканасцю. Я ўстаў, і першыя дзве секунды мне зноў здалося, што памыліўся, гэта не мяне. Было прыемна. Такія прыемныя сюрпрызы ў жыцці бываюць нячаста. Што тычыцца тэатральных прэмій, антрэпрызу звычайна абмінаюць, хоць ёсць спектаклі, якія, на мой погляд, вартыя узнагарод.
- Вашы дачкі Каця і Еўдакія прыходзяць на вашыя прэм'еры, перажываюць за вас?
- Пакуль былі маленькія, не хадзілі, у мяне ўсё ж такі дарослы рэпертуар. Зараз ходзяць на нейкія.
- Яны не вырашылі ісці па вашых слядах?
- Я не буду супраць. Яны гуманітарыі, любяць кіно. Галоўнае, каб яны абралі сабе справу, ад якога іх не будзе ванітаваць.